Mario Tennis: Ultra Smash

Mario Tennis: Ultra Smash is de eerste titel die we in de serie krijgen sinds 2012. Toen kwam Mario Tennis Open naar Nintendo 3DS. Hoewel ik de tweede titel zelf niet gespeeld heb, heb ik de game wel even opgezocht om mezelf een beetje in te lezen. Wat ik las verbaasde me erg.

Laten we beginnen bij Ultra Smash. De game kent vier verschillende modes. De eerste is Mega Tennis, hierin speel je het mooie spelletje tennis, maar gooien Toads af en toe een Mega Mushroom naar de spelers. Hier wordt je tijdelijk erg groot van, waardoor je extra veel kracht kan plaatsen achter je slagen en ook makkelijker ballen weet te bereiken. Maar pas op: met een goed geplaatste smash (of op een andere manier die eindigt in een bodyshot) verlies je direct je power-up. Het heeft dus zijn voordelen, maar je bent niet onverslaanbaar.

In de tweede modus, Mega Ball Rally, is het de bedoeling om een zo lang mogelijke rally te hebben. Door een erg grote bal heen en weer te slaan, moet je de juiste slagen gebruiken om het je tegenstander niet te lastig te maken: je wil immer een zo'n lang mogelijke rally. Het is dan ook jammer dat computergestuurde personages eerder lijken te willen winnen dan samenwerken. Deze modus zou ik dus exclusief spelen in multiplayer. Ter vergelijking: mijn langste rally tegen een computer is 31, met iemand samen 141. Zegt genoeg, lijkt me zo.

In de derde modus, de Challenge Modus, speel je in een reeks wedstrijden tot je verliest. Uiteraard wordt de computer steeds beter en wordt een overwinning lastiger. Deze modus volgt het principe van de tie-break. Ook deze modus kent zo zijn problemen. Het geheel is leuk om te spelen, maar heeft één opvallend probleem: difficulty spikes. Ik snap dat het lastiger wordt met meer overwinningen, dat is het idee van de modus. Maar het wordt ook meteen echt moeilijker. Dit wordt niet opgebouwd, maar gebeurt ineens. De eerste ongeveer acht overwinningen lukken moeiteloos. Daarna vliegen de ballen je ineens om de oren. Je bent gewaarschuwd.

In de vierde en laatste modus, exhibition, kom je de ouderwetste tennis-stijl tegen. Je kunt hier kiezen voor standaard, waar je de speciale tennis-slagen tegenkomt, maar ook voor versimpeld, waar je enkel nog smashes en de verschillende slawijzen tegenkomt. Verder kun je hier kiezen wat je wil: hoeveel games, hoeveel sets, welke ondergrond, singles of dubbels. Dit is de modus waar ik uiteindelijk het meest te vinden was, puur door de simpelheid. Hier heeft skill nog de meeste waarde en kun je iets competitiever spelen.

Elke mode kun je in multiplayer spelen, samen of tegen elkaar. Ook ondersteunt de game amiibo, waarin je (net als in Super Smash Bros.) een amiibo kunt trainen. Deze wordt steeds sterker, naarmate je meer samen met hem speelt. Daarnaast kun je online gamen. Hierin kom je Mega Battles en normale partijen tegen en kun je kiezen voor een ranked-systeem, maar ook voor casual. Verder kun je kiezen of je gaat voor een simpele opzet (tie-break) of een match met één set bestaande uit twee games. De mogelijkheden zijn dus redelijk beperkt. 

Het grootste probleem met de game? Dit is het. En hier komt de vergelijking met Mario Tennis Open om de hoek kijken. In Open had je een tournament modus, verschillende speciale modi (Ring shot, Super Mario Tennis, Galaxy Rally, Ink Showdown), Mii's en uitrusting, meer personages, meer soorten ondergrond (die onder andere de balsnelheid bepalen) en is online ook gewoon aanwezig. Het is onbegrijpelijk dat een console-game drie jaar later MINDER features heeft dan een handheld-versie. Mario Tennis: Ultra Smash voelt ook meer aan als een uitgebreide demo dan een volledige game, zeker als je deze twee games naast elkaar legt.

Is dit een probleem? Ja, voor mij wel. Er is namelijk erg weinig dat me terugtrekt naar de game. Bij verjaardagen of feestjes zal hij ongetwijfeld weer opgestart worden, maar om regelmatig te spelen? Nee, daar is veel te weinig voor aanwezig. De game mist een aantrekkingskracht die een grote paddestoel echt niet weet te compenseren. Het voelt alsof Nintendo nog een extra game wilde voor de feestdagen (vanwege het uitstellen van Zelda en Star Fox) en dus maar deze titel in een half jaartje uit de grond heeft gestampt. Een game die dient als nagedachte of opvulling is meestal niet van het gewenste niveau, zo ook Mario Tennis: Ultra Smash. Zonde.