Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age

Dragon Quest is een van de langstlopende series in gaming. De eerste Dragon Quest op de NES heeft destijds de standaard neergezet van wat een JRPG moest zijn. Latere delen hebben de conventies en bouwblokken die veel JRPGs nog steeds gebruiken ontwikkeld. Nu, meer dan dertig jaar later, staat de serie met Dragon Quest XI nog steeds symbool voor kwaliteit.

Dragon Quest XI brengt de serie voor het eerst naar het HD-tijdperk. Dat heeft erg lang geduurd, maar het wachten heeft zich uitbetaald. Dragon Quest XI is prachtig. Het is een kleurrijke game, neergezet in een grote wereld met veel variatie in de locaties. De perfecte setting voor een groots avontuur waar je bijna honderd uur in kunt investeren.

Hoewel Dragon Quest soms wordt omschreven als traditioneel is dit een serie die veel met verhaalstructuur en verschillende mechanieken heeft gespeeld. Dragon Quest XI doet wat verhaal betreft dit keer weinig origineels. Het is namelijk een klassiek goed versus kwaad-verhaal met een relatief lineair structuur. Je speelt als de uitverkoren held, de ‘Luminary’, die geboren is om een groot naderend kwaad te bestrijden.

Zonder veel weg te geven kan ik sowieso verklappen dat er veel clichés zijn, maar toch is dat dit keer niet zo erg. Dragon Quest was namelijk degene die veel van de cliches in JRPGs heeft verzonnen of populair heeft gemaakt. Daarnaast is de uitvoering ervan ook minstens net zo belangrijk. Het mag dan ietwat voorspelbaar zijn, door de uitstekende uitvoering blijft het toch altijd boeiend.

Fans van de serie kunnen dit deel het beste vergelijken met Dragon Quest VIII. Net als in die game is er veel focus op het grote verhaal (in plaats van kleine afzonderlijke verhaaltjes zoals in veel andere delen) en zijn je party-leden grote persoonlijkheden. Nooit eerder is een verzameling personages zo goed uit de verf gekomen in een Dragon Quest-game. Alle party-leden zijn goed voorzien van hun eigen verhaal en motivaties en gedurende het spel worden ze prima ontwikkeld. Toch moet ik er even eentje uitlichten: Sylvando. Dit personage is een over-de-top en excentrieke persoonlijkheid die zo’n beetje in elke scène waarin hij zit de show steelt. Dit is zo’n personage dat waarschijnlijk legendarisch gaat worden.

Het vechtsysteem is ook wat je van een moderne JRPG kunt verwachten. Gevechten zijn gelukkig niet willekeurig zoals vele jaren geleden, je ziet de vijanden gewoon rondlopen. Zodra je ze aanraakt schakelt het spel over naar een klassiek turn-based gevecht. Hier moet ik wel gelijk een eerste kanttekening plaatsen: de game is zonder wat aanpassingen op dit vlak saai door een gebrek aan uitdaging.

Het vechtsysteem van Dragon Quest XI heeft veel diepgang, maar die komt er niet uit omdat je met simpele strategieën ook met weinig moeite kunt winnen. Gelukkig is er een simpele oplossing, maar die mag je alleen helemaal in het begin inschakelen. Als je voor het eerst je save file maakt moet je onder de 'Draconian Quest'-modus ervoor kiezen om vijanden sterker te makken. Dit lost alle problemen op en maakt de game heerlijk uitdagend. Je wordt gedwongen om de vele skills die je leert slim toe te passen en je strategieën te blijven ontwikkelen. Het vechtsysteem is daarmee ook erg gebalanceerd en blijft zich helemaal tot het einde ontwikkelen.

De overgang van HD is niet alleen een lust voor het oog, Square-Enix heeft gelijk de grote en mooie 3D-wereld gebruikt om een goed verken-element toe te voegen. Geen Dragon Quest-wereld heeft eerder zoveel diepgang, verticaliteit en verstopte geheimen gehad. In deze game verken je de wereld door te rennen, springen, klimmen en zelfs op de rug van bepaalde monsters. Het geeft de game een extra laagje gameplay die goed samenwerkt met het verhaal en het vechtsysteem.

Het enige grote minpunt in dit alles is de soundtrack. Van de soundtrack is een prachtige orkestversie, maar die zit niet in de game. De componist, de beruchte Koichi Sugiyama, heeft zelf veel rechten over de muziek in de Dragon Quest-games en heeft liever de veel slechter klinkende MIDI-versies in de games, zodat hij concertkaartjes en cd’s kan verkopen als mensen de orkestversie willen horen.

De MIDI soundtrack is niet alleen inferieur, het wordt ook veel sneller repetitief en vervelend. Voor zo’n grootse game zijn er ook lang niet genoeg tracks, waardoor je bijvoorbeeld in veel van de dorpjes dezelfde muziek hoort. Ontzettend jammer, want soms zat ik zelfs de game zonder geluid te spelen om maar even de muziek niet aan te hoeven horen.

Een ander minpunt is dat de game tegen het einde ook licht repetitief wordt. Je dient later in het spel sommige locaties die je al hebt bezocht opnieuw te betreden. Echte ‘padding’ is dit niet, want er gebeurt wel veel nieuws, maar toch begint de game op dat moment een beetje langdradig te voelen. Veel van dit wordt ook goedgemaakt door de uitmuntende post-game. Na het einde van de game is er nog heel veel moois te doen en wordt de uitdaging verder opgeschroefd. Dragon Quest VIII had ook al een erg goede post-game en Dragon Quest XI is minstens net zo goed hierin. Het maakt de game nog beter en completer.

Conclusie:
Dragon Quest XI is in hart en nieren een klassieke Japanse RPG. Die bekende formule is alleen misschien nog nooit zo goed uitgevoerd als in deze game. Het is wat dat betreft simpelweg een meesterwerk. Feilloos is het niet, al komt dat door met name door de slechte soundtrack. Toch mag niemand die JRPGs ook maar een klein beetje een warm hart toedraagt deze game missen.