Voice of Cards: The Beasts of Burden

Voice of Cards: The Beasts of Burden volgt het verhaal van Al'e, een jong meisje dat met haar moeder in een ondergronds dorp woont en ervan droomt de nachtelijke hemel te zien en hoe het leven boven de grond eruit zou kunnen zien. Kort na haar veertiende verjaardag wordt het dorp waarin ze wonen aangevallen door monsters en is Al'e de enige overlevende. Ze wordt gered door een jongen die van boven de grond komt. Al’e gaat met hem op zoek naar wraak maar ontdekt dat ze een speciale kracht heeft: het vermogen om monsters te vangen in kaarten.

Als je een van de twee eerdere Voice of Cards hebt gespeeld weet je ongeveer wat je kunt verwachten: je hebt een speelbord met omgekeerde kaarten dat de wereld voorstelt. Je bent zelf een pion en je gaat stap voor stap door die wereld. Elke stap draait de kaart waarop je stapt om en dan kan er niets gebeuren, er kan een portal of vijand verschijnen, of een ander event plaatsvinden. Het verhaal wordt ondertussen verteld door een narrator, dit keer een vrouw.

Voice of Cards: The Beasts of Burden (Foto: Square Enix)

De grote verandering in Voice of Cards: The Beasts of Burden zijn de skills tijdens de kaartgevechten. Eerder had je een paar personages die elk hun eigen skills hadden. Nu heb je wel wat andere personages, maar die zijn er voor het verhaal en hun gesprekken onderling. De skills krijg je in de vorm van monster cards. Deze droppen zo nu en dan, of vind je in schatkisten op de wereldkaart. Zo’n kaart heeft een skill, die je aan een personage kan geven. Zo kun je zelf iemand de perfecte support maken, of een jack-of-all-trades.

Elke skill heeft een bepaald level dat van 1 tot 5 sterren kan gaan. Een skill van level 5 is misschien wel sterker, maar kost ook meer gemstones om te gebruiken. RNG helpt ook niet echt: het is puur geluk of je überhaupt een kaart na een gevecht krijgt, maar dan ook nog van welk level het is. En je kunt prima winnen met kaarten van level 1 en level 2, dus op een gegeven moment stop je met het zoeken naar betere kaarten omdat het geluk je niet toelacht.

Voice of Cards: The Beasts of Burden (Foto: Square Enix)

Het enige dat in alle drie de delen zit en irritant blijft: ook de gevechten zijn random encounters en die zijn er veel te veel. Als je vijf keer je pion kunt bewegen zonder een monster tegen te komen dan is dat eigenlijk al een wonder. Misschien dat ze het op kunnen lossen door een daadwerkelijk pad in het landschap te stoppen, zodat je de keus hebt: nu heb ik zin om te vechten, voor een monstercard of xp, dus ik ga van het pad af en weet dat ik op zeker snel in een gevecht ben.

Een stukje terug gaan we met de wereldopbouw. De tweede game, The Forsaken Maiden, werd namelijk ‘open-wereld’. Je kon zelf kiezen welk gebied je wilde verkennen. Daar stappen de makers weer vanaf. In Voice of Cards: The Beasts of Burden zijn we dus weer terug in een lineaire wereld: je kunt maar één gebied verkennen, uiteindelijk het verhaal en eventueel andere geheimen gevonden hebben, maar dan is er maar één weg om naar het volgende gebied te gaan. Voor dit verhaal is het wat logischer om niet volledig open-wereld te gaan, maar wat meer vrijheid was leuker geweest.

Voice of Cards: The Beasts of Burden is weer een leuke game, en een no-brainer als je van de eerdere twee delen genoten hebt. Er zit net weer een andere feature in door de monster cards, maar een gotta catch ‘m all is niet nodig, je hoeft niet de sterkste kaarten te hebben om te winnen. Of je bent een trophy whore, dan wens je ik je veel RNG-geluk toe.

Gespeeld op PlayStation, ook verkrijgbaar voor Switch en pc.