Finding Dory

Pixar zet na het grandioze Inside Out een andere koers in: vervolgen maken. Zo staan er voor de aankomende drie jaar tevens drie vervolgen gepland, namelijk Cars 3, Toy Story 4 en The Incredibles 2. Is het een gouden zet of is dit een herhaling van Cars 2? Met Pixar-coryfee Andrew Stanton aan het roer kan het haast niet fout gaan.

In Finding Dory is het ditmaal niet de taak aan Marlin om iets terug te vinden, maar aan zijn vergeetachtige vriendin Dory. Die is namelijk tot de conclusie gekomen dat ze haar ooit door haar vergeten ouders toch wel wil terugvinden. Daarvoor zal ze alleen wel terug moeten naar haar roots en die lijken opnieuw aan de andere kant van de oceaan te liggen. Een reis gevuld door vergeten herinneringen brengt Dory tot de confrontatie waar ze al haar hele leven onbewust mee bezig is: zullen haar ouders het haar wel vergeven dat ze hen vergeten is?

Allereerst weet Stanton in het door hem geschreven script de toon van de humor van de voorganger te bewaren. De mix van frisse grappen, afgewisseld met de flauwe, uitgekauwde grappen, is in een nieuwe mal gegoten en getransformeerd in de vorm van Dory. Ellen DeGeneres, comedian pur sang, weet een timing aan te brengen waarvoor het petje afgenomen kan worden, maar er voelt toch iets niet af. De film is met een looptijd van 103 minuten feitelijk niet aan de lange kant, maar gevoelsmatig wordt het verhaal te lang doorgedrukt. Het lijkt net alsof het aantal twists dat de eerste film bevatte niet genoeg was en er meer toegevoegd móésten worden. Dat is iets wat door de hele film speelt en het tempo er ook enorm uithaalt.

Wel zijn de verschillende bijrollen een verademing op zijn tijd. Met name Idris Elba in de rol van Fluke, een enigszins bipolaire zeeleeuw, weet de mondhoeken een aantal keer flink om te laten krullen. Ook Ed O’Neill als octopus Hank die het allemaal niet meer ziet zitten weet een gevoel op de kijker over te brengen waardoor er meegeleefd wordt met het karakter. Daarbij is de rol van Marlin, opnieuw verzorgd door Albert Brooks, een centraal karakter dat over weet te komen bij de kijkers. Alhoewel soms misschien net zo irritant als Dory kan zijn, weet hij wel een stemgeluid over te brengen dat op enkele punten in het verhaal zeker wat los kan maken. Een ander sterk punt aan de film is de soundtrack, gecomponeerd door Thomas Newman. Op de juiste momenten wordt het tempo opgevoerd of worden er meer strijkers toegevoegd aan de arrangementen waardoor het bombastische karakter van de film wordt belichaamd. Maar ook op de meer opgewekte momenten wordt muziek ingezet om wat meer pit in te brengen.

Finding Dory heeft zo zijn minpunten, maar weet dat over het geheel flink te maskeren met een juiste hoeveelheid humor en de charme die de voorganger al had verdiend. De stemmen van de hoofdrollen brengen een flinke hoeveelheid energie in de film, maar krijgen het daardoor ook voor elkaar om op sommige punten te irriteren. Toch weet Pixar juist met die charme de kijker over de streep te trekken.