Ys IX: Monstrum Nox

Ys is een van de meest ondergewaardeerde langlopende franchises in gaming. Deze actie-RPG’s maken keer op keer gameplay koning en hebben sinds 1987 een cult fanbase. De serie is sinds het vorige deel (Ys VIII) eindelijk een stuk meer populair en Monstrum Nox bouwt vooral verder op dat spel. Dat resulteert in wederom een hele goede game, maar de formule begint repetitief te worden.

Het verhaal van Ys IX begint als Adol, de roodharige avonturier die altijd de hoofdrol speelt, aankomt bij de poorten van Balduq. Dit is een grote stenen stad die wereldberoemd is om zijn gigantische gevangenis. Adol’s reputatie en het feit dat hij zo makkelijk te herkennen is zorgt ervoor dat hij bij die poorten wordt aangehouden en gelijk voor ondervraging naar de gevangenis wordt meegenomen.

De autoriteiten vinden Adol een verdacht figuur en ze besluiten hem maar op te sluiten. Ondertussen leer je dat de stad in chaos is wegens de zogenoemde ‘Monstrums’, een aantal mannen en vrouwen in mooie kostuums en met gekke krachten die Balduq blijkbaar onveilig maken. Binnen tien minuten weet Adol al uit de gevangenis te breken, maar nog voordat hij echt helemaal ontsnapt is ontmoet hij een mysterieus figuur genaamd Aprilis. Zij schiet op hem met een magische kogel die Adol de krachten geeft van de eerdergenoemde Monstrums. Hem wordt verteld dat hij nu onderdeel is van ‘de vloek’.

De vloek zorgt ervoor dat hij Balduq niet meer uit kan komen (magische barrières versperren de weg voor alle Monstrums). Het andere onderdeel van de vloek is dat Monstrums automatisch worden opgeroepen om deel te nemen aan de ‘Grimwald Nox’, een evenement waarin veel monsters verschijnen die je tegen moet houden. Zodoende wordt Adol gedwongen om voortvluchtig te worden en uit te zoeken wat er precies aan de hand is in Balduq zodat hij van de vloek af kan komen.

Normaal gesproken zou ik lang niet zoveel woorden wijden aan het verhaal van een Ys-game. De serie staat immers bekend om het feit dat het juist relatief weinig narratief heeft. Ys IX wijkt daar het meest van af en spendeert veel tijd in het opbouwen van de personages en het verhaal achter het mysterie van Balduq. Dit is bij mij op zich niet tegen het zere been, want de uitvoering is vrij goed en er zijn zelfs een paar verrassende twists.

Het grootste probleem met het verhaal is dat Ys IX de gekozen thema's niet ver genoeg doordrukt. Net als bijvoorbeeld Tales of Xillia wordt deze game gepresenteerd als een meer ‘duister’ deel. De Monstrums zijn (in eerste instantie) niet geliefd en er hangen overal opsporingsposters van ze. Verder zijn er geruchten over corruptie in de stad, over onschuldige mensen die worden opgepakt en van lugubere experimenten in de gevangenis. Dit alles klinkt interessant, maar in de praktijk blijkt het uiteindelijk allemaal heel mild. Er wordt keer op keer gekozen voor veilige en ietwat zoutloze routes en echt spannend wordt het niet.

Monstrum Nox heeft ook last van het feit dat het vaak direct vergeleken zal worden met zijn voorganger. Ys VIII speelt zich af iop een onbewoond eiland vol dinosauriërs en leukere raadsels. Het Robison Crusoë-thema past simpelweg een stuk beter bij een serie zoals Ys en het komt daarom in dat geval beter uit de verf. Het helpt Ys IX ook niet dat het vorige deel een veel opzichten heel ambitieus is en eigenlijk naar mijn mening is het haast een meesterwerk. Het wordt tijdens het spelen duidelijk dat ontwikkelaar Nihon Falcom een merkbaar kleiner budget voor de nieuwste sequel beschikbaar heeft gesteld en het spel lijdt daar een beetje onder.

Dat probleem uit zich het meest in de verkenning, een van de belangrijkste elementen in deze games. Net als altijd breng je de omgevingen langzaam in kaart en zoek je overal rond naar verstopte schatkisten. Je spendeert dit keer veel tijd in Balduq, maar de stad is helaas vrij saai. Het had van mij meer vervuild en gotisch moeten zijn, in plaats van gewoontjes en generiek. Ook de omgevingen buiten de stad zijn vrij kleurloos. Dit maakt het verkennen van deze plaatsen minder leuk.

Gelukkig brengt Ys IX toch nieuwe elementen die dan wel weer het verkennen een nieuwe dimensie geeft. De Monstrums hebben namelijk allemaal hun eigen unieke ‘gift’. Adol heeft bijvoorbeeld beschikking tot een soort hookshot. Als de andere Monstrums zich bij hem scharen krijg je toegang tot hun krachten. Al snel kan je dan ook even verticaal een muur oprennen of magische vleugels laten verschijnen die je even laten zweven. Dit maakt Ys IX meer driedimensionaal en ik vind het de beste toevoeging aan deze sequel.

Ys IX speelt verder in principe eigenlijk net als zijn voorganger. Dat is een positief punt, want dat betekent dat het vechtsysteem weer lekker soepel is. Het is wederom een snelle actie-RPG waar je gebruikmaakt van speciale skills om combo’s uit te voeren. De baasgevechten zijn ook weer lekker pittig en eisen meer dat je hun patronen leert. De dungeons zijn dit keer ook goed verzorgd. Monstrum Nox speelt simpelweg heerlijk weg, maar op hogere moeilijkheidsgraden vereist het ook dat je de systemen onder de knie krijgt.

De game komt alleen maar niet af van de vergelijking met Ys VIII. Die game doet toch alle genoemde aspecten iets beter. De segmenten waarin je even met een totaal ander personage speelt (in Ys VIII is dat met Dana), zijn bijvoorbeeld in Ys IX ook minder goed. Dat is eigenlijk het verhaal van deze game: het is net als Ys VIII, maar minder goed.

Conclusie:
Ys IX: Monstrum Nox volgt de uitstekende blauwdruk van zijn voorganger. Het is daarmee weer een heerlijke game met goede dungeons, vloeiende gameplay en leuke verkenningselementen. Het is daarom jammer dat het gekozen thema een beetje slap is en dat het als geheel minder ambitieus is dan zijn voorganger. De serie lijkt daarmee iets voorbij zijn piek, maar gelukkig blijft het nog steeds in de basis een hele goede game.

Gespeeld op PS4 en PS5. Later dit jaar ook beschikbaar voor Switch en pc.