Blu-ray: Collateral Beauty
Het blijft altijd lastig om een kwalitatief drama neer te zetten zonder te vervallen en te verzanden in de clichés die het genre met zich meebrengt. Zo moet er altijd een breekpunt komen waarop het hoofdpersonage beseft dat het leven op deze aarde toch best mooi is, en een dramatisch, doch hoopvol, einde kan uiteraard niet ontbreken. Dit hebben de makers van Collateral Beauty gedacht. Tel dit alles op bij de sterrencast die de film rijk is en een drama dat bol staat van de clichés is geboren.
Succesvol ondernemer en reclameman Howard Inlet raakt in een diep dal nadat zijn dochter om het leven komt. Hij eet niet meer, slaapt niet meer en is sporadisch aanwezig op zijn werk, waar hij alleen maar zijn tijd besteed aan het bouwen van ingewikkelde constructies van dominosteentjes. Zijn team kan dit niet langer aanzien en bedenkt een plan; wat als Howard persoonlijk te maken krijgt met Dood, Liefde en Tijd, aan wie hij zelf een emotionele en boze brief schreef? Zou hij dan weer tot zijn zinnen komen en overtuigd zijn van het feit dat hij het leven op aarde moet gaan leven?
De clichés die de film rijk is zijn voor een groot deel te danken aan het script van de hand van Allan Loeb, die deze trend doorzette in hetzelfde jaar met The Space Between Us. Het is uiteindelijk aan de acteurs om de door hem bedachte verhaallijnen op het witte doek te brengen en het is soms enkel en alleen te danken aan die acteurs dat de film niet volledig kopje onder gaat in zijn eigen zee van vermoeiende constructies en irritante achtergrondverhalen van personages. Een actrice die uitblinkt in het redden van de film is Naomie Harris, die al furore maakte in de laatste James Bond-films. Zij weet het laatste beetje menselijkheid terug te brengen, die absoluut niet te herkennen is in de personages van vooral Will Smith en Edward Norton. Laatstgenoemde wordt door het script gedwongen om een harteloos persoon neer te zetten die in afwezigheid van een hart moet handelen uit eigen belang. Daarin faalt hij echter grandioos en is alles wat overblijft een pijnlijke verzameling van one-liners die telkens weer de plank misslaan.
Een positief punt is de score, die werd gecomponeerd door Theodore Shapiro. Een componist die zijn carrière telkens afwisselt tussen comedy en dramafilms koos dit keer voor het laatste en weet daarmee de juiste toon te raken, telkens weer. Het is fijn om te horen hoe Shapiro de soms falende scènes door middel van zijn composities toch nog goed weet te begeleiden en soms is het zelfs enkel en alleen te danken aan die muziek dat de aandacht bij de film blijft en niet afzakt naar iets anders. Soms zijn componisten bezig om van een scène iets groters te maken door middel van bombastische tonen, maar Shapiro weet zelf ook dondersgoed dat dit geen enkel moment van toepassing is op deze film.
Collateral Beauty was nog te redden geweest als er nadat het laatste script was afgeleverd er nog eens goed naar gekeken was. Dit had misschien ertoe geleid dat het hoge aantal momenten van pretentieus dramatisch gedrag geschrapt kon worden en er wat gegumd kon worden in het hoge Nicholas Sparks-gehalte. Want dat soort film is deze film ook uiteindelijk geworden, terwijl het pretendeert dat juist niet te zijn. Dat dit soort schoten gemist worden gedurende de gehele film, is niet alleen jammer voor de sterrencast die er hard aan heeft gewerkt om het te voorkomen, maar is ook jammer voor het publiek dat heeft betaald om dit misbaksel te zien.
