Mario & Luigi: Paper Jam Bros.

Toad hoorde de wind door de bomen waaien, kreeg koude rillingen langs zijn ruggengraat en dacht aan de keren dat hij ontzettend strontvervelend was. Toen realiseerde hij zich dat Sinterklaas niet in Mushroom Kingdom voorkomt en dat het misschien wel tochtte. Die pratende schimmel zocht dan ook in alle hoeken van het kasteel van Princess Peach naar een mogelijk tochtgat. Uiteindelijk vond hij het gat en vroeg hij aan de bange klungel Luigi om het te fixen. Die verprutste het natuurlijk door een boek om te stoten. En toen begon de ellende …

Want dankzij de klungelige Luigi zijn de papieren versies van helden en slechteriken van het Paper Mario-universum terechtgekomen in het Mario & Luigi-universum en dat levert nogal wat strijd op. Want wie is nou de baas, de papieren versie van Bowser of de ‘echte’ Bowser? Ondanks de aanwezigheid van alle papieren versies, zou je kunnen aannemen dat Mario en Luigi: Paper Jam speelt als een Paper Mario, maar dat doet het niet. Het is namelijk geen crossover, Dus als je verwacht dat dit een waardige opvolger is in de Paper Mario-serie, dan moet ik je teleurstellen. Als ik het mag uitdrukken in taart, dan is de gehele taart een echte Mario & Luigi-game en is het Paper Mario-gedeelte de kers die de taart afmaakt. 

En hoewel de verhaallijn dit keer weer flinterdun is, maakt het eigelijk niet zoveel uit. De strijd tussen de 2D- en de 3D-versies van alle personages uit beide universa zorgt voor een twist waarover je telefoonboeken dik kan schrijven. Ook dit keer neemt de game zichzelf niet te serieus, en dat is overal aan te merken. Wat wel serieus vervelend wordt, is de verplichte tutorial. Prima voor de beginneling, maar iemand die de vorige delen ook heeft gespeeld, komt niets nieuws tegen. Gelukkig kun je die ook snel uitzetten.

Hetzelfde geldt voor de omgeving waarin alles zich afspeelt. Je speelt weer in de bekende omgeving van het Mushroom Kingdom. De verplichte woestijn-, ondergrondse en kasteellevels kennen wij ondertussen wel. En dat terwijl het in de vorige delen een stuk origineler was, zoals in Mario & Luigi: Inside Bowser Story. Het helpt dan ook niet dat een deel van de side-missies bestaat uit het zoeken van Paper Toads. Dat is een paar keer leuk, maar na vijf keer is het wel genoeg. Ja, ze spelen later een rol, maar het voelde meer aan als werk dan dat ik geëntertaind werd. Daarvoor koop ik een spel, werken doe ik om games te kunnen kopen. En dan heb ik het nog niet over het einde van het spel gehad, want dat is ook onverantwoord moeilijk gemaakt. 

Maar de grootste fun, en uitdagende factor, is dat je samen met Paper Mario ten strijde kan trekken tegen vijanden. Paper Mario neemt een heleboel nieuwe moves met zich mee. Zo kan hij zichzelf klonen waardoor hij meerdere aanvallen tegelijk kan doen, maar een extra speler betekent wel dat je hem ook in de gaten moet houden. Wat vreemd is, is dat als je een Bros. Attack wilt doen, Mario en Luigi actief moeten zijn. Paper Mario speelt hier geen rol in. 

Een nieuwe toevoeging zijn de Battle Cards die je her en der krijgt. Deze kun je inzetten tijdens gevechten. Een Battle Card verzwakt (bepaalde) vijanden, geeft je meer muntjes aan het einde van een gevecht of maakt jouw aanvallen sterker. Als je een New Nintendo 3DS hebt kun je Amiibo’s inzetten om extra kaartjes te krijgen. Het is niet wereldschokkend en het voelt een klein beetje aan als een moetje, maar als je ze toch hebt rondslingeren, dan zou ik het zeker doen.

Mario & Luigi: Paper Jam is dan wel een lichte RPG, toch is het leuk om even niet met het RPG gedeelte bezig te zijn. Zo zijn er tal van minigames waarbij het papieren gedeelte even centraal staat. Zo zijn er megabattles waarbij je met een megagrote papieren Mario of Peach al knoppenrammend vijanden moet verslaan. Zo telt de game wel meer momenten waar het even uit de band springt. Want zo is er ook een quiz waarbij de vragen bestaan uit de gebeurtenissen die eerder in de game hebben plaatsgevonden. Het is niet revolutionair, maar het zorgt voor genoeg afwisseling tijdens het vechten en rondlopen. 

Hoewel het een prima game is, is het niet de game die de gehele Mario & Luigi-serie naar een hoger niveau tilt. De Paper Mario-toevoeging is leuk gedaan, maar daar staat tegenover dat het vechtsysteem na een paar delen toch weleens vernieuwd mag worden. Het RPG-gedeelte zou ook wat meer diepgang mogen hebben. Aan de andere kant, de verhaallijn van Super Mario World bestond ook uit vijf zinnen. De dialogen zijn uiteraard weer van sublieme kwaliteit, en zelfs jij als speler wordt te kakken gezet. En dat is misschien wel waar de hele game om draait, de humor. Want de humor zorgt ervoor dat je steeds je 3DS openklapt om verder te spelen.