Warhammer 40.000: Dawn of War III

Een nieuwe dag, een nieuwe Warhammer-game. Het is geen geheim dat Games Workshop erg makkelijk is wanneer het aankomt op het gebruik maken van hun IP, maar Warhammer 40.000: Dawn of War is een serie die al twee games en de nodige fans op zijn conto heeft. Zes jaar na het verschijnen van Retribution, de laatste uitbreiding voor Dawn of War II, is het nu eindelijk tijd voor het langverwachte derde deel in de Real Time Strategy-franchise, Dawn of War III.

Voor Dawn of War III staat met Relic entertainment een nieuwe ontwikkelaar aan het roer, nadat de vorige ontwikkelaar THQ over de kop was gegaan en de rechten werden doorverkocht aan SEGA. Met een nieuwe ontwikkelaar kan je ook een nieuwe filosofie verwachten, en hoewel de game in grote lijnen hetzelfde is gebleven – resources zitten nog steeds op vaste plekken die je moet vasthouden met je units, en de Heroes van Dawn of War II keren terug in de vorm van elites – zijn er ook veel dingen veranderd. Cover is nu versimpeld tot slechts enkele vaste punten op de map en dienen voornamelijk als beschutting tegen aanvallen van veraf, en mechanics zoals morale en pinning zijn geschrapt.

 Dat laatste punt zal niet bij iedereen goed vallen, en dan doel ik voornamelijk op de spelers die fan waren van Dawn of War II. Als je Dawn of War III opstart met het idee dat je meer van Dawn of War II wilt hebben, dan zul je zwaar worden teleurgesteld. Dawn of War III’s multiplayer lijkt veel op het eerste deel, maar brengt de squads en heroes terug uit het tweede deel, en gooit daar ook nog een schepje innovatie overheen met onder andere het nieuwe power core mode. Het resultaat is een hybride game die veel mensen moet aanspreken, maar ook het risico loopt daarmee mensen weg te jagen.

Al die veranderingen willen niet zeggen dat de game in zijn kern nog steeds heel erg Warhammer 40k is. Zoals eerder gezegd zijn de resource nodes hetzelfde en speelt cover nog een rol in de game, en ook focust Dawn of War III zich voornamelijk op de gevechten en is het element van base-building vrijwel afwezig. Maar wat Dawn of War III echt een Warhammer 40k-game maakt zijn de gevechten, want die zijn weer volop aanwezig op grote schaal en bloederig zoals je mag verwachten. De kill animations van Dawn of War II komen niet meer terug, wat een gemis is – maar desondanks blijft het een spektakel om te zien hoe dreadnoughts over het slagveld stampen, en hoe Ork Gorgutz iedereen met zijn klauw neermaait.

Dawn of War III komt met drie speelbare rassen uit het Warhammer 40k-universum: de Space Marines in de vorm van de Blood Ravens, de Orks en de Eldar. Het eerste wat opvalt is hoe ver Relic Entertainment is gegaan om elk ras authentiek te laten lijken en een andere speelstijl te geven. De space-marines zijn je standaard manusje-van-alles met dure units, de orks moeten het hebben van hun overweldigende aantallen en de Eldar zijn het prototype glass cannon in de game.

Maar afgezien van die strategie in de grote lijn, zijn er ook kleinere mechanics die elk ras uniek maken: de space marines kunnen gebruik maken van pods die ze overal op het slagveld kunnen droppen, waarvan de Orks weer de restanten kunnen gebruiken om zichzelf te upgraden met scrap. De Eldar daarentegen kunnen hun gebouwen over de map teleporteren om ze in veiligheid te brengen. Het stemmenwerk is daarop de kers op de taart: de space marines klinken stoïcijns, de Eldar arrogant en de Orks... tsja, je kan niet anders dan in de lach schieten als je “Gorgutz is leggin itz!” hoort.

Dawn of War III komt ook met een single player-campaign van 17 missies, waarbij je elke missie door de cyclus Space Marines, Orks en als laatste Eldar gaat. Een mysterieus wapen genaamd de Spear of Kaine wordt ontdekt op de planeet Acheron, en de drie facties gaan met elkaar op de vuist om het wapen in handen te krijgen. Ik zal spoilers vermijden, maar de campagne hangt voornamelijk aan elkaar van de clichés – een mysterieus alien-wapen dat een factie grote invloed kan geven zagen we ook al eerder in bijvoorbeeld Starcraft, en als je ziet dat in Dawn of War II je een hoop random missies had voelt de campaign van Dawn of War III erg lineair en mager. De missies duren ook lang – drie kwartier is niet ongewoon – maar wat mij voornamelijk stoort is dat er geen logische checkpoints zijn tijdens de gehele missie. Je wordt in de laadschermen nog wel eens gewaarschuwd dat je regelmatig op moet slaan, maar dat vergeet je nog wel eens in de strijd met als gevolg dat je helemaal overnieuw kan beginnen.

Waar Dawn of War III het echt van moet hebben is de multiplayer, die slechts uit één modus bestaat: power core mode. In de modus moet je respectievelijk de shield generators, turrets en dan de power core vernietigen, terwijl je ook nog eens resource nodes moet pakken en vasthouden om je units te betalen. Het is geen geheim dat Relic Entertainment voor deze modus geïnspireerd was door het MOBA-genre (dat is immers in interviews gezegd), maar het is in de kern nog zeer zeker een RTS. Wat ik wel een goede vooruitgang vind ten opzichte van Dawn of War II is dat turling zo goed als verleden tijd is: vanaf de eerste minuut kunnen al de eerste conflicten ontstaan bij de resource nodes, maar door de shield generators en turrets is een zogenaamde cheese-strategie uit ten boze. Relic heeft in deze modus een goede balans gevonden om de conflicten zo snel mogelijk uit te lokken maar hyper-agressieve strategieën uitsluit. Klein minpuntje is wel dat je fantastische micro moet hebben om echt goed te zijn in de multiplayer van Dawn of War III – iets waar ondergetekende helaas niet over beschikt.

Wat een van de sterke punten is van de multiplayer van Dawn of War III zijn de doctrines en de elites. De doctrines zijn bonussen die gelden tijdens de gehele game en die vaak gelden voor een unit van je leger – bijvoorbeeld een slow wanneer je je marines uitrust met vlammenwerpers of een shield voor bepaalde voertuigen. De doctrines kunnen gekocht worden met skulls die je verzamelt tijdens de campaign en het spelen van de multiplayer, en er kunnen er maximaal drie gekozen worden voor het spel begint: hetzelfde geldt voor de elites. De elites zijn prominente figuren uit het Warhammer 40k-universum zoals Gabriel Angelos en Macha, die na een aantal minuten in het spel kunnen worden gebracht en significante invloed hebben op de gevechten. Ook zijn er meerde elites om uit te kiezen, en hebben ze zelf ook nog een elite doctrine waaruit je kan kiezen. Al die opties zorgen ervoor dat er genoeg onderscheid kan zijn tussen spelers, zelfs wanneer je beiden bijvoorbeeld space marines speelt.

Over onderscheid gesproken: Dawn of War III komt met een army painter, waarbij je zelf een kleurenschema voor je ras naar keuze kan ontwerpen. De kleuren zijn gebaseerd op de echte kleuren die ook aangeboden worden door Games Workshop, wat een leuke twist is – maar je kan ook nog je eigen embleen op het armor zetten en het je eigen naam geven. Je speelt meer kleuren vrij naarmate je verder komt in de campaign en de multiplayer, dus er is ook een vorm van progressie ingebouwd waardoor je blijft spelen. Ook de maps kun je helemaal naar eigen smaak ontwerpen, want Dawn of War III komt met een map editor waarmee je je creaties ook nog eens kan delen op de steam workshop. Genoeg manieren om de game aan te passen naar je eigen stijl dus.

De multiplayer zelf is leuk genoeg en is voldoende voor Dawn of War-fans van het eerste uur om te blijven spelen, maar dan nog zitten er haken en ogen aan. Het grootste nadeel is dat er slechts een modus is waarin spelers zich kunnen vermaken, en dat andere modi hoogstwaarschijnlijk toegevoegd gaan worden door middel van DLC. Verder lijkt Relic entertainment de multiplayer ontworpen te hebben voor snelle en dynamische potjes, wat het bij uitstek geschikt maakt voor competitie en eventueel zelfs als eSport – waardoor het des te vreemder is dat er geen ranked modus is in de game.  Ook heeft de multiplayer het probleem waar veel RTS-games mee kampen: de campaign moet als springplank dienen voor de multiplayer en ook zit er een tutorial bij die de basisbeginselen uitlegt, maar het gat tussen wat je aangeleerd wordt en wat je moet kunnen in de multiplayer is onwijs groot. Dingen zoals build orders zal je waarschijnlijk niet vinden, maar dingen zoals openingszetten en flanking wordt niet uitgelegd hoe je daarmee om moet gaan, iets wat toch wel handig is als je de multiplayer serieus wilt gaan spelen.

Warhammer 40.000: Dawn of War III is een andere game dan spelers wellicht verwacht hadden, en dat zal niet bij elke fan even goed in de smaak vallen. Los van de erfenis waarmee Relic Entertainment te maken had, is Dawn of War III een zeer vermakelijke game met drie bekende rassen die allemaal een verschillende speelstijl hebben, een goede multiplayer en ook nog eens voldoende aanpassingsmogelijkheden met de doctrines, elites, army painter en map editor. Desondanks voelt de game erg afgeraffeld op sommige plekken met onder andere een gebrek aan modi in de multiplayer en een gebrek aan ranked play – om nog maar te zwijgen dat de necrons en armies of chaos afwezig zijn. Maar ondanks dat alles heeft Warhammer 40.000: Dawn of War III wel een kern wat  Warhammer zo leuk maakt: epische gevechten tussen rassen op een verre planeet, waarbij het bloed rijkelijk vloeit. Wellicht is het beter nog even te wachten tot de game wat updates heeft gehad, maar wanneer je echt niet langer kan wachten op een lekkere grote WAAAGH!, dan voldoet Warhammer 40.000: Dawn of War III prima aan die eis.