Starlink: Battle for Atlas
Starlink: Battle for Atlas is een ruimte-avontuur van Ubisoft waarmee je vanuit een gevechtsschip strijdt voor het universum. Starlink is gekoppeld aan een boel speelgoed dat de game zou moeten uitbreiden. Is dit de investering waard of stelt het net als andere recente spaceshooters teleur?
Het is belangrijk om te weten dat Starlink een game is die voor kinderen is gemaakt. Met name het verhaal en de personages zijn daarop toegespitst. In deze game verken je het fictieve ‘Atlas’ sterrenstelsel met een groep mensen die uitverkozen zijn voor deze missie.
Aan het begin wordt jullie leider ontvoerd door aliens die jullie technologie willen stelen. Je doel wordt vervolgens natuurlijk om die leider te redden terwijl je Atlas verkent en nieuwe leden aan je crew toevoegt. De personages zijn helaas amper echt aanwezig in het verhaal. Ze hebben geen duidelijke motieven en tijdens het spelen komen ze alleen met slechte oneliners en flauwe dialogen. Ik denk dat zelfs een jonger publiek niet voor deze slappe flapdrollen zou juichen. Ik heb helaas alleen de PS4-versie kunnen testen, wellicht dat dit probleem minder erg als je met Fox in de Switch-versie speelt.
Starlink is verder een net als de inmiddels verlaten Skylanders en Disney: Infinity een ‘toys to life’-game. Dat betekent dat je fysiek speelgoed kunt kopen en dit in de game laten verschijnen. Het effect van dit is cool, zet een wapen op je schip en het verschijnt onmiddellijk ook in beeld. Naast de starter pack die inclusief met de game wordt verkocht, kun je ook aparte schepen, piloten en wapens kopen. Al deze spullen zijn alleen vrij duur en eerlijk gezegd niet het geld waard. Piloten zeggen eigenlijk alleen af en toe wat en schepen verschillen niet genoeg van elkaar dat het echt veel uitmaakt. De wapens zijn wél belangrijk, omdat ze meer variatie aan de gameplay verlenen.
Als je de digitale versie van de game koopt krijg je zo’n beetje alle piloten, schepen en wapens. Dan verander je gewoon vanaf een menu de onderdelen. Het enige nadeel hiervan is dat kinderen die bij vrienden de game gaan spelen ze niet hun progressie mee kunnen nemen, een van de functies van het speelgoed. Het hele speelgoed aspect blijft een slechte deal. In plaats van dat het extra content aan de game verleent is het veel meer alsof die content gewoon in de game thuishoort en eruit is geknipt. Ik kan daarom alleen de digitale versie aanbevelen.
Starlink wordt qua gameplay vaak vergeleken met No Man’s Sky, omdat je met je ruimteschip door de ruimte kunt reizen en op verschillende exotische planeten kunt landen om ze te verkennen. De planeten zijn in Starlink alleen niet willekeurig gegenereerd. Dat verkennen gebeurt overigens alleen via je ruimteschip, je kunt niet met je personage uitstappen en te voet reizen. Ondanks die beperking stellen de planeten in Starlink niet teleur. Ze zien er stuk voor stuk goed uit, inclusief bijzondere planten en dieren.
In principe is het de bedoeling dat je op een van de zeven planeten landt en daar activiteiten doet om de inwoners te helpen door onder andere de slechteriken terug te dringen. Wat dat betreft is het een typische Ubisoft-game: als je op de map kijkt van een planeet zie je tig icoontjes waar de speler naartoe kan reizen om iets te zien. Starlink is alleen geen moderne Ubisoft-game zoals Far Cry 5 en de recente Assassin’s Creed-games. Je hebt alleen een handjevol verschillende activiteiten en die activiteiten evolueren amper tijdens de game. Wat je doet op de eerste planeet is zo’n beetje hetzelfde als de dingen die je ook op de laatste planeet zit uit te voeren.
Je kunt onder andere vijanden vernietigen om een van de tig basiskampen te veroveren, of bij een computer iets activeren en dat punt een minuut verdedigen. Als je niet tegen vijanden zit te vechten ben je fetchquests aan het doen of materialen aan het grinden. Het is zelfs voor een kindergame allemaal erg simplistisch en wordt door het gebrek aan variatie sneller repetitief. Variatie is sowieso een groot probleem met deze game. Negentig procent van de tijd zit je tegen een vijand genaamd ‘cyclops’ te vechten. Soms is die cylops van ijs of vuur, maar dat maakt weinig uit. De game had echt veel meer vijandtypen moeten hebben.
Er is ook een totaal gebrek aan echte sidequests. Behalve de main quest heb je op de PS4 alleen een enkele sidequest die dan ook cutscenes en wat meer unieke dialogen heeft. Starlink stelt al met al qua content niet veel voor. Zelfs met alle repetitieve elementen is de game relatief snel (voor een Ubisoft-game) afgelopen. Na zo’n twintig uur had ik het platinum bemachtigd en was er ook niets leuks meer te doen.
Wat de game dan nog enigszins redt is dat de gameplay met het schip goed is. Je schip besturen in de ruimte of op planeten over de grond voelt goed. Zelfs tegen die cyclops vechten blijft lang leuk omdat schieten goed voelt, zeker als je de digitale versie hebt die met veel wapens komt. Je kunt verschillende types wapens combineren en het effect ervan uitproberen, iets dat vaak tot leuke combo's leidt. De game bevat ook een paar aardige baasgevechten in de vorm van reusachtige robot, de zogenoemde ‘primes’. Deze gevechten kennen meerdere fases en zo’n robotbeest neerhalen geeft voldoening. Verder zijn er later in de game ook vijandelijke ‘dreadnaughts’, gigantische vijandelijke schepen die je ook in verschillende fasen moet slopen.
Starlink: Battle for Atlas is een basisconcept met een aantal goede fundamenten. De gameplay met je schip is goed. Het verkennen van planeten en de ruimte en de transitie daartussen is ook meer dan prima. Dit zou Ubisoft kunnen uitbouwen in een prachtige game. Dat is nu nog niet het geval. Daarvoor is Starlink simpelweg veel te repetitief en zijn het verhaal en de personages veel te slap.
Gespeeld op PS4, ook beschikbaar voor Switch en Xbox One.
