Mafia III

Mafia III verwelkomde me met de zoetgevooisde klanken van Jimi Hendrix' cover van Bob Dylans ‘All Along The Watchtower’, en zo waren de eerste 3 minuten van mijn gameplay-ervaring het luisteren van dit nummer, met op de achtergrond een bayou bij zonsondergang terwijl de ‘press x to start’ flirterig naar mij lonkte opdat het spel kan beginnen.

Het eerste wat opvalt is de sfeer in de eerste uren van de game, veel detail hebben de makers besteed aan dingen als accenten, woordkeuzes. Kortom, de intro van de game is top. De manier waarop het verhaal verteld wordt innemend met elke flashforward in de toekomst.

Dit flashforward concept is hoe een soort van rechtszaak zich ontvouwt alswel dat er bepaalde interviews worden weergegeven met belangrijke personages als interludes tot de gameplay, waarbij dit keer de gameplay de flashback is. Daar worden later in de game wel wat fouten mee gemaakt, maar in de intro hebben ze dit concept vakkundig uitgewerkt.

De eerste aanrakingen met de gameplay betekenen veel goeds, ondergetekende speelt elke game op normal om zo de bedoelde moeilijkheidsgraad van de makers te ervaren. Wel gebied eerlijkheid mij te zeggen met aim-assist aan, want ondergetekende zuigt ook in shooters.

Er zit een zekere zwaarte aan de manier waarop Lincoln Clay zich rondbeweegt, wat daadwerkelijk aanvoelt alsof je met een grote sterke man speelt. Qua schieten is de game erg bevredigend, mijn persoonlijke favoriet was de ‘Cornell 40’, een zware shotgun, die daadwerkelijk close-up mobsters met hun voetjes van de vloer deden gaan.

De introductie van de game is erg innemend, helaas dat de eerste ‘gameplay-mechanic tutorial’ een angstig voorgevoel geeft van Assassin’s Creed 1-achtige missies.

Na de intro

Een angstig voorgevoel dat helaas kloppend bleek, waar een overduidelijk te korte game tot monsterachtige lengtes is uitgetrokken door middel van korte, zeer repetitieve missies, die ELK district terugkomen. Meerdere keren. Buiten dat ze ongelofelijk niet leuk zijn, heb ik ook het gevoel ‘dementia the game’ te spelen. Zie dit uitrekken alsof je SNES games op een 42 inch TV speelt, alle subtiliteit van het design verloren in de grootte.

Wat ook knap van deze game is, is dat het mijn OCD heeft weten te breken in al haar kunde een repetitieve oninteressante game te maken: waar ik in elke game niet zal rusten tot ik elk blipje op de map heb weggewerkt, is deze game zo repetitief, zo uitermate irritant in zijn repetitieve brei dat het mij deed opzien tegen nog enige vorm van meer moeite in deze game stoppen. Wat dat betreft een mooie remedie tegen eerder genoemde OCD. Ik zie op tégen deze game spelen, laat staan obsessief compulsief willekeurige en vrij onboeiende dingen opzoeken.

De Cast

Lincoln Clay heeft een motief om boos te zijn, maar laat dat niet merken door middel van matig voice-acting en motion-capture werk. Het komt over alsof hij dingen doet omdat het plot dat wil, niet alsof hij dat zelf zou willen, en dat geld voor vrijwel de gehele cast behalve Don Sal Marcano en BFF John Donovan, voor de rest is het heel erg ’ai, je zei wat, en nu ben ik angryface omdat de game dat dicteert’. Het is de manier waarop dingen worden uitgesproken, matige dialogen en vooral ‘je kan zien dat ik boos ben omdat ik mensen bruut tracht te doden’.

Is de stad dan een beetje leuk?

Als de stad interessant was en leuk om in te klooien was dit eventueel nog te vergeven geweest, maar New Bordeaux is dood. Ik weet niet hoe Hangar 13 het voor elkaar heeft gekregen, maar ik vind het werkelijk knap om een stad met zoveel inwoners te laten aanvoelen als een spookstad.

Elk district voelt redelijk hetzelfde aan, waarbij gezegd moet worden dat ‘Delray Hollow’ een ghetto is en ‘Downtown’ meer hoogbouw is en bijvoorbeeld (volgens mij) ‘Frisco Fields’ de ‘standaard’ New Orleans achtige huisjes hebben. Waarom ik de naam niet meer weet? Omdat New Bordeaux een grijze massa is waar je langs scheurt, geen monumenten of iets dergelijks om te bezoeken.

Om nog niet te spreken over hoe de game grossiert in je tijd verdoen buiten de missies. Zo moet je vaker de hele stad doorrijden om een gesprek te voeren waarna je vervolgens je weg weer terug moet vinden naar waar je eerst was om dezelfde fucking missie opnieuw te spelen maar dan met een andere nietszeggende NPC.

De Game of Thrones-theorie

De Game of Thrones-theorie is een theorietje waarbij ik mij zorgen maak over games met excessief geweld en/of donkere thema’s. Geen populaire mening, maar Game of Thrones blinkt uit in het verbergen van zwaktepunten door het excessieve geweld en seksualiteit.

Kijk, deze game profileerde zichzelf in de media met een edge, 'Oeh, kijk ons eens, wij hebben brute scènes en racisme en alles'. Maar dat valt vies tegen, Mafia III wil heel erg graag edgy zijn, maar faalt daarin omdat ze niet de ballen hebben om door te zetten: het woord ‘nigger’ valt regelmatig, en een gedeelte van de game toont hoe de zwarte medemens op klaarlichte dag door leden van ‘The Southern Union’ in elkaar getimmerd worden, maar waarbij dat overduidelijk een extreme vorm van racisme is, is dat maar een klein gedeelte. Af en toe wordt er iets racistisch geroepen en daar houdt het bij op.

Waarbij de gruwelijkheid ook ietwat teleurstellend is: er is bijvoorbeeld een scene waarin een gevangene door een maffioso wordt gedwongen een contract te tekenen: dit probeert eerdergenoemde maffioso te bewerkstelligen door met een hamer de hand te bewerken, echter heeft Mafia daar dan het lef weer niet voor, en er wordt uitgezoomd op het moment supréme.

Is er na de intro dan nog iets goed?

De game is niet bepaald lelijk in mijn opzicht, de manier waarop de zuidelijke regen in de bayou’s valt met de waterige lampen van New Bordeux als geesten in de mist starend in de verte is nog één van de weinige hoogtepunten die Mafia III haalt na de intro.

Wat ik met dit alles bedoel is: de game zinkt als een baksteen na de intro, en Hangar 13 wilde traditiegetrouw een sandbox-game maken, die langer dan twee uur duurde. Iets waar overduidelijk geen inspiratie voor was. Had gebruikt wat je al had en niet wat het moest zijn, je kan beter de kritiek krijgen dat de game te kort is, dan dat een game tekort komt.

Het gaat om de reis, niet om het doel. Een wijze les die Hangar 13 zich niet eigen heeft gemaakt.

 

Pluspunten
Minpunten
  • Leuk als je dement bent
  • Goede soundtrack
  • Leuk als je een pathologische hekel aan fun hebt
  • Wilt graag edgy zijn, maar heeft de ballen er niet voor
  • Verspilt je tijd keer op keer
  • Personages en verhaal hebben de diepte van een Ikea ballenbak
Gespeeld op PlayStation 4. Ook beschikbaar voor Xbox One en PC.