Uncharted: The Lost Legacy

Uncharted: The Lost Legacy is een op zichzelf staande spinoff met twee vrouwen in de hoofdrol. Chloe en Nadine laten in dit nieuwe avontuur zien dat Nathan Drake niet nodig is. Ik verklap alvast dat dit een waardige afsluiting is van de serie, ervan uitgaande dat dit voorlopig het laatste hoofdstuk is.

Voor ik over de game begin eerst even wat praktische informatie: The Lost Legacy is onderdeel van de Uncharted 4 Season Pass, maar wordt ook als losstaande game verkocht voor veertig euro. Het fungeert verder als losstaande game, maar het verleent je ook toegang tot de Uncharted 4 multiplayer-modus.

Chloe Frazer, die we vooral uit Uncharted 2 kennen, is op zoek naar de slagtand van de god Ganesh. Zij krijgt hierbij hulp van Nadine Ross, een van de antagonisten uit Uncharted 4. Chloe wil als schatzoekster natuurlijk deze legendarische slagtand vinden, maar er zit ook een emotioneel verhaal achter. Nadine heeft vooral het geld nodig dat het zou opbrengen om haar militaire organisatie, die in Uncharted 4 schade opliep, weer op de been te krijgen. Het is dus een beetje handig als je de voorgeschiedenis van deze personages kent.

De samenwerking tussen Chloe en Nadine verloopt in het begin stroef, de dames zijn zeker niet gelijk dol op elkaar. Gedurende hun avonturen in India leren ze elkaar beter kennen en er bloeit een mooie vriendschappelijke relatie tussen de twee. De dialogen zijn zoals je van een Uncharted-game kunt verwachten vol humor en de hoofdpersonages worden ijzersterk neergezet. Hoogtepunt zijn misschien wel de grappen die ze over Nathan Drake maken.

De game begint in een grote stad in India. Chloe en Nadine stelen de kaart en de sleutel die ze naar de slagstand moet leiden van Asav. Deze man fungeert uiteraard als de slechterik van dit deel. Hij leidt een revolutionair leger en wil met behulp van de slagtand het land overnemen. Asav is helaas een van de zwakke punten van The Lost Legacy. Hij wordt niet genoeg uitgediept en is eigenlijk amper aanwezig.

De eerste drie chapters maken sowieso weinig indruk. Het begint als een walking simulator en de actie die daarna komt wijkt niet genoeg af van de standaard Uncharted-formule. Gelukkig begint dit deel vanaf chapter 4 indruk te maken. De Western Ghats, een bergachtig junglegebied in India, is het grootste speelgebied dat Naughty Dog voor een Uncharted-game heeft gemaakt.

Je verkent dit open gebied met een jeep, maar in tegenstelling tot Madagascar in Uncharted 4 valt er dit keer veel te verkennen. Naughty Dog heeft naast de bekende 'treasures' elf optionele 'Hoysala tokens' in dit gebied verstopt. Meestal zjn ze verborgen in ruïnes of achter leuke puzzels. Het was voor mij zeker de moeite waard op ze allemaal op te sporen. Als je ze allemaal vindt krijg je een prima beloning. Om progressie te maken in het verhaal moet je tot drie torens hoog in de bergen komen en die activeren. De volgorde waarin je dat doet mag je zelf bepalen.

Dit is allemaal helemaal niet nieuw natuurlijk, dit soort elementen hebben we al heel vaak in openwereld-games gezien. Maar het is toch net wat anders om ze in een Uncharted-game te zien. Het verleent de ietwat oppervlakkige Uncharted-formule iets meer diepgang, zonder dat het schade oploopt aan die typerende charme. De Western Ghats hield me minimaal drie uurtjes bezig en het mag zich meten met de beste content of hoofdstukken uit de hele serie.

De schietactie heeft helaas geen updates gekregen. The Lost Legacy speelt eigenlijk precies zoals Uncharted 4. Dat betekent dat je meestal een vechtgebied vol vijanden binnenwandelt waarin je eerst mag proberen om zoveel mogelijk sneaky kills te maken voordat je wordt ontdekt. In de chaos dat vervolgens ontstaat, wordt het een typische third-person shooter waar je achter cover schuilt en op vijanden schiet. Als je het een beetje avontuurlijker wilt maken kun je natuurlijk hier en daar met de touw slingeren om de vijanden stijlvol af te slachten. In principe is er weinig mis met de Uncharted 4-gameplay, maar ik had graag meer interessante nieuwe wapens en vijandtypes gezien.

Uiteindelijk is het toch wel duidelijk dat dit een Uncharted 4-spinoff is. Naast de gameplay en de jeep lijken een aantal setpieces of evenementen op degene die je al eerder in Uncharted 4 hebt ervaren. Dit gevoel van déjà vu is een klein minpuntje. Begrijp me niet verkeerd, de game creërt uiteindelijk toch een eigen identiteit door de twee dames. De game is ook opvallend lang, als je de map goed verkent ben je toch wel een acht of tien uurtjes zoet. Tot slot moet ik toch even de productiewaardes benoemen. Dat Naughty Dog prachtige games kan maken is natuurlijk al lang en breed bekend, maar The Lost Legacy is toch weer echt ongelofelijk mooi. Je krijgt contant het gevoel dat dat waar je naar kijkt als een prachtige wallpaper zou fungeren.

Conclusie:
Uncharted: The Lost Legacy bevat alles wat je van een Uncharted-game zou verwachten. Het is adembenemend mooi, het bevat leuke personages en er zijn spectaculaire setpieces. Het herhaalt in zekere zin een paar hoogtepunten uit Uncharted 4, maar het maakt ook het verkennen beter. Als je Uncharted ook maar een beetje lief hebt mag je dit hoofdstuk niet missen.