God of War Ragnarok

‘Ragnarök’ is een evenement dat zo ongeveer gelijkstaat aan een apocalyps en de wedergeboorte van een de wereld. De nieuwe God of War-game gaat niet de wereld op zijn kop zetten, maar ik verwacht wel dat het apocalyptisch goede scores gaat krijgen. En dat is terecht.

Sony Santa Monica heeft in 2018 op ongekende wijze de God of War-franchise teruggebracht. De game bracht niet alleen Noorse goden en mythologie, maar transformeerde Kratos van een hersenloze heethoofd tot een intrigerend personage. Verder kwam het spel ook met een goed verhaal en een verse uitvoering van een third-person vechtsysteem.

God of War Ragnarök is niet alleen een sequel, maar ook gelijk de conclusie op dit hoofdstuk. Dit spel speelt zich drie jaar na de gebeurtenissen van de eerste game af. Het verhaal gaat uiteraard verder op de grote onthullingen die aan het einde van de vorige game werden gedaan. Geen zorgen, deze review bevat geen grote verhaal-spoilers.

Kratos en Atreus wonen nog steeds op een afgelegen stukje in Midgard, maar vredig is het allerminst. De vader en zoon worden aan het begin van het spel opgezocht door Freya, Thor en Odin die alle drie iets anders van ze willen. Uiteindelijk kunnen Kratos en Atreus niet anders dan weer op reis door de negen rijken van deze bijzondere wereld.

De ‘timeskip’ is vooral aan Atreus te merken. Hij is geen kindje (BOY!) meer, maar een eigenwijze tiener. Uiteraard is de relatie tussen vader en zoon weer een van de kernpunten van deze game. Dit keer is het niet alleen Atreus die van Kratos moet leren, maar de Griekse god  moet nu meer compromissen maken en de alternatieve methodes van zijn zoon leren respecteren.

Ragnarök introduceert verder een heleboel nieuwe personages die stuk voor stuk goed worden uitgewerkt. Met name de manipulatieve Odin maakt veel indruk. Santa Monica wisselt ook weer slim de serieuze scenes af met momenten van humor met behulp van populaire personages van de eerste game zoals Mimir en de twee dwergbroers. Al met al heeft de ontwikkelaar wat betreft verhaal en personages zichzelf weer overstegen.

God of War Ragnarök is verder in principe precies wat je van een goede sequel verwacht: het is groter, mooier en beter. Sony Santa Monica heeft de meeste minpunten van het eerste deel systematisch aangepakt en het resultaat is logischerwijs een heel goed spel. De eerste game had bijvoorbeeld te weinig (mini)bazen en niet genoeg variatie wat betreft reguliere vijanden. Ragnarök is juist op dit punt fantastisch, want het spel zit echt boordevol nieuwe tegenstanders en verrassend veel baasgevechten.  

Toch maakte ik me tijdens het spelen vrij lang zorgen of deze sequel uiteindelijk net zo leuk als het origineel zou zijn. Ragnarök repliceert de formule van de eerste game namelijk wel érg nauwkeurig. Het is dermate trouw dat het gelijk voorspelbaar aanvoelt. Net als het origineel heeft Ragnarök bijvoorbeeld ook een episch baasgevecht in het begin waarna je met een kano een relatief open gebied kunt verkennen.

De gameplay is in eerste instantie ook als twee druppels water. Kratos gebruikt de twee wapens die hij in de vorige game ook had en ondertussen vuurt Atreus magische pijlen op vijanden af. De combo’s en speciale vaardigheden zijn bijna precies hetzelfde. De gameplay is nog steeds erg goed, maar vers is het dus niet en daardoor maakt het minder impact nu dan in 2018. Dit alles geldt ook voor de lichte RPG-elementen. Het spel maakt weer gebruik van uitrusting die je aan de hand van allerlei materialen kunt upgraden. Ook de eerste puzzels bestaan voornamelijk uit varianten die we al kennen.

Gelukkig voorziet Stanta Monica halverwege het spel de structuur en de gameplay van het spel van nieuwe ideeën en impulsen. Dat was een grote opluchting, want op dat moment was ik er na anderhalve game er wel aan toe. Ik blijf expres vaag hier, maar laten we het erop houden dat zowel Kratos en Atreus nieuwe speelmogelijkheden krijgen. Er wordt dan ook een nieuwe puzzelmechaniek geïntroduceerd die een stukje complexer is dan objecten met de bijl bevriezen.

In Ragnarök bezoek je trouwens rijken waar het eerste spel niet aan was toegekomen. Svartalheim is de thuis van de dwergen, al worden ze al vele jaren onderdrukt door de Aesir van Odin. Verder is er ook Vanaheim, een rijk die uit kleurrijke jungles bestaat. Oude locaties zoals Midgard zijn gelukkig veel veranderd. Alle rijken hebben last van ‘fimbulwinter’, een winter die drie jaar lang duurt, en Midgard is bijvoorbeeld volledig bevroren. Het spel bevat dus nog meer variatie in locaties dan voorheen.

God of War Ragnarök is qua graphics natuurlijk prachtig. Ik heb de game alleen op de PS5 getest en het stelde zeker niet teleur. De modellen van de personages zijn nog meer gedetailleerd en de omgevingen zijn rijk en duidelijk met liefde in elkaar gezet. Ondanks de grafische pracht en praal voelen bepaalde fundamenten wel vrij ‘last gen’ aan. Met name het level design lijkt meer bij de PS4 thuis te horen. Niet onlogisch, want dit spel komt naast de PS5 ook op die console uit, maar het is dus merkbaar.

Ragnarök maakt bijvoorbeeld wederom gebruik van nauwe muurtjes waar Kratos langzaam langs moet glijden of zware rotsen die eerst opgetild moeten worden. Dit zijn vertragende technieken zodat het spel de tijd krijgt om het volgende gebied in te laden. De eerste keer dat je door een gebied heen gaat is dit alles niet zo’n probleem, maar als je later terugkomt om de collectibles te verzamelen of voor zijmissies begint de traagheid toch een beetje te irriteren.

Ten slotte heb ik nog goed nieuws voor de liefhebbers onder ons: de hoogste moeilijkheidsgraad (‘Give Me God of War’) is vergeleken met de eerste game veel beter gebalanceerd.  In het origineel was vooral het begin knettermoeilijk en het had ook een aantal vervelende momenten waarbij specifieke bazen te veel te veel HP hadden. Ragnarök lijkt beter door Santa Monica te zijn getest en is in deze modus een heerlijke uitdaging.

Conclusie:
God of War Ragnarok volgt grotendeels de goede blauwdruk die de eerste game heeft neergezet, maar weet zich halverwege gelukkig alsnog te onderscheiden met nieuwe gameplaymechanieken en andere ideeën. Het verhaal en de personages zijn ook wederom uitstekend. Ondanks een paar minpuntjes is dit absoluut een van de beste games van het jaar.