Concert: Bring Me The Horizon - HMH
Op de vroege ochtend van 13 november waren de tentjes al in de wachtrij opgezet en begint al vroeg de spanning bij een groot deel van het publiek op te borrelen. De band van Oli Sykes zal neer gaan strijken in Amsterdam en brengt het nodige kabaal en vuurwerk met zich mee, dat is in ieder geval zeker. Bring Me The Horizon speelde in de Heineken Music Hall en natuurlijk was FOK! erbij.
Voordat er echter geschreeuwd kan worden bij het hoofdprogramma zijn er eerst nog 2 opwarmers. Het voorprogramma bestaat uit het Ipswich afkomstige Basement en While She Sleeps, net zoals de band afkomstig uit Sheffield. Terwijl het bij de eerstgenoemde nog niet heel druk is en iedereen vooral nog bezig is om naar binnen te komen door de drukte, weet While She Sleeps al goed het publiek te bespelen. De leadzanger grunt er aardig wat op los en krijgt zelfs al een aantal een moshpit en een wall of death voor elkaar. Dit is waarschijnlijk te danken aan het feit dat hij de mensen het vraagt te doen voor Bring Me The Horizon. En ja, daar wil dit publiek aardig wat voor doen, blijkt zo tijdens het half uur waarin de band hun repertoire in rap tempo afwerkt. Wanneer er een flink aantal microfoons gesneuveld zijn door het op de grond smijten van de leadzanger is het nog een klein half uurtje wachten op de deathcore van andere heren uit Sheffield.
Wanneer de heren het verhoogde podium betreden, dat bestaat uit twee platformen waar aan allebei de zijden een bandlid te bekennen is, doen ze dat zoals de fans van ze gewend zijn; met een visuele trucage en veel lawaai. 'Happy Song' wordt ingezet en het feest barst los. Het nieuwe werk van het laatste album That’s The Spirit wordt direct weer afgewisseld door het wat oudere werk in de vorm van 'Go To Hell For Heaven’s Sake' en het indrukwekkende 'House of Wolves'. Vooral tijdens het oudere werk is er de ruimte voor het opzwepen van het publiek en dat leidt verschillende malen tot een bescheiden moshpit en wall of death. Zo groot als ze op Pinkpop waren afgelopen zomer, blijkt lastig na te bootsen in de Heineken Music Hall. Wanneer Avalanche voorbij is gekomen, galmen de symfonische tonen van Aoife Ní Fhearraigh’s 'The Best Is Yet To Come' door de zaal, wat de inzet vormt voor 'Shadow Moses', ook afkomstig van het album Sempiternal. In de 15 nummers die de set telt is er die fijne mix van oud en nieuw werk en dat leidt er ook toe dat er vooral heel veel meegezongen wordt, ondersteund door de symfonische koren die al opgenomen zijn.
Oli Sykes blijkt soms ook kort maar krachtig een verhaal neer te kunnen zetten. Zo draagt hij een nummer op aan de fans en aan de band omdat hij er waarschijnlijk niet meer zou zijn als hij de band niet had gehad. Ook is het nummer 'Can You Feel My Heart' voor Basement en While She Sleeps. Het blijft mooi om te zien wanneer een headliner zijn voorprogramma niet vergeet. Wanneer vervolgens Antivist wordt ingeleid door alle middelvingers die de lucht in gaan, weet een trouwe fan dat het einde dan toch begint te naderen. Na 'Throne' gaat het licht uit en wordt er We want more gescandeerd, waarop de band toch maar besluit om nog drie nummers te spelen. 'True Friends', begeleid door een semi-karaoke op het grote scherm, komt goed aan. Oh No laat het echter enigszins liggen en het is dan ook maar goed dat de band met een knaller afsluit in de vorm van 'Drown'. Sykes kondigt aan dat het dan toch echt afgelopen is en onder de begeleiding van een hard dancegeluid verlaat de vijfkoppige formatie het podium.
Bring Me The Horizon weet met een gelikte setlist iedereen tevreden te stellen, en echt ruimte voor het werk waarmee het allemaal begon is er simpelweg niet tussen alle knallers die de formatie de afgelopen paar jaar heeft uitgebracht. Visueel dik in orde voor de Heineken Music Hall. Tevens laten genoeg crowdplease momenten dit optreden misschien niet uitblinken, maar zorgt er wel voor dat de fans er weer een aardige tijd op kunnen teren.
