Geen moord is te ingewikkeld voor Daniel Craig in Glass Onion: A Knives Out Mystery
Een murder mystery party op een privé-eiland, die iets te letterlijk wordt. Dat staat centraal in het tweede Benoit Blanc-avontuur, dat boeiend, grappig en spannend tegelijk is.
Ergens voor 2019 bedacht Rian Johnson, bekend van die ene Star Wars-film die het fandom in tweeën spleette, dat hij zich eens zou willen wagen aan een ouderwetse murder mystery á la Agatha Christie, maar dan in een modern jasje. Hij kwam in dat jaar met Knives Out, waarin de patriarch van een familie kwam te overlijden en de hele familie verdacht werd van zijn mogelijke moord. Daniel Craig, toen ook nog de dienstdoende James Bond, maakte zijn debuut als de met een zuidelijk accent sprekende detective Benoit Blanc, die de politie ondersteunde met het onderzoek, maar hiertoe was verleid door een mysterieuze uitnodiging.
Ook in Glass Onion, dat hoewel het geen narratief vervolg is, wel de volgende film is in de reeks, is Blanc onderdeel van de groep aanwezigen bij een moord en opnieuw is hij door een mysterieuze belanghebbende bij de zaak betrokken. Hij ontvangt van een onbekende een puzzeldoos. Het oplossen/openen van de doos onthult een uitnodiging voor een murder mystery weekend. In de openingsscènes van de film introduceert Johnson de cast door ze allemaal deze puzzeldoos te laten ontvangen en te tonen hoe ze omgaan met het oplossen ervan (niet iedereen toont zich hier even behendig in). De doos blijkt ze zijn toegezonden door Miles Bron (Edward Norton), een techmiljardair met een privé-eiland die voor zijn vriendengroep dus dat murder mystery weekend heeft georganiseerd.
Met de introductie onderstreept Johnson wat hij met deze film, zoals in de vorige, wil doen: puzzelen en een moord oplossen. Want hoewel Miles een moordspelletje heeft gepland, loopt het weekend uiteindelijk anders. De onderlinge verhoudingen komen op scherp te staan doordat Blanc zich opwerpt als de neutrale aanwezige die met onthullende vragen kan bepalen wat er is gebeurd en wie er verantwoordelijk is, maar er is ook nog de vraag wat hij überhaupt op Miles Griekse privé-eiland doet; Miles kent hem niet, dus wie heeft 'm eigenlijk uitgenodigd?
Zoals in Knives Out is die vraag verbonden aan het centrale mysterie van de moord, maar Johnson weet te voorkomen in herhaling te vallen. Hij speelt opnieuw met een paar flashbacks die de eerder getoonde gebeurtenissen in een nieuw licht plaatsen en weet zo het publiek mee te nemen in de puzzel die als marketingtitel volledig Glass Onion: A Knives Out Mystery heet, maar zo niet on-screen wordt genoemd. Een puzzel die wordt gevormd door de gebeurtenissen tijdens, en voorafgaand aan, het weekend op het eiland, die de aandacht vast houdt en vooral niet voorspelbaar is.
In Nederland is Glass Onion helaas niet in de bioscoop uitgebracht. In landen waar dat relevant is voor deelname aan de grotere awardshows wel. Dat is jammer, want behalve een boeiende puzzel en interessant moordmysterie schotelt Johnson de Netflix-kijker ook een fleurrijke cast en een luchtige lading humor voor, die vooral goed tot z'n recht komt in een volle zaal. In een filmjaar dat langzaam tot z'n einde komt wanneer deze film door velen bekeken zal worden is Glass Onion niet de artistiek meest interessante film, maar creatief wel een hele sterke; het originele moordmysterie wordt gesteund door een sterke cast van gekke figuren en de humor neemt voldoende, maar niet te veel van de spanning weg. Tel daarbij op een interessant geconstrueerd moordmysterie en Rian Johnson heeft één van de leukste films van het jaar opgeleverd.
