Ratchet & Clank: Rift Apart

Mascotte-helden uit het verleden maken sinds recent een comeback. Eerder werd al door Activision nieuw leven geblazen in Crash Bandicoot en Spyro. Nu is het charismatische heldenduo Ratchet & Clank aan de beurt. Rift Apart stelt niet teleur en voorziet de klassieke franchise van een next-gen sausje.

Ratchet & Clank: A Crack in Time uit 2009 op de PS3 was de laatste grote Ratchet & Clank-game. Tussendoor was er nog wel een kleinere sequel en een remake van de allereerste game, maar het leek erop dat de serie geen prioriteit meer was. Sony heeft sindsdien ontwikkelaar Insomniac Games opgekocht en samen is er besloten om eindelijk weer een nieuwe Ratchet & Clank-game te maken. Eentje die bovendien exclusief is ontworpen voor de PS5 en echt gebruik maakt van de specs van die console.

Rift Apart is officieel de zestiende game in de serie, maar dat is waarschijnlijk geen probleem voor nieuwe spelers. Ratchet en Clank belanden aan het begin van de game na een conflict met Doctor Nefarious in een alternatieve dimensie. In deze dimensie wordt het hele universum geregeerd door Emperor Nefarious, die een stuk succesvoller is gebleken dan zijn ‘Doctor’ tegenhanger. Hij is niet de enige alternatieve versie van bekende personages, want ook Captain Qwark, Ratchet en Clank hebben tegenhangers.

Rivet is de alternatieve versie van Ratchet en speelt als een van de rebellenleiders een hoofdrol in het verhaal. Sterker nog, je speelt in de game vaker als Rivet dan als Ratchet. Deze zelfverzekerde vrouwelijke Lombax maakt een hele goede indruk en overschaduwt zelfs de originele held. Kit is de tegenhanger van Clank en speelt eveneens een hoofdrol. Ze is net zo intelligent als Clank, maar kampt met een minderwaardigheidscomplex. De vier moeten samenwerken om een nieuwe Dimensionator te maken zodat Ratchet en Clank naar huis kunnen en tegelijk ook beide Nefarious-versies van zich afhouden.

Het eerste wat opvalt aan Rift Apart is dat de game uitzonderlijk mooi is. De spelwerelden zijn uiterst gedetailleerd en het geheel oogt net zo goed als een moderne Pixar-film. Het is echt zo’n showcase game waar je andere mensen voor naar de kamer roept zodat ze even naar alle pracht en praal kunnen kijken. De game wordt daarnaast al lange tijd gebruikt als het paradepaardje voor de mogelijkheden van de snelle SSD in de PS5. Wat dat betreft wordt die belofte maar deels ingelost.

Het universum waarin deze game zich afspeelt is op het moment instabiel. Dat komt doordat er een Dimensionator stuk is gegaan, het effect daarvan is dat er allerlei ‘breuken’ in de realiteit zijn veroorzaakt. Die breuken, weergegeven als een soort gebroken raam met een paarse gloed, dienen als poorten naar andere werelden en dimensies. Helaas betekent dat niet dat je ze in de game echt kunt gebruiken om zomaar tussen allerlei werelden te stappen. Dit gebeurt alleen tijdens lineaire on-rails segmenten waarin je weinig controle hebt. Tijdens reguliere gameplay kun je wel interactie met de breuken hebben, maar dan word je enkel geteleporteerd naar hun locatie en je blijft gewoon in dezelfde wereld. Functioneel zijn ze in feite niet meer dan fancy hookshot punten.

Ik was lange tijd bang dat het ‘multidimensionaal’-aspect van de game niet veel verder zou gaan dan een leuke visuele gimmick. Gelukkig komt de game later met twee levels die de keuze voor de PS5 beter rechtvaardigen. In die levels kun je namelijk grote paarse stenen vinden die je, als je ze even een tik geeft, onmiddellijk op een nadere tijdlijn van hezelfde level zetten. Het is een verbluffend effect dat zonder laadtijden wordt weergeven. Het verrijkt bovendien de gameplay omdat je constant van tijdlijn moet wisselen om verder in het level te komen. Een van de levels is bijvoorbeeld een planeet die om onbekende redenen half  is opgeblazen. Je schakelt dan tussen die versie en de versie voordat die planeet opgeblazen werd. Het is jammer dat de game niet nog veel meer gebruikmaakt van deze mechaniek.

Rift Apart is verder een hele typische Ratchet & Clank-game. Dat is op zich geen negatief punt, want de serie is uitstekend, maar je hoeft geen echte evolutie van de formule te verwachten. Dat betekent dat de levels wederom relatief lineair zijn en je zoals gebruikelijk allerlei vijanden overhoop moet knallen met gekke wapens. Af en toe dien je ook een beetje te platformen en Clank heeft tevens zijn eigen puzzel-segmenten. Ten slotte kun je weer een paar minigames verwachten en een colosseum-modus.

Dat betekent niet dat het allemaal precies hetzelfde is. Het level design, gameplay en algemene tempo van Rift Apart is zoals vanouds, maar dit keer zijn de levels wel ietsjes groter. Verder zijn Ratchet en Rivet voorzien van een iets groter repertoire manoeuvres. Er is een nieuwe dash-move en er zijn een paar wall-running secties die samen het geheel wat meer kinetisch maken. Er komen ook meer vijanden dan ooit op je af, wat soms voor spectaculaire gevechten kan zorgen. De wapens profiteren tevens van de DualSense, die dankzij de manier waarop de triggers werken vaak een alt-fire modus hebben die je makkelijk kunt inschakelen.

Die wapens zijn overigens weer goed verzorgd. Je krijgt reguliere geweren zoals een sniper en een machinegeweer, maar er zijn natuurlijk ook een aantal onconventionele opties zoals een watersproeier die vijanden verlamt en in planten verandert. Het is zoals altijd verslavend om deze wapens allemaal te levelen en te upgraden.

Het minste aspect van de game is de soundtrack en daarachter ook het algemene sound design. Rift Apart is gecomponeerd door Mark Mothersbaugh, die een verleden heeft met games maar tegenwoordig vooral de muziek voor films zoals Thor: Ragnarok verzorgt. Helaas is de soundtrack van Rift Apart ontzettend generiek en bovendien zijn er te veel secties die zelfs helemaal geen muziek hebben. Verder was ik ook nooit onder de indruk van de explosies en andere geluidseffecten. De game is een lust voor het oog, maar mijn oren zijn teleurgesteld.

Conclusie:
Ratchet & Clank: Rift Apart is een prachtige game die de goede formule van de serie trouw volgt en lichtjes evolueert. De next-gen gimmicks betalen zich enkel deels uit, maar hij is in specifieke situaties zeker indrukwekkend. Eigenlijk stelt alleen de soundtrack teleur. Rift Apart is simpelweg een hele goede game en ik hoop dat Insomniac nooit stopt met het maken van deze titels.