Forspoken
Het wordt snel duidelijk dat Forspoken spektakel niet schuwt. In de nieuwste titel van Square Enix speel je een magiër die fantastische spreuken kan uitvoeren en ook vliegensvlug door de open wereld kan bewegen. Ontwikkelaar Liminous Productions heeft alleen geen goede game rondom deze leuke mechanieken weten te bouwen.
Kijk je anime? Dan ken je vast het 'isekai' genre. Het is een nuttig om het even op te noemen, omdat Forspoken in alles een isekai-verhaal is. Je speelt als Frey Holland, een jonge vrouw die in New York woont. Ze is als baby door haar ouders op straat achtergelaten en heeft vervolgens als weeskind een moeilijke jeugd gehad. Hierdoor komt ze in aanraking met de criminaliteit en aan het begin van spel zit ze zo’n beetje op haar dieptepunt.
Precies op dat moment vindt ze natuurlijk een mysterieuze gouden armband die haar plotseling naar Athia transporteert. Dit is een fantasiewereld met monsters, draken en magie. Wat blijkt, de armband kan praten en verleent Frey ook magische krachten. Frey komt er verder snel achter dat de mensen van Athia met zijn allen slechts in één stad wonen omdat ze daarbuiten in zombie-achtige monsters transformeren. Alleen Frey lijkt daar immuun voor en daarom wordt ze gelijk tot uitverkorene verklaard.
Forspoken maakt dus gebruik van de typische isekai-opzet waarbij de nieuwe buitenstaander de enige is die de wereld kan redden. Deze game wijkt qua verhaal eigenlijk totaal niet van die bekende formule af. Het verzandt helaas al snel in het ene uitgekauwde cliché na het andere en is in alle opzichten behoorlijk voorspelbaar. De boel had nog gered kunnen worden als de wereld of de personages diepgang hadden, maar met uitzondering van Frey zelf is dat allerminst het geval.
Athia is een opmerkelijke saaie wereld en de personages die er wonen maken heel weinig indruk. Frey is de enige dus die nog een beetje interesse opwekt. Wat haar betreft kan haar een heldenrol gestolen worden en hoewel ze de magie cool vindt wil ze eigenlijk zo snel mogelijk naar huis. Ze is verder grofgebekt en door haar moeilijke achtergrond vertrouwt ze niemand. Ondanks de clichés was het leuk om te zien hoe Frey zich tijdens het verhaal ontwikkelt en eindelijk in reine komt met al haar trauma’s.
Forspoken maakt wel wat goed met de gameplay, maar helaas is ook op dit gebied niet alles koek en ei. Frey wordt op missies gestuurd om krachtige verhaalbazen te verslaan, maar om bij hun paleizen te komen moet je eerst door een gigantische open wereld heen trekken. Let wel, de game is niet helemaal open en vergrendelt grote gebieden achter vaardigheden die je via het verhaal vrijspeelt. Desondanks is het puur qua oppervlakte een van de grootste werelden die ik heb gezien.
Echter, tegenwoordig maken hele grote werelden weinig indruk meer. Persoonlijk heb ik liever iets kleiners als het meer handgemaakt aanvoelt en het vol activiteiten zit die daadwerkelijk de moeite waard zijn om te doen. Forspoken is wat dat betreft een oubollige game vol copy-paste gebieden en hersenloze bezigheden. Het is ook zo’n game waar je constant de kaart moet lezen om naar ‘points of interest’ te navigeren. Eenmaal daar moet je in bijna alle gevallen tegen een groepje vijanden vechten. Alleen soms dien je een beetje te platformen of een hele simpele puzzel op te lossen.
Dat vechten is met afstand het sterkste element van deze game en ook de reden waarom ik in eerste instantie geïnteresseerd ben geraakt. Frey heeft toegang tot zowel aanvallende als verdedigende spreuken en als het gevecht eenmaal op gang komt wordt het echt vuurwerk op je scherm. Hoewel je ook op vijanden moet letten en tegenaanvallen moet ontwijken is Forspoken qua mechanieken geen al te diepgaande game, maar dat is in dit geval niet erg. De kern van het vechtsysteem ligt bij het kiezen van de juiste spreuken tegen specifieke vijanden en die goed aan elkaar schakelen. Als dat lukt oogt het niet alleen spectaculair, het voelt ook bevredigend.
Daarom is het extra frustrerend dat het spel erg lang wacht met het uitbreiden van je arsenaal van spreuken. Frey begint met één type magie en je zit daar opmerkelijk veel uren aan vast, tot het punt dat het zelfs saai wordt. Als je even de open wereld links laat liggen en op het verhaal focust ontgrendel je plotseling drie andere ‘scholen’ die met spreuken komen die totaal anders aanvoelen. Het helpt ook niet dat het verhaal vaak Frey letterlijk tot stilstand maant en met tergende infodumps komt.
Ik wilde gewoon toegang hebben tot alle magie en eindelijk het vechtsysteem echt verkennen. Het verhaal is stiekem heel kort, dus na de credits heb je dan eindelijk de vrijheid die dit spel eigenlijk vanaf het begin had moeten hebben. Dan pas blijkt Forspoken nog een aardige game. Tijdens het vechten kun je heel snel tussen de verschillende scholen magie schakelen en daarmee echt een wervelwind van toverkunsten op vijanden afsturen. Samen met de acrobatisch bewegende Frey is dit zo’n beetje het enige punt waar de game echt indruk maakt.
Als je even opschiet kun je het verhaal van Forspoken in zo'n twaalf uurtjes uitspelen en dan ben je dus eindelijk echt vrij om gebruik te maken van al je krachten en ook om overal naartoe te gaan. Het spel heeft dan gelukkig nog een aardige post-game met een paar lastige bazen en dungeons. Het is deze content die de echte potentie van de mechanieken Forspoken toont, maar het komt dus erg laat en bijna niets daar omheen is de moeite waard.
Conclusie:
Speel je open wereld games voor het verkennen van een interessante wereld, leuke sidequest of een goed verhaal dan ben je bij Forspoken dus aan het verkeerde adres. Dit spel laat pas in de post-game zien wat het waard is. Als je toegang hebt tot heel Athia en alle spreuken biedt de game eindelijk consistent vermaak. Ik kan Forspoken daarom alleen aanraden als je bereid bent om eerst door een vrij slechte game heen te komen.
Gespeeld op PS5, ook beschikbaar voor pc.
