Tropico 6

Tropico heeft een speciaal plekje in mijn hart: hoewel het niet de diepgaande strategie biedt die spelers soms vereisen van hun strategiegames, zit er een zekere charme in het gezapig je eigen bananenpubliek te runnen tussen wuivende palmbomen en witte stranden. Het is alweer het zesde deel waarin je als El Presidente het land kan runnen als een junta, communistische heilstaat, kapitalistisch imperium of toeristisch paradijs.

Tropico 6 is in grote lijnen nog steeds hetzelfde: je runt als El Presidente een bananenrepubliek waarbij je zelf kan kiezen of je je bevolking regeert met de vrije hand of de ijzeren vuist, en tussendoor ben je ook nog de speelbal van buitenlandse facties die je tevreden moet zien te houden, en zoals een echte dictator het betaamt moet je als het kan ook nog een mooi bedrag overhouden op je Zwiterse bankrekening. Dat betekent niet dat Tropico 6 niet met nieuwe speeltjes komt: je enkele eiland is nu uitgebreid tot een archipel die je kan verbinden met havens en bruggen. Ook kun je bekende gebouwen zoals de Eiffeltoren en het Witte Huis jatten om je eiland op te fraaien, wat ook laat zien dat ook deel zes weer de nodige dosis absurdistische humor bevat.

Ondanks al die toevoegingen is het is wel overduidelijk dat de “if it ain’t broke, don’t fix it” mentaliteit overheerst in Tropico 6: de edicts zijn grotendeels hetzelfde, een aantal personages die de gezichten zijn van facties keren weer terug, en de eras uit Tropico 5 maken weer hun rentree. Ook de verkiezings speeches waarmee je een gedeelte van het volk naar je hand kan zetten keren terug uit Tropico 4, maar verder zijn de verschillen miniem.

Het is zowel een zegen als een vloek voor een game die al zes delen heeft. Voor de mensen die snakten naar wat vernieuwing in de serie zal Tropico 6 een teleurstelling zijn en wellicht zal een boze tong fluisteren dat het getuigt van weinig creativiteit, maar aan de andere kant is de Tropico-formule al een succes waar je weinig aan hoeft te sleutelen om fans tevreden te stellen. Persoonlijk zit ik in het kamp dat wel tevreden is over de game zoals hij is; de gameplay is nog steeds solide, de politieke satire is er nog steeds en de zonovergoten stranden en swingende soundtrack brengen dat bekende vakantiegevoel. Daarnaast knaagt het ook een beetje: zijn de bruggen, de raids en de landmarks jatten echt alles waar Limbic Entertainment mee op te proppen kan komen aan nieuwe features? Nu Tropico van ontwikkelaar gewisseld is was dit hét moment voor het Duitse bedrijf om hun eigen stempel te drukken op deze serie, maar ze lijken nogal huiverig om dat te doen.

Wel voelt Tropico 6 moeilijker dan zijn voorgangers. Het is moeilijker om iedere factie tevreden te stellen door voldoende gebouwen te plaatsen en elke factie is gekoppeld aan een ideologische tegenpool, waardoor het moeilijk wordt om de ene factie een plezier te doen zonder een andere pissig te maken. Ook moest ik meer met mijn financiën rekening houden: regelmatig moest ik mezelf er van weerhouden om gebouwen snel uit de grond te stampen met quick build, iets waar ik zelf geen aandacht zou hebben besteed in deel 5 of 4. De balans is wat fragieler en voelt meer als een uitdaging zonder dat het complexer wordt. 

Ook is de transitie van één naar het gebruik van meerdere eilanden goed uitgewerkt. In Tropico 6 ben je vrij om alleen één eiland vol te bouwen, maar wanneer je echt alle grondstoffen wilt gebruiken of meerdere gewassen wilt verbouwen zul je toch uit moeten breiden naar andere eilanden. En dan is het geen kwestie van een aantal gebouwen neerzetten en er dan nooit meer naar omkijken – de mensen die daar werken hebben huisvesting nodig, gezondheidszorg en vermaak, en je doet er goed aan om aan die wensen te voldoen – zeker als alle Tropicans stemgerechtigd zijn in je bananenrepubliek. Het is knap om te zien hoe de meerdere eilanden naadloos samenwerken met oudere mechanics zoals bepaalde zones voor industrie en politieke relaties met facties. Wel is het jammer dat wanneer je meerdere eilanden bouwt, de infrastructuur af en toe niet meewerkt: wanneer je wegen te kort op elkaar liggen kun je ze niet verlengen met een bestaand stuk. Oude stukken weghalen en opnieuw plaatsen zodat het wel past is voor mij een onnodig karwei.

Dat je onmogelijk iedere factie tevreden kunt stellen zorgt er ook voor dat ondanks dat je in de sandbox wel de vrijheid hebt om je eilanden vol te bouwen zoals je wilt, dit niet geldt in politiek opzicht. Wanneer je met een specifieke ideologische hand wilt regeren kan dat vrijwel niet zonder (grote) repercussies en dit lijkt een beetje tegen het hele idee van de sandbox mode in te gaan, hoewel je natuurlijk de optie hebt om facties wat toegeeflijker te maken voordat je een game begint.

Tropico 6 kan het best samen worden gevat als een game die het op safe speelt. Dat is niet erg, aangezien de Tropico-formule geliefd is bij een trouwe schare fans en dat je niet elke keer het wiel opnieuw hoeft uit te vinden om een aantrekkelijke game te maken. Echter, na zes delen mag de serie wel eens op z’n kop worden gezet, al is het maar om te experimenteren. De hogere moeilijkheidsgraad is wel een goed iets, en over de introductie en terugkeer van nieuwe features – raids, bruggen, landmarks, en election speeches – kan ik niks anders zeggen dan dat het oké is. Het voelt alsof het hoort bij Tropico, maar (in tegenstelling tot je ontevreden eilandbewoners) is het niet revolutionair.