PlayStation VR

Sony bracht Kerstmis vroeg dit jaar. Als een kind zo blij was ik toen de koerier verleden week met mijn langverwachte PlayStation VR aan kwam zetten. VR zou de next-best-thing op aarde moeten zijn, en nu mocht ik er helemaal thuis alleen mee aan de slag gaan. Nu ik een week de PlayStation VR in huis heb, ben ik wat anders tegen de bril aan gaan kijken.

Het eerste wat opvalt als je de doos open doet is het aantal kabels wat je nodig hebt. Je krijgt er een extra kastje bij dat je tussen de PlayStation 4 en de bril moet plaatsen. Door middel van de handleiding lezen en de genummerde kabels op de juiste manier aansluiten, krijg je uiteindelijk een werkende VR bril. De kabel tussen de bril en het extra kastje is ongeveer 4 meter. Net lang genoeg voor mij om op mijn bank te zitten gamen. Zodra ik voorzichtig neerplof op de bank en mijn eerste game wilde opstarten, kreeg ik continu de melding dat bril niet herkend werd. Bij het instellen van de bril zie je op de tv wat de Camera ziet. Bij pakweg 3 meter ziet de Camera de vijf lichtsensoren van de bril niet meer. Dus je kunt stellen dat de bijgeleverde kabels lang genoeg zijn, maar dat de camera hier een steekje laat vallen.

Je wilt toch spelen, en mijn vrouw was er toch niet, dus ik zette maar pontificaal een stoel midden in de woonkamer. Bril dus weer af, stoel erbij gepakt, bril weer op, controller kwijt, dus de bril weer af, controller zoeken en weer de bril op. Nadat de bril weer gekalibreerd was, kon ik dan eindelijk aan de slag met Batman Arkham VR. Alleen is het natuurlijk leuker om Batman VR te spelen met de Move-controllers. Uiteraard lagen die niet binnen handbereik. Dus begon het hele riedeltje weer van voor af aan. Het is jammer dat je geen stand hebt om hem toch op je hoofd te houden en toch om je heen kunt kijken zonder door de bril te kijken, want tijden het spelen wissel je nog wel eens van controllers of wil je snel wat drinken.

Een ander punt is dat de bril niet altijd meteen even lekker werkt. Je moet de bril goed afstellen door middel van de knop op de onderkant van de bril zodat je ogen er precies goed voorzitten. Dat is bij rustige spellen geen enkel probleem om hem zo te houden, maar na een uurtje voetballen koppen in Headmaster moest ik de bril weer afstellen omdat hij niet meer goed voor mijn ogen stond. Geen wereldschokkend probleem, maar ik ben bang dat hij over een jaar sneller uitlubbert waardoor hij niet meer goed op mijn hoofd zit. Ook kwam het een paar keer voor dat hij toch niet helemaal lichtdicht op mijn hoofd zat en daardoor de reflectie het licht van achteren op de bril terecht kwam. Maar als hij dan eenmaal lekker zit op je hoofd, dan merk je ook amper dat je iets op je hoofd hebt.

Hoe mooi en hoe scherp een game eruit ziet, hangt heel erg van dan de game die je speelt. Een Batman Arkham VR of Until Dawn: Rush of Blood zit er veel mooier uit dan een Tumble VR of Driveclub VR. Maar hoe je het wendt of keert, je zult het idee moeten loslaten dat je een PlayStation 4 game aan het spelen bent, die zien er gewoon mooier uit. Dat gevoel verdwijnt al snel als je voor het eerst 360 graden om je heen kunt kijken. Als een developer dat goed implementeert, dan geeft dat een zo overweldigende ervaring, dat je na een paar uur nog steeds niet aan het gevoel gewend bent dat er ook dingen achter je kunnen gebeuren.

Als je eenmaal wat langer speelt, dan merk je al snel dat het kijken echt een geweldige ervaring oplevert, maar de besturing het soms laat afweten. Vooral met games waarbij je actief je controller ziet, zoals in PlayStation VR of Tumble VR, dat hij soms alle kanten op gaat. Dat zijn vooral games waarbij timing en precisie vaak een kleinere rol spelen, maar gek blijft het toch. Je merkt het bijvoorbeeld bij The Heist. Dan staan ineens je wapens krom alsof je een epileptische aanval hebt. Of je handen vallen weg in Batman VR. Dit levert soms hilarische momenten op, maar het zou niet mogen gebeuren.

Hetzelfde geldt voor de Move-controllers, die willen ook soms niet werken, vooral als er een andere lichtbron aanwezig is dan de controllers. Zo moest ik ook mijn lamp verplaatsen omdat de Camera deze opvatte als een controller in plaats van een lamp. In games waarbij je intensief van je controller gebruik maakt zoals in Rigs en Battlezone wordt er geen gebruik gemaakt van deze feature, en kon ik dus gewoon gamen zonder dat ik continu moest controleren of de controllers nog wel goed stonden.

Wat ik wel merkte, is dat ik steeds minder misselijk werd van VR. Ik heb voor het eerst in mijn leven ervaren hoe het is om wagenziek te zijn. Hoewel ik nog steeds niet urenlang kan rondracen in Driveclub VR of rondlopen in Here the Lie, lukt het mij nu prima om andere spellen lekker lang te kunnen spelen. Nou zou ik niet iemand die nog nooit zo’n bril op heeft gehad direct laten beginnen met een drukke game. Eerst even laten wennen, en daarna pas het heftigere werk.

Er zijn nu meer dan tien games uit en hoewel de meeste niet zoveel kosten, heb ik nog van geen enkele game het gevoel dat die het niveau van een techdemo ontstijgt. Ze zijn zeker leuk, maar ze zijn of erg kort qua speelduur, of moeten het vooral hebben van hun multiplayer gedeelte. Ze laten wel over het algemeen zien waartoe de PlayStation VR allemaal toe in staat is en ze zijn allemaal vrij uniek. Het is nu afwachten totdat er volwaardige games in voor VR gaan uitkomen.

Maar is de PlayStation VR dan het kopen waard? Jazeker, zoals het nu is, zie ik het niet als een uitbreiding van de PlayStation 4, maar als een volwaardig eigen console de toevallig gebruik maakt van de PlayStation 4. Ik heb de komst van vele consoles meegemaakt en ik kreeg hetzelfde gevoel van toen ik voor het eerst speelde met de SNES of de eerste PlayStation. Het is iets nieuws wat ik nog niet eerder meegemaakt heb. Het totaal om je heen kunnen kijken zodat je figuurlijk de game wordt ingezogen, dat geeft zo’n impact, dat daarna gamen op normaal scherm een beetje saai is. Het is wel zo dat het het gamen wel een stuk vermoeiender maakt. Maar ik heb liever twee uur kwaliteit dan vier uur kwantiteit.