The DioField Chronicle

In The DioField Chronicle volg je de Blue Foxes, een groep huurlingen in dienst van een hertog op het eiland DioField. Het eiland is rijk aan Jade-stenen met magische eigenschappen, waardoor het een belangrijk doelwit is voor handel. Een invasie vanuit het nabijgelegen continent is dan ook niet echt een verrassing meer.

Andrias en Fredret zijn twee huurlingen en worden al snel vergezeld door de zwervende ridder Iscarion en de magische afstammeling van adel, Waltaquin. Deze vier vormen het hart en de ziel van de Blue Foxes. Natuurlijk is er een hoop drama en politieke intriges, en het is heel aardig om te zien hoe deze vier samenkomen en omgaan met toenemende spanningen in het team als hun doelen beginnen te verschillen.

De presentatie van het verhaal van The DioField Chronicle valt alleen tegen. Het is jammer dat het verhaal vaak alleen verteld wordt op het blauw verlichte briefingbord voor een missie. Zelfs grote plotgebeurtenissen vinden plaats in de briefing, met stilstaande beelden. Een paar hoofdpersonen worden alleen weergegeven als niet-gedetailleerde portretten. Dat had een stuk mooier gekund, nu is het vooral aan je eigen rijke fantasie om er wat moois van te maken.

The DioField Chronicle - Mission Briefing (Foto: Square Enix)

De combat van The DioField Chronicle is veel meer gericht op de actie op het veld. Het is een ‘realtime strategie’-RPG, waarbij de speler vier eenheden in een veld inzet (acht met hun hulppartners) om de vijand te verslaan. Gelukkig kun je wel pauzeren om er een soort turnbased van te maken, zodat je wel het overzicht om het strijdveld behoudt. Elke eenheid speciale skills begint met een cooldown. Ze kunnen acties uitvoeren zoals een tegenstander verdoven, vuur op een groep laten regenen, een bondgenoot genezen of een vijand in de rug steken. Al deze vaardigheden zijn gekoppeld aan wapens, waarvan sommige universeel beschikbaar zijn, afhankelijk van jouw klas.

Vijanden zijn onverbiddelijk bij een directe confrontatie en dat gaat dan ook vaak mis. Flanken, er omheen trekken om ze in de rug aan te vallen, kleine groepjes isoleren, een val maken in nauwe doorgangen: aan dat soort tactische elementen heb je echt wat. In het begin probeer je de vijanden bij elkaar te zetten en dan een vuurspreuk over ze heen te laten dalen, appeltje eitje. Maar dat gaat al snel niet meer werken omdat de vijanden een stuk pittiger worden en wel tegen een stootje kunnen. Of hetzelfde trucje op jou toepassen.

The DioField Chronicle - Combat (Foto: Square Enix)

Het probleem met The DioField Chronicle is dat de missies wel erg makkelijk worden wanneer je eenmaal een goed team hebt gevonden. De endgame was dan ook weer veel te simpel. En omdat je een goed team hebt ga je ook niet experimenteren, je gaat er gewoon doorheen walsen met je dream team, waarom zou je moeilijk gaan doen?

Door het kunnen pauzeren van het spel kan de speler de actie in wezen bevriezen wanneer ze een nieuw waypoint willen zetten of een skill willen gebruiken. In sommige missies leidt dit tot een ‘even wachten’-gevoel. Het lijkt in een paar missies wel of je steeds moet wachten op de cooldowns om weer verder te kunnen. Bijvoorbeeld wanneer je een paar vijanden die enorm in de weg stant in de rug wil steken, dan moet je steeds even wachten op de cooldown van die skill. En dan moet het hele team wachten, want anders wordt het keihard knokken met daarbij behorende damage die je niet wil.

Veel andere gevechten zijn desondanks wel snel. The DioField Chronicle is samen te vatten als: even knokken, beloningen oppakken, terug naar basis en ga je team of je basis weer verbeteren. Praat daar met enkele van je gerekruteerde eenheden, krijg nieuw inzichten in hun karakter en open nieuwe zijmissies. Het klinkt saai op papier, maar het was voor mij wel verslavend om ‘even snel nog een missie’ te doen.

The DioField Chronicle is geen topgame, daarvoor heeft het nog wat problemen. De presentatie van het verhaal laat te wensen over, en als je eenmaal een dream team hebt dan wals je door missies heen. Het level-ontwerp had dus wat beter moeten zijn waardoor je wel naar andere teammogelijkheden had moeten kijken. Grafisch is het een mooie game, en de gevechten geven zeker wel voldoening. Hopelijk gaan ze nog eens een poging doen, met de feedback die ze van spelers krijgen kan het zeker een topserie worden.

Gespeeld op Xbox Series X, ook verkrijgbaar voor Xbox One, PlayStation 5, PlayStation 4, Switch en pc.