The Witcher 3: Blood and Wine

Het is eigenlijk nog niet zo gek lang geleden dat ik The Witcher 3: Wild Hunt heb uitgespeeld (ja, had eigenlijk eerder gemoeten, ik weet het), maar nadat ik met de basisgame klaar was was er een leegte die alleen maar hele goede games kunnen achterlaten nadat je klaar met ze bent. CD Projekt Red had mijn respect en resterende geld meer dan verdiend door de geweldige kwaliteit van Wild Hunt, dus kocht ik de expansion pass. Eén week voor de release van de laatste uitbreiding voor Wild Hunt  speelde ik door Hearts of Stone, en op 31 mei was ik klaar en had ik torenhoge verwachtingen voor Blood and Wine, het slotstuk van Geralt's verhaal.

Waarschuwing: deze review bevat kleine spoilers over personages en sidequests. Lezen op eigen risico!

In Blood and Wine krijgt Geralt een contract aangeboden waarin hij wordt gevraagd af te reizen naar Toussaint, een hertogdom dat een vazalstaat is van Nilfgaard. Een onbekend beest houdt verschrikkelijk huis in de provincie en Geralt wordt door de hertogin Anna Henrietta gevraagd met het monster af te rekenen.  Geralt, altijd op zoek naar geld, gaat op de uitnodiging in en reist af naar Toussaint.

Vergeleken met het door oorlog geteisterde Velen en het koude Skellige waar Wild Hunt en Hearts of Stone zich grotendeels afspeelden is Toussaint een verrassende afwisseling en een pareltje om te zien. De zon schijnt altijd en de lucht is er strakblauw, het kasteel van de hoofdstad Beauclair kan zo uit een sprookje komen, de ridders dragen felle kleuren en pluimen en zelfs de nieuwe monsters zijn extravagant. De provincie doet denken aan mediterrane landen zoals Frankrijk en Italië, gecombineerd met Alice in Wonderland dat op meer steroïden draait dan het Russische atletiekteam. De grijze mopperpot Geralt valt bijna lachwekkend uit de toon tussen de kleurrijke omgeving en de extravagante inwoners, en in de gesprekken met bewoners wordt het al gauw duidelijk dat Geralt hen niet snapt en vice versa. Tijdens de hele uitbreiding is het geinig om te zien hoe Geralt worstelt met de gewoontes en gebruiken van het vreemde land.

Over lachwekkend gesproken, het wordt al snel duidelijk dat het schrijversteam compleet los is gegaan met de quests in Blood and Wine. Het flamboyante Toussaint met zijn vreemde gewoontes leent zich daar natuurlijk perfect voor, en al vroeg krijgt Geralt te maken met de  vreemdste situaties. De sidequest goodness, gracious, great balls of granite! is een van de meest hilarische sidequests die ik ooit heb gespeeld in een game en ook de quest paperchase zorgt voor voldoende hilarische momenten wanneer Geralt te maken krijgt met een gevreesde vijand die hij nog nooit eerder gezien heeft: bureaucratie. De hoofdquest is een stuk serieuzer, maar ook zeer goed geschreven met voldoende grappige momenten. Geralt's avonturen in Toussaint zullen een stuk vrolijker zijn dan je tot nu toe van The Witcher gewend bent, maar dit mag de pret niet drukken.

De quests worden alleen maar beter doordat de stemacteurs een geweldige prestatie neerzetten. Net zoals in Wild Hunt en Hearts of Stone weten de acteurs de emoties van hun karakters perfect over te brengen en het lichte Franse accent van de meeste inwoners van Toussaint versterkt het idee dat je in een vreemd land bent, vergelijkbaar met kenmerkende accent van de Skelligers in Wild Hunt.

Maar zelfs het sterke acteerwerk kan niet verhullen dat de personages die Geralt tegenkomt eigenlijk best wel saai zijn, zeker als je het vergelijkt waarmee Wild Hunt en Hearts of Stone mee op de proppen komen. Wild Hunt had sterke personages met Ciri, Yennefer en de Bloody Baron en Hearts of Stone had Olgierd von Everec  en Gaunter O'Dimm. Maar wat heeft Blood and Wine? Anna Henrietta komt over als de zoveelste opdrachtgever van Geralt en de twee ridders die Geralt aan het begin van de uitbreiding vergezellen springen er ook niet echt uit. Hearts of Stone is drie keer zo kort als Blood and Wine en heeft twee interessante personages, terwijl in Blood and Wine wat mij betreft alleen Regis (een oude vriend van Geralt) goed uit de verf komt. Regis is een goed geschreven personage, maar één zwaluw maakt nog geen zomer.

Naast alle nieuwe quests heeft CD Projekt Red ook gedacht aan de mensen die iets langer met Geralt willen rondzwerven nadat het verhaal voorbij is en aan de problemen die ontstaan in de huidige game. Met Wild Hunt en Hearts of Stone kwam het na level 35 voor dat ik wel vaardigheidspunten kreeg, maar dat ik niet wist waar ik deze voor moest gebruiken omdat al mijn skill slots al vol waren. Blood and Wine probeert dat op te lossen met een mutatiesysteem, dat je vrijspeelt na een specifieke quest. Punten die je niet wilt gebruiken in skills kun je in combinatie met mutagens gebruiken voor het mutatiesysteem, dat krachtige passieve bonussen kan opleveren. Het mutatiesysteem is simpel, maar al die opgespaarde vaardigheidspunten hebben nu tenminste nut en dat is wel zo fijn.

De wapens die je vindt in Toussaint zijn niet veel beter dan de huidige gear die je zal dragen (ikzelf droeg volledig viper armor uit Hearts of Stone), maar waar het echt om gaat zijn de nieuwe grandmaster sets. Grandmaster sets zijn verreweg de krachtigste bepantseringen in de game en hebben een variant voor bijna alle witcherscholen: wolf, cat, bear, griffin en de nieuwe manticore. Net zoals in Wild Hunt moet je de diagrammen voor deze armor sets verzamelen tijdens treasure hunts. Dit is uiteraard niet zonder gevaar, maar de beloning mag er dan ook wezen en het is fijn dat CD Projekt Red het verkrijgen van het beste van het beste niet afhankelijk maakt van monsters en handelaren die je tegenkomt. Ook leuk is dat er voor de mensen die niet van een specifieke kleur van een armorset houden er nu dyes zijn, waarmee je je outfit een kleurtje naar eigen keuze kan geven.  

Al vroeg in de game krijgt Geralt als beloning zijn eigen wijngaard, en deze dient ook als het eerste thuis dat Geralt in het hele Witcher-universum heeft naast Kaer Morhen. Het huis is nog een bouwval maar met voldoende geld kunnen er nuttige dingen worden neergezet zoals een kruidentuin, een arsenaal waar wapens en uitrusting tentoongesteld kunnen worden (des te meer reden om al die grandmaster sets te gaan verzamelen!), een reparatietafel voor je wapens en uitrusting en nog veel meer. Het upgraden van de wijngaard kost veel geld, maar je krijgt er een aantal krachtige bonussen voor terug en voor de spelers die niet weten wat te doen met hun geld is de wijngaard een leuke manier om het te spenderen.

Ook is het nog maar de vraag of met het einde van Blood and Wine ook iedereen tevreden is over het einde van Geralt. CD Projekt Red heeft al aangekondigd dat er (voorlopig) geen nieuwe Witcher-games meer komen na Blood and Wine, en het ziet er naar uit dat aan het einde van Blood and Wine zich terugtrekt in zijn wijngaard om zijn oude dag door te brengen. Maar, zoals in Wild Hunt ook wordt gezegd, is nog geen enkele Witcher gestorven in zijn eigen bed en dat Geralt de rest van zijn leven achter de wijnstokken doorbrengt kan als een anticlimax worden gezien. Aan de ene kant gun ik Geralt een rustig leventje, maar het idee achter het einde van Blood and Wine laat me achter met gemengde gevoelens.

Blood and Wine is een prachtig slotakkoord op een franchise die al zo vaak bekroond en bejubeld is. CD Projekt Red is niet bang om buiten het gebaande pad van grijs, dood en verderf te treden door Toussaint enorm kleurrijk en zonnig te maken en de schrijvers hebben een aantal gedenkwaardige en hilarische quests geschreven. De stemacteurs maken Toussaint nog levendiger dan het al is en het mutatiesysteem, wijngaard en de grandmaster gear zijn een goede aanvulling voor de mensen die het maximale uit The Witcher 3 willen halen. Voeg daar aan toe dat Blood and Wine slechts twee tientjes kost voor ruim 30 uur aan speelplezier: ontzettend veel waar voor je geld dus. Het is jammer dat de hoofdpersonages in tegenstelling tot de provincie behoorlijk kleurloos zijn en het is nog maar de vraag of een gepensioneerde Geralt achter de geraniums een beter einde is dan een heldhaftige dood. Maar CD Projekt Red heeft met Blood and Wine een fantastische laatste acte geleverd voor een fantastische franchise, en stiekem hoop ik dat Geralt jaren later alsnog zijn zwaarden oppakt in een volgend deel.