Far Cry 5

Een nieuwe Far Cry, het werd wel weer eens tijd. Ubisoft gooit het qua strijdtoneel met Far Cry 5 over een heel andere boeg: geen exotische subtropen of Himalayaanse bergdorpen, maar een modern doch plattelands Montana, Verenigde Staten. Een vraag van veel critici zal zijn of de nieuwe Far Cry te veel leunt op vertrouwde elementen en in hoeverre Ubisoft heeft geïnnoveerd ten opzichte van eerdere delen.

Far Cry 4 dateert alweer van 2014. Een jaar later volgde weliswaar het prehistorische Far Cry Primal, maar die game wordt officieel beschouwd als spin-off. In deel 5 mogen spelers aan de slag in Hope County, een fictief plaatsje in Montana. Hope County is een hedendaags maar rustiek gebied dat bestaat uit een heleboel platteland, vele boerderijen en kleine dorpjes, bossen, rivieren en een stuk Rocky Mountains. Het is qua omgeving veel moderner en westerser dan Far Cry 3 en 4, maar grote steden hoef je niet te verwachten. Het zijn vooral provinciale gehuchtjes met daartussen een heleboel ongerept en wederom prachtig natuurgebied. 

In Hope County deelt Eden's Gate de lakens uit, een religieuze doomsday-sekte onder leiding van hipster-priester en zelfverklaard profeet Joseph Seed, die wordt bijgestaan in het onder de duim houden van de goedgelovige lokale bevolking door zijn twee broers John en Jacob en hun verleidelijk mooie zus Faith. De profetie van Eden's Gate dicteert een volledige overgave aan God ter voorbereiding op de onvermijdelijke 'collapse', een soort dag des oordeels in de nabije toekomst met desastreuze gevolgen voor de mensheid. Behalve het armageddon-aspect zijn er de in de opzet van Eden's Gate onder leiding van de verknipte Joseph Seed veel overeenkomsten te zien met echt bestaande sektes uit het verleden, zoals de Branch Davidians en de People's Temple, die respectievelijk onder bewind stonden van religekkies David Koresh en Jim Jones. Joseph Seed combineert een soort stoïcijnse kalmte met religieuze krankzinnigheid, en dat maakt hem een interessante antagonist, één die qua persoonlijkheid de excentrieke Pagan Min uit FC4 voorbij streeft, en gewaagd is aan de psychopaat Vaas uit FC3. 

Spelers kruipen in de huid van een naamloze 'rookie deputy' die met een aantal collega's het bezette stukje Montana betreden, gewapend met een arrestatiebevel voor sekteleider Joseph Seed. Je kunt je voorstellen dat een dergelijke exercitie in de proloog niet van een leien dakje gaat en Far Cry zou Far Cry niet zijn als je niet binnen luttele minuten alweer rent voor je leven terwijl je opgejaagd wordt door een zwaarbewapende militie.

Er is zoals te verwachten valt zat te doen op de kaart van Far Cry 5, die is opgedeeld in drie regio's waarvan iedere regio onder leiding staat van één van de Seed-familieleden. Binnen een regio moet 'resistance' worden opgebouwd, net zolang totdat de regio-baas in de openheid wordt geforceerd voor een confrontatie met de speler. Er lijken in dat opzicht ook wat elementen uit Ubisofts andere open-wereld shooter Ghost Recon Wildlands te zijn geleend. Resistance verdienen kan op talloze manieren, zoals het uitvoeren van main- en side-quests, het simpelweg opblazen van wegblokkades en munitietransporten, het redden van gegijzelde rebellen, het jagen op specifieke lokale fauna: alles wat de opstandelingen maar enigszins helpt in hun strijd of wat de sekte schade toebrengt levert resistance-punten op. Het opbouwen van de resistance vormt dus een rode draad in de game, maar als je gewoon de verhaallijn volgt en her en der wat sidequests doet vul je de resistance-meter onbewust vanzelf al vrij vlot. Deze manier van progressie is mij goed bevallen en ik had ook minder het idee al te veel met repetitieve fetch-quests bezig te moeten. Ze zijn er wel, wees gerust, maar ze zijn wat meer onderdeel geworden van het verhaal.

Een nieuwe activiteit is vissen, met verschillende hengels, aas en vissoorten om te vangen. Het is behalve een redelijk vermakelijke minigame lekker rustgevend om aan een stromend beekje met je hengel in het water even de mooie omgeving tot je te nemen, maar erg functioneel is het verder niet. Je kunt gevangen vis weliswaar verkopen voor geld maar de behoefte aan (meer) financiële middelen heb ik op geen enkel moment echt gevoeld. Als je het looten een beetje onder de knie hebt hark je aardig wat cash binnen en wat daarbij vooral helpt zijn de prepper stashes, een andere nieuwe activiteit in Far Cry 5. Prepper stashes zijn geheime kamers en schuilkelders waar veel geld en andere middelen te vinden zijn, mits je ze via de vaak cryptische aanwijzingen kunt vinden.

Ook soort-van nieuw zijn Guns for Hire en Fangs for Hire. Guns for Hire bestond al in Far Cry 4 waar je rebellen kon oproepen (en Fangs for Hire was al in mindere mate aanwezig in Primal), maar dit keer is het een stuk uitgebreider. Je kunt nu vaste A.I.-maatjes aanstellen met verschillende disciplines om je bij te staan in je avonturen. Je kunt gewone voetsoldaten van het verzet inhuren of bepaalde specialisten. Dit zijn vaak sleutelfiguren uit de verhaallijn die na een bepaalde missie beschikbaar worden en gespecialiseerd zijn in bijvoorbeeld stealth, explosieven of zelfs luchtsteun. Deze NPC's volgen jou naar wens, je kunt ze simpele opdrachten geven en ze hebben ieder hun eigen progressie waarbij nieuwe vaardigheden worden vrijgespeeld na het behalen van een bepaald aantal kills. Fangs for Hire komt op hetzelfde neer maar dan met maatjes uit het dierenrijk zoals een getemde poema die zeer bedreven is in het geruisloos uitschakelen van vijanden.

Enigszins teleurstellend heb ik de snelheid van, of eigenlijk het gebrek aan progressie ervaren. Al behoorlijk vroeg in de game had ik beschikking over allerlei dodelijke melee-aanvallen, zware wapens, verschillende explosieven, gewapende helikopters en een toffe hond genaamd Boomer die alle nabije vijanden voor me in kaart brengt. Een beetje 'overpowered' beginnen kan leuk zijn maar het haalt ook een stuk uitdaging weg. Bovendien vond ik het in FC4 wel leuk om een beetje te moeten werken voor nieuwe speeltjes en upgrades, door bijvoorbeeld zeldzame huiden te verzamelen. Dat gevoel van progressie had ik hier een stuk minder. Alle upgrades en vaardigheden zijn nu in een nieuw perk-systeem gestopt en kunnen vrijgespeeld worden met punten die je verdiend in missies of met 'perk books', die vaak weer veelvuldig te vinden zijn in de hierboven genoemde prepper stashes.

Sowieso is de game voor een doorgewinterde Far Cry-speler te makkelijk. In het bijzonder de welbekende outposts zijn stuk voor stuk relatief eenvoudig te bevrijden, al blijft het een leuke uitdaging om dit zo efficiënt of geruisloos mogelijk te doen. Waar je in FC4 bijvoorbeeld nog de omvangrijke fortresses had, heeft FC5 minder echt grote locaties om je uit te leven, en dat vind ik toch wel een gemis. Er zijn er wel een aantal, maar er is dit keer gekozen om de grotere vijandelijke basissen meer in de (main) quests te verwerken. Dat is overigens wel goed gelukt, zo zijn er enkele spectaculaire missies waarbij je een grote nederzetting moet verdedigen tegen aanvallende gevechtsvliegtuigen of een streng beveiligde gevangenis moet bevrijden om als basis te kunnen gebruiken. Wat daarbij helpt is dat deze locaties er allemaal bijzonder goed verzorgd uitzien, vooral de zeer gedetailleerde binnenlocaties zijn lovenswaardig. Ook de gunplay staat nog steeds als een huis, de vele wapens zien er weer magnifiek uit en het gebruik ervan voelt meer solide dan ooit tevoren. Toch moet ook hier gezegd worden dat er weer flink wat recycling heeft plaatsgevonden. Het merendeel van de beschikbare wapens kende ik al uit Far Cry 3 en 4, net als de verschillende attachments die je erop kunt monteren.

Om het gemis van de hoeveelheid en de omvang van bestaande outposts te compenseren is er nu ook de nieuwe arcade-modus. Hierin kunnen spelers solo, in co-op of via online multiplayer zelfgemaakte levels spelen. In arcade is dus ook een editor beschikbaar die behoorlijk uitgebreid in elkaar zit. Er zijn specifieke genres van levels om uit te kiezen zoals outpost, assault en escape. Met de editor kunnen spelers binnen een bepaald gebied allerlei bouwwerken, NPC's, voertuigen en god-weet-wat voor attributen neerplempen, geheel met triggers, begin- en eindpunten, counters, een loadout naar keuze en een heleboel vijanden. In potentie is de arcade-modus een goudmijn voor de herspeelbaarheid van Far Cry 5, mits spelers zich genoeg geroepen voelen om uitgebreid met de editor aan de slag te gaan. In arcade is er een levelprogressie die los staat van je gewone voortgang, al werken een boel perks uit de campaign wel gewoon. Ten tijde van schrijven waren er nog niet heel veel interessante maps te vinden om door te spelen en waren het vooral amateuristische, snel in elkaar geflanste 'missies' volgepropt met onzinnige props. Maar ook kwam ik al een paar leuke levels tegen, zoals een sniper-challenge waarbij ik binnen twee minuten vanaf een afstandje een enorme villa moest zuiveren van een stuk of 20 vijanden. Het is even afwachten hoe de community dit oppakt zodra de game eenmaal in de schappen ligt.

Wat ook niet mag ontbreken in een Far Cry-game zijn psychedelische fragmenten en andere bovennatuurlijke taferelen. Wanneer je een zekere mijlpaal hebt bereikt in de opbouw van het verzet, word je opgezocht en vastgezet door één van de Seed-bloedverwanten. Je hiertegen verweren heeft geen zin, en dat is vooral in het begin wel even schrikken. Eden's Gate maakt gebruik van een soort drugs genaamd The Bliss waarmee ze jouw gedachten kunnen beïnvloeden en je wil kunnen buigen. Deze paranormale fragmenten worden gecombineerd met stukjes cut-scene en halen je kort uit de game om je even later weer te laten ontwaken. Het zijn een soort acid trips gecombineerd met de realiteit, vergelijkbaar met bijvoorbeeld de Shangri-La fragmenten uit Far Cry 4.

Dan is er nog het politieke aspect. Toen Far Cry 5 werd aangekondigd en er meer bekend werd over het achtergrondverhaal, werd door sommige gamepers geschreven over vermeende parallellen met het huidige politieke klimaat in de Verenigde Staten. Dit is zo vergezocht dat je wel echt goed je best moet doen om overeenkomsten te zien met bijvoorbeeld Donald Trump of de verrechtsing van de Amerikaanse maatschappij. Eden's Gate is geenszins een (alt)rechtse of nationalistische beweging, althans dit blijkt nergens uit. Ook worden er geen ideologieën bespot of heilige huisjes vertrapt, en zoals we gewend zijn van Ubisoft bestaan zowel de good guys van het verzet als de bad guys van de religieuze sekte uit één grote smeltkroes van diversiteit. De enige politieke verwijzing naar de echte wereld die me is opgevallen was afkomstig van de vader van Hurk (bekend uit Far Cry 4), die in de running is voor republiekeinse senator en een sneer naar Obama uitdeelde. Verder is Far Cry 5 gewoon typisch Far Cry, waar geweld prevaleert boven rede en diplomatie, en je vooral bezig bent met hordes mensen, dieren en voertuigen de vernieling in te helpen.

Conclusie
Far Cry 5 is een zeer geslaagde Far Cry-game. Wat ik daarmee wil zeggen is dat liefhebbers van de franchise er een heleboel plezier mee gaan hebben, maar de wat kritischere gamers die na een lange 'Far Cry-pauze' een grote kentering verwachten komen mogelijk bedrogen uit. Het is echt door en door Far Cry zoals we dat kennen, een stukje beter dan zijn voorgangers, veel elementen wat opgekalefaterd, een aantal toffe nieuwe features zoals prepper stashes en arcade mode, maar ook met veel herkenbare klusjes die in een iets ander jasje zijn gestoken. De activiteiten die je uitvoert lijken wat meer verweven te zijn met het verhaal, mede dankzij de komst van de resistance-meter. Tenslotte is het verhaal leuk om te volgen met vooral aan de kant van de slechteriken een aantal interessante personages, hoofdzakelijk binnen de Seed-familie. Het religieuze gebrabbel begon me op den duur wel wat tegen te staan, en de vele personages van het verzet die je ontmoet waren niet bepaald memorabel en bovendien nogal overgedramatiseerd. Het verhaal eindigt verder wel lekker freaky, met een redelijke mind-fuck die menig oplettende speler wellicht al wel kon zien aankomen.