Rise of the Tomb Raider

In Rise of the Tomb Raider zien we de jonge, naïeve variant van Lara Croft terugkeren in vol ornaat. De game is een direct vervolg op Tomb Raider uit 2013 en laat op veel vlakken verbetering zien ten opzichte van de twee jaar oudere voorganger, vooral op het gebied van bewegingsvrijheid.

Crystal Dynamics, de ontwikkelaars van de Tomb Raider-games sinds Tomb Raider: Legend, draaien al een lange tijd mee. De wat oudere gamers zullen ongetwijfeld Legacy of Kain: Soul Reaver kennen, een actie-avonturengame van Crystal Dynamics uit 1999 voor pc en PlayStation die qua graphics zijn tijd ver vooruit was. Binnen de Tomb Raider-franchise heeft de studio zich dikwijls bewezen: eerdergenoemde Tomb Raider: Legend werd de bestverkopende Tomb Raider uit de serie.

Pakweg een jaar na de gebeurtenissen uit het vorige deel van de reboot pakt Rise of the Tomb Raider de draad weer op en is Lara inmiddels het doelwit geworden van de geheimzinnige organisatie Trinity. De proloog, wat eigenlijk gewoon een klim-en-klautertutorial is, begint lekker intens met de beklimming van enkele ijzige bergwanden ergens in Siberië. Luttele minuten later staat Lara opeens voor de ingang van een enorme graftombe in Syrië, waar een paar typische Tomb Raider-puzzels opgelost moeten worden en je als speler nog even een opfriscursus krijgt in het schietsysteem.

Het is duidelijk dat het dochterbedrijf van Square Enix grafische kwaliteit hoog in het vaandel heeft: Rise of the Tomb Raider ziet er belachelijk goed uit. Nu was voorganger Tomb Raider uit 2013 al best indrukwekkend, in deze opvolger wordt er nog een schepje bovenop gedaan. Zowel de ijskoude berggebieden in Siberië als de snikhete woestijnomgeving in Syrië zijn een lust voor het oog. Het is na deze kortstondige bezoekjes aan twee uiterste weerextremen dat de game pas echt begint. Het koude front is de plek waar je het meeste zal rondstruinen, in Siberische berggebieden en de mythische stad Kitezh.

Rise of the Tomb Raider benadrukt in tegenstelling tot zijn voorganger een behoorlijke bewegingsvrijheid. De meeste quest-scenes zijn nog steeds lineair maar er is in veel gebieden een soort knooppunt te vinden van waaruit je verschillende kanten op kan, zij het om te jagen, hout te kappen, collectibles te zoeken, side-quests voor NPC's te doen of optionele tombes te bezoeken. Ook backtracken loont, omdat je regelmatig nieuwe gereedschappen verkrijgt die je vervolgens in eerdere gebieden kunt inzetten. Denk aan explosieve pijlen om houten barrières te vernietigen of touwpijlen om hoger gelegen schakelaars om te zetten.

Lara is op zoek naar The Divine Source, een geheimzinnig artefact dat het eeuwige leven zou kunnen bieden. Nee, qua originaliteit valt deze Tomb Raider niet in de prijzen. Was oudgediende uit dezelfde beroepsgroep, een zekere I. Jones,  ook niet ooit op zoek naar een object met exact dezelfde krachten? Het maakt niet zoveel uit, Rise of the Tomb Raider vertelt het verhaal op een leuke manier en weet een prima balans te houden tussen zweverig gezever over buitengewone krachten enerzijds, en de keiharde confrontatie met Trinity anderzijds.

Cruciale informatie voor het verhaal wordt vaak gepresenteerd via een soort 'semi-cutscenes', wat erg goed werkt voor de meeslependheid; soms kun je gewoon doorlopen terwijl Lara een praatje maakt met een NPC of een gesprek voert via haar portofoon. Soms zijn er QTE's in de cutscenes verwerkt en bijna altijd lopen de cutscenes over in reguliere gameplay. Vanwege de sublieme graphics is het daardoor soms onduidelijk waar een cutscene eindigt en gewone gameplay weer begint. Bijkomend pluspunt is dat cutscenes kort en bondig zijn en vrijwel nooit de snelheid uit de game halen.

Het crafting-systeem is ook flink op de schop gegaan in vergelijking met het voorlaatste deel. Je kunt nu een veelzijdigheid aan verschillende soorten munitie tijdens het spelen craften, zonder hiervoor naar een kampvuur te reizen. Hiervoor moet Lara wel eerst de rauwe materialen verwerven, zoals takken van bomen afbreken, huiden van gedode dieren stropen en licht ontvlambare mineralen uit grotwanden bikken. Naast munitie kun je ook je eigen pleisters in elkaar knutselen, zelfs temidden van een vuurgevecht. Voor de serieuzere upgrades, zoals een groter magazijn voor je AK-47 of een grotere kolf voor je shotgun, zal je je wel moeten wenden tot de bekende kampvuren. Verbeteren van je skills gaat via verdiende XP, die je wederom in drie categoriëen kunt spenderen: combat, survival en crafting.

Een grote verbetering ten opzichte van het vorige deel is de diepte van personages. NPC's lijken wat meer ziel te hebben dan voorheen. Zo ontmoet Lara vroeg in de game een charismatisch heerschap dat zich gevestigd heeft tussen de locals van Kitezh. Net zoals de eindbaas van Trinity (Konstantin) en een bedenkelijke 'bondgenoot' (Ana), beschikt ook deze vent over een geloofwaardige persoonlijkheid. De ineemse bevolking van Kitezh, een soort kruising tussen bosjesmannen en vloeiend Engels sprekende sluipmoordenaars, is niet geweldig interessant. Het is wel leuk om side-quests te doen voor enkele inwoners, gewoon voor de afwisseling. Er is wederom een snelreisfunctie via de kampvuren, maar in de praktijk maak je hier waarschinlijk nauwelijks gebruik van, tenzij je voor de 100% collectibles wil gaan.

Een andere opvallende verandering is de nadruk op stealth. Een boel situaties zijn in Rise of the Tomb Raider sluipend op te lossen. Veel missies bestaan uit het reizen van A naar B terwijl je je een weg baant door vijandelijk gebied. Met behulp van struikgewas en andere cover-elementen kun je doodeenvoudig langs de meeste bewakers sluipen. Als het ook maar enigszins schemerig is wordt het gezichtsveld van vijanden beperkt tot een meter of drie. Dit maakt het wel erg makkelijk om je onopvallend voort te bewegen. Nu is het wel zo dat áls je eenmaal gezien wordt je ook meteen de lul bent, want alle soldaten in de nabije omtrek weten meteen de exacte coördinaten van jouw locatie. Even een savegame laden van één minuut eerder is er ook niet bij gezien het checkpoint-systeem. Gelukkig is het cover/shootsysteem nog steeds meer dan prima, al is de beweging van de crosshair niet helemaal mijn ding. Meer games hebben dit en ik weet niet of het een soort realisme moet toevoegen, maar er zit een vertraging in het richten. Als je van links naar rechts beweegt met de crosshair, begint de beweging langzaam en gaat steeds sneller, om tegen het einde met een vertraging weer tot stilstand te komen.

Wat Crystal Dynamics heel goed kan, is de speler in de waan laten dat er een openwereldgame gespeeld wordt, terwijl het eigenlijk allemaal nog steeds even lineair is. Er zijn her en der dan wel bepaalde hubs waar je meerdere richtingen in kunt slaan en de game heeft algeheel wat meer zijstraten, maar je moet echt je best doen om de weg kwijt te raken. Gelukkig maar, want op die manier krijgen de verplichte routes de volledige aandacht qua detail. En dat oog voor detail is naast de voortreffelijke gameplay wellicht het sterkste punt van de game.

Conclusie
Rise of the Tomb Raider ziet er geweldig uit en speelt heerlijk. Het verhaal laat dan wel te wensen over, maar Tomb Raider-games hebben geen geweldig meeslepend verhaal nodig om toch met vlag en wimpel te slagen. Het stealth-element geeft je wat meer keuzemogelijkheden voor de benadering van bepaalde situaties wat voor een aardige afwisseling zorgt maar het sluipen zelf is eigenlijk onnodig. Op een wat stroperige crosshair na werken de combat en Lara's besturing weer fenomenaal. Een waardig opvolger en een must-buy als je je goed vermaakt hebt met de voorganger uit 2013.

Pluspunten
Minpunten
  • Grafisch ijzersterk
  • Meer verkennen, meer content
  • Gameplay en combat nog steeds subliem
  • Vijanden zijn stekeblind
  • Slap verhaal
  • Crosshair-vertraging
Gespeeld op Xbox One. Ook verkrijgbaar op Xbox 360. een pc- en PlayStation 4-versie volgen in 2016.