Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin
Wat is Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin precies? Een prequel? Een ode aan de originele Final Fantasy? Een dikke middelvinger? Het is een beetje alles van dat, maar het is bovenal een bizarre game.
Het is vrij gebruikelijk om een recensie te beginnen met een kleine samenvatting van het verhaal. Grappig detail: Stranger of Paradise heeft zo goed als geen verhaal. Hoofdpersonage Jack moet ‘Chaos’ vernietigen. Het is blijkbaar een diepe behoefte voor hem en het wordt pas helemaal aan het einde nog een klein beetje in context geplaatst. Voor de rest is er ook vaagjes een verhaal over een tijdlus, maar het krijgt zo weinig aandacht dat je het zelfs zou kunnen missen.
Jack is objectief gezien een bagger personage. Zijn design doet denken aan ongeïnspireerde generieke gamehelden van begin deze eeuw. Als personage heeft hij ook geen enkele diepgang. En toch kon ik niet anders dan blijven lachen om zijn permanent strontchagrijnige kop en overdreven ‘stoere’ houding. De meeste mensen hebben van dit spel gehoord vanwege memes op internet waarin Jack zich niets aantrekt van andere personages. Het is eigenlijk vrij ongelooflijk dat dit alles ook grappig is gebleven in een volledige game van zo’n 15 uur. Elke cutscene zowat is komisch, waarbij het altijd onduidelijk blijft in hoeverre ontwikkelaar Team Ninja dit op deze manier heeft bedoeld.
Helaas zijn andere aspecten van de game minder grappig. De graphics bijvoorbeeld doen pijn aan de ogen. De game is permanent wazig en alle omgevingen en personages lijken op een relatief lage resolutie te draaien. Team Ninja maakt het ook niet goed met fantasierijke levels. Het zijn allemaal voorspelbare gebieden die totaal niet tot de verbeelding spreken. De vijanden waartegen je vecht zijn qua design ook weinig boeiend, Final Fantasy klassiekers zoals Tonberry en Malboro uitgezonderd.
Het is overduidelijk dat deze game heel weinig budget van Square Enix heeft gekregen. De game loopt ook in andere aspecten de kantjes er van af. Je kunt bijvoorbeeld de hoofdstad in de game niet verkennen en enkel via een menu op de wereldkaart met NPC’s praten. Het spel is ook absoluut niet vies van recyclen en dat betekent helaas dat je in alle missies zowat variaties van dezelfde vijanden tegenkomt.
Stanger of Paradise is voor de rest vooral een soort alternatieve versie van Nioh (ook gemaakt door Team Ninja). Beide games hebben een vergelijkbare structuur waarbij je missies van een kaart selecteert. In de levels van Stranger krijg je ook heel veel ‘loot’; allerlei wapens en uitrusting die je gelukkig vrij makkelijk kunt sorteren.
Nioh is een bekende ‘soulslike’, een game die veel elementen leent van de Dark Souls-serie. Stranger of Paradise wordt door velen ook tot soulslike bestempeld, maar daar ben ik het eigenlijk niet mee eens. Het is gewoon een actiegame. Je hebt wel ‘estus’-achtige healing items en een ‘bonfire’ savepunt equivalent, maar daar blijft het bij. De open levels en de verkenning die daar bij hoort zijn ook belangrijke elementen van soulslike-games, maar Stranger of Paradise is juist erg lineair. De missies die je doet bestaan veelal uit gangetjes en alleen af en toe hoef je af te wijken om een verstopte schatkist te vinden.
Stranger of Paradise heeft verder geen stamina-meter. Je kunt er relatief vrij op los meppen en over het algemeen ligt het tempo van de missies vrij hoog. Gelukkig betekent dit niet dat het vechtsysteem hersenloos is. Op hogere moeilijkheidsgraden moet je echt wel opletten en met name bazen kunnen behoorlijk uitdagend zijn. Het leukste idee van de game is de ‘Soul Shield’ functie. Je kunt kort een speciaal schild oproepen dat niet alleen de aanvallen van je tegenstander blokkeert, het steelt tegelijk ook tijdelijk die skill. Je kunt dan meteen je tegenstander met gelijke munt terug terugbetalen. Je moet wel voorzichtig zijn, want als je de Soul Shield verkeert timet ben je volledig kwetsbaar.
Het is verder leuk dat je qua vechtstijl heel veel opties hebt. De game bevat net als een aantal andere Final Fantasy-games namelijk een job-systeem. Je kunt kiezen tussen jobs zoals Swordfighter, Ronin en Mage. Elke job heeft zijn eigen wapen en bijbehorende skills die je kunt vrijspelen door de jobs te levelen (simpelweg door vijanden te verslaan). Dit is een leuk RPG-element, want door de basis jobs genoeg te levelen speel je ‘advanced jobs’ vrij en daarna kun je naar ‘expert jobs. Mage wordt bijvoorbeeld Black Mage en daarna Sage. Het was voor mij verslavend om nieuwe jobs te blijven vrijspelen en met nieuwe skills te experimenteren.
De game heeft voor de rest niet de andere klassieke RPG-elementen. Je investeert bijvoorbeeld niet in stats en het level van je personage wordt volledig door je gear bepaald. Over die gear hoef je ook niet zoals in Nioh diep na te denken, je kunt de‘optimize’ knop gebruiken om snel de game de boel te laten uitzoeken. Zoals ik al zei, het is allemaal net een beetje simpeler en minder diepgaand.
Conclusie:
Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is net een delirium. Het is verwarrend in dat het tegenstrijdige emoties oproept. Het verhaal en de personages zijn flinterdun, maar vaak ook hilarisch. De graphics zijn spuuglelijk, maar de combat is alleraardigst. Uiteindelijk heb ik echt wel lol gehad met deze game, maar ik zou hem zeker niet aan iedereen aanraden. Weet waar je aan begint!
Gespeeld op PS4. Ook beschikbaar voor PS4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.
