Het einde van de wereld is in Eternals een beetje saai

Als je als filmstudio in een jaar meer releases doet dan je deed in vorige jaren, zoals voor Marvel Studios in 2021 het geval is, is de kans groter dat je een keer een misser hebt. Helaas heeft Marvel dat dit jaar al bewezen met hun bioscoop- en Disney+-aanbod en met Eternals schuift het evenwicht niet per sé naar de goede kant van de weegschaal.

Eternals is van het Marvel-aanbod in 2021 het meest ambitieuze project: een compleet nieuw team aan superhelden met een geheel eigen kosmische oorsprong en nul connecties met de voorgaande MCU-films. Dat deed de studio al eens succesvol met Guardians of the Galaxy. Waar die film echter slaagde door een sterke cast, boeiende personages, goede humor en een fijne soundtrack, moet Eternals het vooral hebben van het concept zelf.

Eternals: line-up

Dat concept is dat het universum wordt bevolkt en misschien wel gecontroleerd door enorme wezens die Celestials heten. We zagen in Guardians al dat het hoofd van zo'n wezen, dat daar gebruikt werd voor de ruimtekolonie Knowhere, enorm is en inderdaad: één exemplaar zou eenvoudig onze planeet kunnen omarmen. De Celestials zijn verantwoordelijk voor de creatie van Deviants, een soort monsters, en Eternals, een soort, eh, mensen. 

De Eternals die in deze film worden geïntroduceerd zijn naar Aarde gestuurd om daar een aantal Deviants uit te roeien en vervolgens te wachten op verdere intstructies. In ons heden, enkele maanden na de Blip (zoals de terugkeer van de halve wereldbevolking in Avengers: Endgame wordt genoemd), duurt dat wachten al enkele duizenden jaren. In de tussentijd hebben de Eternals, die allemaal een eigen superkracht hebben en feitelijk onsterfelijk zijn, een leven opgebouwd tussen de mensen.

Eternals: Arishem

Ik ben al zo'n beetje halverwege deze review en nog steeds bezig om je te voorzien van een soort van broodnodige achtergrond-uitleg. Natuurlijk: die krijg je ook in de film te zien, maar het probleem met Eternals is dat er veel uit te leggen is voordat de gebeurtenissen in de plot er een beetje toe beginnen te doen. En dat is het grootste probleem van Eternals: er wordt naarstig geprobeerd de groep neer te zetten als bijzonder machtig (zodat ze lekker veel indruk maken), maar niet té machtig (zodat het nog een beetje spannend blijft). Dat lukt best aardig en wie het geduld kan opbrengen om ruim 2,5 uur te blijven zitten en te leren over een kant van het MCU die vooralsnog onbekend was, zal zich heus niet hoeven ergeren aan een gebrek aan verhaalspektakel of visuele pracht.

Maar deze groep Eternals is geen hechte groep die leuk samenwerkt, zoals de Avengers, of een groep buitenbeentjes die elkaar nog moeten leren waarderen, zoals de Guardians. Het zijn gewoon figuren met een opdracht en verder niet veel te doen. Natuurlijk krijgen ze wel wat te doen: er dreigt uiteindelijk voor onze planeet een uitkomst die ernstiger is dan wat Thanos voor elkaar wist te krijgen, maar nergens wordt dat echt emotioneel onderstreept of wordt er ook maar een klein beetje in twijfel getrokken of de Eternals in staat zullen zijn dit te voorkomen. (Zelfs niet wanneer ze onderling in conflict raken over de aanpak.) En dat betekent dat er nauwelijks wat op het spel lijkt te staan. Zelfs als de overlevingskansen voor de Eternals zelf niet gegarandeerd blijken maakt dat het verhaal niet spannend, want hoewel je wel van steen moet zijn om het overlijden van een fictief personage schouderophalend toe te zien, mis je wel een band met deze onsterfelijke buitenaardsen om echt iets te voelen.

Eternals: Kumail Nanjiani

Eternals doet het daarom niet slecht als introductie van een nieuwe groep helden, hun tegenstanders, de Celestials en hun plaats in het MCU. En hun verhaal in deze eerste film is divers qua locaties, gebeurtenissen en personages en daarom ook wel onderhoudend, maar iets dat eigenlijk zo weinig om het lijf heeft zou niet zo lang moeten duren, hoe mooi Nomadland-regisseur Chloé Zhao het allemaal ook in beeld weet te brengen. 

Daar komt nog bovenop dat de wereldbedreigende gebeurtenis in dit verhaal een achtergrond en uitleg heeft die qua geloofwaardigheid doet denken aan een minder succesvolle aflevering van Doctor Who - ik kan je zelfs letterlijk een aflevering aanwijzen, maar dat zou een spoiler zijn. Punt is dat hoewel er soms wel wat te lachen valt omdat de filmmakers dat zo bedoelen (al is het minder dan we van Marvel gewend zijn), er veel te vaak een beetje ongemakkelijk iets te lachen valt om het verhaal zelf. En dat is eigenlijk niets om om te lachen, want een filmstudio die het geloofwaardig en zelfs spannend heeft gemaakt dat een alien met een magische handschoen in één vingerknip de wereld zoals we die kennen kan vernietigen, heeft allang laten zien dat het beter kan.