Octopath Traveler II
Groter, mooier en beter. Dat is doorgaans wat fans verwachten van game-sequels. Dat is dan ook precies wat Octopath Traveler II levert. Square Enix heeft in principe geen gekke dingen gedaan met de sequel. Toch heeft deze simpele strategie ervoor gezorgd dat we nu van een topgame spreken.
De originele Octopath Traveler maakte in 2018 een goede indruk. Ikzelf vond de game uiteindelijk vermakelijk, maar het hoort mijns inziens zeker niet bij de top van het genre. Octopath Traveler II is wat dat betreft een heel ander verhaal. Ik kom daar zo op terug, maar eerst is het handig om iets meer over de serie uit te leggen.
De Octopath Traveler-games bevatten acht helden die je op non-lineare wijze kunt rekruteren. Deze helden vechten wel samen in een party, maar hun verhalen staan volledig los van elkaar. Dat is dus een ietwat vreemde constructie, want hoewel de helden dus samen reizen verschijnen ze niet in elkaars verhalen. Pas in de post-game, als je de acht afzonderlijke verhalen hebt uitgespeeld, komt Square Enix nog met een extra verhaal waarbij de acht helden eindelijk echt samenwerken.
Het is verder belangrijk om te weten dat Octopath Traveler II geen echte sequel is. Het speelt zich namelijk in een volledig ander continent af en bevat enkel nieuwe personages. Octopath Traveler II maakt wel wederom gebruik van de hierboven beschreven formule. Dus als je het vervelend vond dat de acht helden amper een band met met elkaar opbouwden gaat deze sequel daar weinig aan verbeteren. Voor mij was dat nooit zo’n punt. Zo’n beetje elke RPG bevat al een party waarin personages eindeloos met elkaar kletsen. Het is juist tof dat Octopath Traveler iets anders probeert.
Het echte probleem van de originele game is dat die acht verhalen niet bepaald indrukwekkend zijn. Het zijn stuk voor stuk vrij generieke verhalen met voorspelbare patronen en weinig memorabele conclusies. Dit is gelijk het eerste punt waar Octopath Traveler II gigantische verbeteringen doorvoert. Het script van de sequel is simpelweg vele malen beter. De acht helden zouden dit keer echt de ster kunnen zijn van hun eigen RPG en ze hebben over het algemeen meer intrigerende motieven en achtergrondverhalen.
Neem bijvoorbeeld Temenos, een priester die als grootinquisiteur fungeert voor de ‘Sacred Flame’ religie. Temenos komt ondanks zijn eervolle positie heel gemakzuchtig over, waardoor niet iedereen hem begrijpt of even serieus neemt. In feite is hij iemand die constant de situatie analyseert en alles in twijfel trekt. In zijn verhaal moet hij mysterieuze moordzakken oplossen en tussendoor belandt hij ook in een politiek steekspel met andere facties van de kerk. Het is door al die elementen niet alleen een interessant verhaal, maar Temenos is ook als persoon heel anders dan de typische vriendelijke priesters in de meeste RPGs.
De sequel is verder ook qua uiterlijk er behoorlijk op vooruit gegaan. De originele game was de eerste zogenaamde ‘HD-2D’ game. Sindsdien hebben Triangle Strategy en Live A Live ook gebruik gemaakt van deze stijl. Octopath Traveler II is dus de vierde HD-2D game en Square Enix heeft dit stijltje inmiddels behoorlijk gepolijst. De omgevingen van Octopath Traveler II zien er fantastisch uit en de geometrie is sowieso complexer geworden. Ik heb de originele game op de Switch gespeeld en de sequel op PS5, iets dat natuurlijk ook bijdraagt aan het verschil. Met name de haarscherpe resolutie op de PS5 is een lust voor het oog.
Het vechtsysteem is misschien wel het minst veranderd. De sequel bevat nog steeds old-school willekeurige gevechten en een turn-based systeem. Als dat een afknapper is kom je dus wederom van de koude kermis thuis. Daarbij bevat dit spel ook weer dezelfde acht beginnende klassen (merchant, warrior, hunter, etc). Dat is wel een minder puntje, want van mij hadden ze ook met andere klassen mogen beginnen.
Gelukkig hebben ze de helden op het gebied van gameplay op een andere manier iets unieker gemaakt. Elke held heeft nu zijn eigen unieke ‘Latent Power’ en twee ‘EX Skills’. De eerstgenoemde kun je alleen inzetten als een speciale meter vol is en meestal transformeert het bepaalde vaardigheden. EX Skills zijn daarentegen vooral krachtige vaardigheden die duur zijn om te gebruiken.
Het vechtsysteem is verder heel vergelijkbaar met die van Bravely Default, omdat je beurten kunt opsparen om ze vervolgens allemaal tegelijk in te zetten. Octopath Traveler II komt alsnog niet aan de ongelofelijke diepgang en customization van Bravely Default, maar het is goed genoeg dat zeker de baasgevechten spannend en leuk blijven.
Octopath Traveler II bevat ten opzichte van het origineel nog veel meer kleine verbeteringen en toevoegingen. De game heeft nu bijvoorbeeld een dag- en nachtcyclus, iets dat vooral voor nog meer visuele variatie zorgt. Ook nieuw zijn de ‘Crossed Paths’. Dit zijn korte verhaaltjes waar twee helden even samenwerken. Vermoedelijk zijn ze bedoeld om de eerder genoemde kriekpunt – dat de hoofdpersonages van deze games te weinig interacties met elkaar hebben – enigszins tegemoet te komen. Het zijn gelukkig ook prima verhaaltjes, maar ze zijn niet genoeg om aan de behoefte te voldoen van spelers die een klassieke intieme party willen.
Conclusie:
De combinatie van veel betere verhalen, prachtige graphics en verfijnde gameplay zorgt ervoor dat Octopath Traveler II vele malen beter is dan de eerste game. Het is eigenlijk geen sequel, maar een tweede poging om iets moois van de unieke formule van de eerste game te maken. Dat is helemaal gelukt, en het resultaat is dit keer een RPG die ik aan iedereen zou aanraden.
Gespeeld op PS5, ook beschikbaar voor Switch en pc.
