Uncharted 4: A Thief's End

Het begon allemaal met Uncharted: Drake's Fortune in 2007. Nu, 9 jaar later, is er dan Uncharted 4: A Thief’s End. Ontwikkelaar Naughty Dog heeft al aangegeven dat dit voor hen de laatste in de serie is. Of het een waardig einde is, lees je hieronder. In deze review bespreken we de singleplayer. De multiplayer willen we vooral proberen als de servers echt bezet zijn, en niet met alleen een handjevol pers en ontwikkelaars, waardoor mogelijke problemen nog niet aan het licht hoeven te komen.

Het verhaal begint enkele jaren na de gebeurtenissen in Uncharted 3: Drake’s Deception. Nathan Drake is gestopt met schattenjagen en leeft zijn leventje door legaal spullen op te duiken bij een bergingsbedrijf. Elena schrijft ondertussen reisverhalen voor een uitgever. Het is een burgerlijk leventje voor Nathan, maar datzelfde leven wordt helemaal omver gegooid als zijn doodgewaande broer Sam opduikt. Ze moeten op zoek naar Libertalia, een verborgen pirateneiland waar piraat Henry Avery zijn buitgemaakte schatten verborg. Actie, plottwists en veel meer informatie over Nathan en de zijnen passeren de revu. Volgens Naughty Dog zou er over het einde gediscussieerd gaan worden, maar dat zie ik zelf niet zo. Het einde is een prima slot van de serie en lang niet zo controversieel als bijvoorbeeld Mass Effect 3.

Uncharted 4: A Thief's End (Foto: Sony)

Maar genoeg over het verhaal, spoileren is zeker niet de bedoeling. Er is genoeg om over te praten. Start het spel op en je weet bijvoorbeeld meteen waarom Naughty Dog als een van de topontwikkelaars van Sony Interactive Entertainment gezien wordt. Grafisch is het kwijlen met de kraan open. De flora in de subtropen zien er schitterend uit, alles lijkt natuurlijk te bewegen door de wind, terwijl de warme zon je in een vakantiestemming krijgt. Ook de andere plekken waar je komt barsten van de details. Textures, belichting, en het gevoel in een levende wereld rond te lopen: het zit er allemaal in. De demo van Sony zelf waarin we Nathan op een markt rond zien lopen was al indrukwekkend en dat niveau mag je in het gehele spel verwachten. Al is het de terugslag van je wapen, maar vooral: die vergezichten. De zee, de branding, een prachtig bladerdek van een jungle of een rotspartij, de meeuwen in de verte, de insecten die je dichtbij vervelen. Kort gezegd: dit is de mooiste PlayStation 4-game op dit moment. Met gemak.

Voor wie Uncharted al kent is de gameplay van Uncharted 4: A Thief’s End niet enorm vernieuwend. Hoeft ook niet, want je verwacht ook dat Nathan moet klimmen, klauteren, duiken, vallen van richels en bruggen die loskomen, weer opstaan, enzovoort. Nathan moet enorme vingerspieren hebben, want hoeveel richels hij met alleen zijn kootjes bedwingt is ongelooflijk. De intro is meteen in-your-face, alleen daarna wordt er even heftig gegooid met cutscenes en tutorial-achtige situaties. Niet enorm storend, maar vanaf hoofdstuk 8 gaan de registers echt los en laten de mensen van Naughty Dog weer zien dat de ze verhalende actiegames in de vingers hebben. De overgang van verkennen en klauteren naar nieuwe actie voelt dit keer goed aan. Schieten voelt goed, de AI probeert je te flanken en je het leven goed zuur te maken. Natuurlijk, je kunt gaan sneaken, maar het betere schietwerk voelt gewoon veel toffer aan. Dit keer kun je ook tijdens het springen van een rots of slingeren aan je touw mikken en schieten, waardoor je nog vrijer in je acties bent.

Uncharted 4: A Thief's End (Foto: Sony)

Dit keer heb je in sommige gedeeltes van het spel hulp van mensen. En daar valt Naughty Dog weer in dezelfde fout als dat ze met The Last of Us hebben gedaan: heb je een stuk waarin tegenstanders je naar het leven staan gehad, dan zie je aan je partner dat je veilig bent. Weg spanning of er nog een sniper ergens staat, of er nog iemand achter een muur je opwacht. Tegenstanders lijken mijn partner ook niet te zien als we aan het sneaken zijn. Je partner rent gerust naar een ander bosje, in het blikveld van wachters, maar die lijken te solliciteren voor Britse Queen’s Guard.

De levels van Uncharted 4: A Thief’s End zijn vrij open en je hebt daarom ook geen laadtijden tijdens het spelen. Alleen het laden van een spel om verder te gaan, maar daar blijft het bij. Dit keer heb je natuurlijk ook wat voertuigen. De ontwikkelaar meldde eerder dat het varen en rijden een beetje free-roaming zou zijn, maar uiteindelijk is het eigenlijk een kleine sandbox waar je je van interessante plek naar andere plek kunt verplaatsen om verborgen collectables te zoeken. Er zijn geen meerdere wegen om naar je einddoel te komen, je kunt alleen wat omrijden om spullen te zoeken. Met hints van de bijrijder die zegt "he, is dat een ruïne" is dat niet zo erg lastig te vinden. Maar dit spel heeft dan ook geen free-roaming nodig, al levert het prachtige plaatjes op door de grafische prestaties.

Uncharted 4: A Thief's End (Foto: Sony)

Eindelijk wat meer vrijheid dus, maar toch zijn er soms plekken waar je niet meer terug naar kan. Zo kruip je uit een smalle grot, maar je wilt er weer in kruipen omdat je bij een T-splitsing nog even de andere gang wilt checken om bijvoorbeeld een schat of log te vinden. Nee, de ingang is niet ingestort, het is ook geen nieuw hoofdstuk, maar de ontwikkelaar laat je gewoon niet meer toe. Je staat er maar wat voor te schuifelen en mag er niet meer in. Nu kun je in het hoofdmenu al uitgespeelde hoofdstukken opnieuw spelen om toch alles te gaan onderzoeken. In datzelfde menu zie je ook per hoofdstuk hoeveel geheimen je gemist hebt. Het is geen enorm minpunt, maar beperkt je in vrijheid.

Een eerste poging duurt zo’n 18 uur op moeilijkheidsgraad hard, en ik heb niet meteen alles kunnen vinden: zo’n 75%. Redenen om het spel nog eens door te spelen om alles te vinden zijn er dan ook. Een lastigere moeilijkheidsgraad en ook die schatten leveren je meer punten op. Deze punten kun je gebruiken om speciale grafische filters of gameplaywijzigingen aan te zetten. Ik kan je melden dat vechten zonder zwaartekracht of in een 8-bitfilter best grappig is. Er zijn ook avatars en dergelijke vrij te spelen, maar helaas, de multiplayer hebben we nog niet aan de tand kunnen voelen. Sony heeft de servers nog niet aangezet, waarschijnlijk omdat iedereen wel tegelijk moet kunnen beginnen om de vroege vogels niet aan een voorsprong te helpen.

Aan Uncharted 3 kon ik me nog groen en geel ergeren omdat het te voorspelbaar en te simpel was, maar in Uncharted 4 is bijna alles tot in de puntjes uitgewerkt. Intense vuurgevechten, een richtsysteem dat lekker aanvoelt. Klimpartijen en puzzels die met een beetje nadenken op te lossen zijn, niet al te lange cutscènes of achtervolgingen. The Last of Us had een sterker verhaal en sfeer, maar Uncharted 4 snelt voor de rest dat spel op nagenoeg alle fronten volledig voorbij. Grafisch is dit de mooiste game op PlayStation 4 tot nu toe. De Photo Mode zal dan ook veelvuldig gebruikt worden. Nu nog een keer die meelopende AI en hun interactie met de tegenstanders realistischer maken en we zijn weer een stapje verder op weg naar perfectie. Uncharted 4: A Thief’s End komt 10 mei uit op PlayStation 4.

Pluspunten
Minpunten
  • Prachtige graphics en gedetailleerder omgevingen
  • Toffe vuurgevechten
  • Mooie mix van verhaal, verkennen en actie
  • Die partner-AI i.c.m. tegenstanders blijft lastig
  • Soms is er geen weg meer terug
Exclusief voor PlayStation 4.