Ant-Man and the Wasp: Quantumania is veel gedoe om uiteindelijk helemaal niets

De formule voor superheldenfilms was vroeger eenvoudig: persoon (meestal jong, wit en mannelijk) ontdekt dat hij iets bijzonders kan, trekt een pak aan en neemt het op tegen iemand met een vergelijkbare set superkrachten. Ze dartelen wat om elkaar heen, vechten een keer goed en dan is het klaar. Die formule is er niet meer in het Marvel Cinematic Universe, want dat is allang gaan vervelen. Tegenwoordig is het: superhelden leven in de wereld, ze doen hun ding, totdat er iets gebeurt en ze halsoverkop hun pak activeren en de held gaan uithangen.

Want superheldenpakken worden tegenwoordig niet meer aangetrokken. Na Iron Man met zijn nanotechniek, en Spider-Man, die natuurlijk dezelfde technologie gebruikt, hebben ook Ant-Man en de Wasp hun pakken 'altijd aan' en kunnen ze met een druk op de knop wisselen. Tja, je moet wat, als telefooncellen uit het straatbeeld zijn verdwenen. Of überhaupt niet bestaan, zoals het geval is in het quantum realm, het kwantumrijk. 

Deze wereld, een soort van andere dimensie die je kunt benaderen door tot enorm kleine omvang te krimpen, werd geïntroduceerd in de eerste Ant-Man in 2015. Het was waar Janet van Dyne, de eerste Wasp, ooit in was verdwenen en daar kon ze nooit meer van terugkomen. En met 'nooit' bedoelen we dan: niet tot de tweede film. Want daar werd Van Dyne teruggehaald en het kwantumrijk verder verkend. Het was waar Scott Lang, oftewel Ant-Man, vijf jaar vast zat tijdens de Blip en het was voor de Avengers de toegang tot het tijdreizen, zodat ze in Avengers: Endgame Thanos konden verslaan.

Ant-Man and the Wasp: Quantumania: Paul Rudd en Jonathan Majors

En als Thanos, de Big Bad van Marvels Infinity Saga, is verslagen, is het natuurlijk tijd voor een nieuwe slechterik die gedurende enkele jaren zijn dreiging opvoert totdat het tot een climax komt in een Avengers-film. Of twee. Die nieuwe Big Bad kreeg zijn introductie in de tv-serie Loki. Hij bleek te kunnen reizen tussen verschillende universa en had besloten dat er eigenlijk maar één universum mocht zijn. Hij werd He Who Remains genoemd in die serie, maar was een variant van ene Kang, gespeeld door Jonathan Majors. Zijn 'sacred timeline', het multiversum-loze universum, was een middel om zijn varianten in bedwang te houden (door ervoor te zorgen dat ze niet bestaan), maar zoals we inmiddels weten is dat plan niet gelukt.

Majors keert in Ant-Man and the Wasp: Quantumania terug als een andere variant, eentje die zich nu daadwerkelijk Kang noemt, Kang the Conqueror. Hij heeft het kwantumrijk veroverd nadat hij daar is komen vast te zitten. Als door een ongelukje de hele Pym-Van Dyne-Lang-clan in het kwantrumrijk terecht komt ziet hij zijn kans schoon om te ontsnappen. Zij hebben namelijk technologie die hij niet heeft.

De derde Ant-Man, of eh, de tweede Ant-Man and the Wasp, speelt zich zo goed als volledig af in het kwantumrijk, een vreemde, fantasierijke wereld met gekke wezens en levende gebouwen. De groep helden, Hank, Janet, Hope, Scott en nu ze de tienerleeftijd heeft bereikt ook Scotts dochter Cassie, ontmoet een aantal van deze figuren, vrijheidsstrijders onder het regime van Kang, en uiteindelijk Kang zelf, en veel van de plot draait om hoe uiteindelijk een poging gedaan wordt Kang van zijn troon te stoten en te voorkomen dat hij uit het kwantumrijk ontsnapt en het multiversum vernietigt.

Ant-Man and the Wasp: Quantumania: Michael Douglas, Michelle Pfeiffer en Evangeline Lilly

Ant-Man and the Wasp: Quantumania is een weinig persoonlijk verhaal, vooral gericht op een paar gekke situaties en sci-fi-actie die wellicht meer fantasy genoemd moet worden. Omdat het zich bovendien bijna volledig afspeelt in iets dat beslist niet lijkt op onze wereld, is er bijna niets herkenbaars en loopt het scherm over van de computergegenereerde omgevingen, personages of superheldenpakken die met een druk op de knop verschijnen. Het zorgt ervoor dat het onduidelijk is waar je je bevindt, wat de onderlinge afstanden zijn of hoe groot die wereld nu eigenlijk is. Zelfs in onderdelen van het decor waarin wel herkenbare onderdelen zijn doet regisseur Peyton Reed geen moeite de kijker zich te laten oriënteren, alsof hij haast heeft ons door het verhaal te slepen.

Het zorgt er ook voor dat je bijna niemand leert kennen. Er zijn voldoende nieuwe personages, maar het verhaal biedt te weinig ruimte voor hun ontwikkeling. Dat betekent dat iemand als Bill Murray, die hier zijn entree in het MCU doet, veel te kort in beeld is en ook de vrijheidsstrijders nauwelijks een goede introductie krijgen. Zelfs Jonathan Majors, die we de komende jaren natuurlijk nog vaak in deze rol zullen zien, krijgt onvoldoende de mogelijkheid te laten zien hoe hij zich onderscheidt van de rest, al is hij duidelijk het sterkste onderdeel van de cast.

Ant-Man and the Wasp: Quantumania: Kathryn Newton en Paul Rudd

Als opening van Marvels 'fase 5' neemt Ant-Man and the Wasp: Quantumania ons mee naar het middelste gedeelte van de Multiverse Saga, waarin de verschillende films ons meevoeren langs verschillende universa en waarin we, naar verwachting, meerdere keren opnieuw kennis zullen maken met Kang totdat de Avengers het tegen hem opnemen in 2025, tegen het einde van fase 6. Het is daarom vooral een functionele film, dienend als tweede en nu échte introductie van Kang en de dreiging voor het multiversum die hij vertegenwoordigt. Het dient ook als introductie van Cassie Lang als Alweer Een Jonge Superheld, terwijl Marvel onlangs nog benadrukte niet écht bezig te zijn met een Young Avengers-film. Het is op zichzelf echter nogal een overbodige film. Het verhaal bouwt nergens op naar echte spanning, ook al staat potentieel het gehele multiversum op het spel, en ook de helden zelf zijn niet overtuigd van hoe veel moeite het ze kost om de slechterik te verslaan. Eigenlijk is Quantumania vooral veel gedoe om niets, in plaats van een belangrijk hoofdstuk in het grotere verhaal. Fase 5 opent met een film die onbelangrijk, oninteressant en onaantrekkelijk is, terwijl Marvel inmiddels beter zou moeten weten.