Soul Hackers 2

Soul Hackers 2 is een game die we vandaag de dag niet al te vaak zien: een traditionele Japanse RPG met een turn-based vechtsysteem. Officieel is het een sequel op de PS1-klassieker uit 1997, maar behalve een vergelijkbare setting en thematiek is er geen directe relatie tussen de games. Dit is, zoals alle SMT-games eigenlijk, een interessante titel, maar het komt ook met een aantal grote kanttekeningen.

Shin Megami Tensei staat tegenwoordig grotendeels bekend om twee grote pilaren: de hoofdserie en de Persona-reeks. Echter, Atlus maakte vroeger veel meer SMT-spinoffs. Tijdens de hoogtijdagen van de PS2 en de Nintendo DS kwamen allerlei games uit die de franchise veel diversiteit verleenden. De reden dat ik dit aanhaal is omdat Soul Hackers 2 mij steevast deed terugdenken aan die dagen. Dat is zowel in positief als in negatief opzicht.

Soul Hackers 2 speelt zich af in een toekomst waarin de mensheid en cultuur in het algemeen verzadigd zijn. Technologie is op het punt gekomen dat mensen weinig meer hoeven te doen. Binnen deze cyberpunk-setting zitten ook facties die in het geheim tegen elkaar strijden met behulp van demonen. Het verhaal begint in een bij een digitale bewustzijn dat berekent dat de oorlog tussen de twee facties het einde van de wereld gaat betekenen. Deze computer creëert twee mens-achtige wezens die als bemiddelaars moeten optreden en eventueel ook hardhandig moeten ingrijpen om de wereld te reden.

Het hoofdpersonage, Ringo, is een van die semi-digitale wezens. Zij is de leider van het team dat zich uiteindelijk vormt en is ook met afstand het meest interessante personage. In Shin Megami Tensei-games zijn hoofdpersonages veelal blanco bladen zodat spelers zichzelf daarin kunnen zien en makkelijker keuzes kunnen maken. Dat geldt niet voor Ringo. Zij is grappig, brutaal en komt tijdens discussies tussen de personages met leuke inzichten.

Het is goed dat Ringo in ieder geval memorabel is, want de rest van de personages en het grote verhaal in het algemeen komen er een stuk minder goed vanaf. Het narratief krijgt niet genoeg tijd om zich goed te ontwikkelen en de dreiging van ‘het einde van de wereld’ komt nooit echt over. Daarbij zijn er simpelweg niet genoeg concepten en thema’s die de boel meer diepgang verlenen. Het is een vrij voorspelbaar avontuur wat dat betreft dat je nooit aan het denken zet.

De personages krijgen wél genoeg tijd. De makers van deze spinoff hebben hiervoor onder andere aan Tokyo Mirage Sessions #FE gewerkt en dat merk je wel aan dit spel. Er zijn meer dan genoeg cutscenes en optionele kletsmomenten die je letterlijk relatiepunten geven. Het is fijn dat iedereen in dit spel volwassen is, eindelijk een keer wat anders dan de gebruikelijke tieners in Atlus JRPG’s. Helaas zijn die andere personages niet zo boeiend. Het grootste probleem is dat hun achtergrondverhalen niet veel dieper gaan dan wat er bij hun introducties wordt onthuld.

Een ander probleem is dat hun persoonlijke dungeons (digitale representaties van hun innerlijk) erg saai zijn. Verwacht geen thematische dungeons zoals in Persona of zelfs TMS#FE. In plaats daarvan heb je voor de drie partyleden naast Ringo allemaal ongeveer dezelfde dungeons met alleen iets andere layouts. De dungeons in het algemeen zijn sowieso vrij zwak. Je moet bijvoorbeeld twee keer een riool in en daarna wordt het niet veel beter met bijvoorbeeld generieke kantoorgebouwen. Het design van de dungeons had ook beter gekund. De eerste kerkers zijn voornamelijk lineair. Later wordt het wel iets beter als er meer ‘tricky’ elementen worden toegevoegd. Denk aan klassieke SMT-dingen zoals teleporters en eenrichtingsdeuren.

De reden dat dit spel mij aan de PS2-dagen doet denken is deels omdat het net als de spinoffs van die dagen duidelijk een beperkte schaal en een klein budget heeft. Je selecteert bijvoorbeeld alle locaties vanuit een lijstmenu en die locaties maken qua graphics of stijl relatief weinig indruk. Aan de andere kant is het fijn dat dit spel een beetje met de formule experimenteert. Neem het vechtsysteem, Atlus komt met een iets andere uitvoering en dat pakt goed uit.

Het vechtsysteem is in eerste instantie heel vergelijkbaar met de andere turn-based implementaties van Atlus, maar wordt gaandeweg steeds meer uniek. Zoals gebruikelijk is het handig om de zwakke plekken van je tegenstanders uit te buiten, maar de focus ligt meer dan normaal op het maken van combo’s. Als je met al je partyleden slim inspeelt op die zwakke punten kun je aan het einde van de beurt een vernietigende extra aanval uitvoeren.

De speelduur zal voor veel mensen ook een positief punt zijn. SMTV en Persona 5 zijn gigantische games waar je zo’n tachtig uur in dient te investeren. Soul Hackers 2 is wat dat betreft een stuk meer behapbaar met zo’n veertig uur speeltijd. Omdat het spel qua systemen en mechanieken verder ook iets simpeler is zou je kunnen stellen dat dit een prima instapgame is als je interesse hebt in de franchise.

Voordat ik afsluit heb ik ook nog even een pro tip:  schakel alsjeblieft de ‘loading screen tips’-optie uit. Als je de standaardopties ongewijzigd laat heb je zelfs op de PS5 constant last van lange laadtijden. Atlus heeft namelijk expres de laadtijden verlengd zodat spelers de tijd krijgen om de tips te lezen. Deze keuze is echt belachelijk, want het gaat hier om een verschil tussen 2 seconden en 13 seconden. Totdat ik deze optie vond irriteerde ik me dood aan de laadschermen, omdat ze heel frequent zijn.

Conclusie:
Soul Hackers 2 is al met al een prima game. Persoonlijk had ik gehoopt op een mooi spel dat ergens comfortabel tussen Shin Megami Tensei V en Persona 5 zou zitten, maar dat is alleen deels gelukt. De meeste personages in dit spel laten geen blijvende indruk achter en het spel heeft overduidelijk een kleiner budget. Het is voor fans alsnog de moeite waard om te spelen en het dient tevens door een kortere speelduur ook als goede instapgame. Atlus blijft gewoon puik werk afleveren.

Gespeeld op PS5. Ook beschikbaar voor PS4, Xbox Series X|S, Xbox One en pc.