Retro Review: Jurassic Park
In de Retro Reviews kijken we terug op klassieke films die jaren geleden het witte doek glansrijk en vol glorie wisten te vullen. Met het aantal remakes, reboots en sequels de komende jaren is dé tijd aangebroken om eens terug te kijken naar de originele films. Zo hebben we dit jaar alleen al Jurassic World, Terminator en Star Wars te gaan, waarbij komende jaren nog vervolgfilms op Alien, Independence Day en Indiana Jones in het vat zitten. Deze films trekken de komende tijd volle zalen. Maar laten we ook eens stilstaan bij het begin van deze franchises. Zoek de dvd of blu-ray eens op, of check of de film op Netflix staat en geniet weer eens retro-style. In deze tweede aflevering gaan we het hebben over Jurassic Park!
Toen de eerste film in deze franchise in 1993 uitkwam, verpulverde hij letterlijk alle records. De film was op dat moment het grootste kassucces aller tijden en de dinosauriërs waren op alles te vinden, van koffiemokken tot lunchboxen. Dat was dan ook niet meer dan terecht. Wat het publiek voorgeschoteld kreeg was iets volkomen nieuws. Beesten, miljoenen jaren uitgestorven, die realistisch tot leven werden gebracht. Het bracht een ware revolutie op het gebied van visual effects teweeg en is daardoor een van de belangrijkste films die voor dit genre gemaakt zijn. Voeg daar wat iconische momenten aan toe (de eerste dinosaurus in beeld, de advocaat die op het toilet wordt opgegeten en het trillende glas water) en je hebt een klassieker te pakken.
Jurassic Park gaat over een proefweekend voor een nieuw themapark van de nogal excentrieke miljonair John Hammond, gespeeld door de vorig jaar overleden Richard Attenborough. Door DNA uit muggen aan te vullen met DNA van hedendaagse amfibieën is het een groep wetenschappers gelukt om een park vol dinosaurussen te ontwikkelen. Er is goed nagedacht over de veiligheid, van het omheinen van alle verblijven tot het enkel creëren van vrouwtjes aan toe. Alleen heeft niemand rekening gehouden met de mogelijkheid dat er een mol aanwezig is. Als deze Nedry wat hekken uit moet schakelen om gestolen DNA weg te smokkelen, weten de dinosaurussen al snel het park op stelten te zetten. Alan Grant raakt met de kleinkinderen van Hammond verloren in dit park, waarbij ze moeten rennen voor hun leven.
De cast wordt aangevuld met een goede bijrol van Jeff Goldblum als wetenschapper Ian Malcolm, die de mensen weet uit te dagen met zijn chaostheorie. In een vergeten rol is daar ook nog Samuel L. Jackson als Ray Arnold in deze film, het hoofd van de IT en beveiliging. In die tijd was IT nog niet zo vergevorderd als nu, wat leuk om te zien is. Mensen weten vaak nog wel dat we tegen het eind van de film alleen zijn arm nog terugzien.
De film is spannend en zit boordevol actie, maar ook de karakters zijn goed ontwikkeld waardoor deze film ook de bezoeker in het verhaal trekt. De film biedt meer dan alleen mooie plaatjes. Denk aan het tedere moment als Alan Grant, die een hekel aan kinderen heeft, noodgedwongen de nacht moet doorbrengen met de kleinkinderen van Hammond. Hij weet de kinderen gerust te stellen na de traumatische ervaring die ze zojuist hebben doorgemaakt. Wissel dit af met een gevatte grap op zijn tijd en een onverwachte climax en je hebt een klassieker.
Tand des tijds
Maar heeft de film ook de tand des tijds doorstaan? In die tijd waren visual effects nog niet zo ver als nu en deze film leunt in grote mate op die visual effects. Toch? Dat blijkt in deze tijd nog mee te vallen. En dat komt omdat er eigenlijk niet zo veel visual effects-shots zijn als je zou denken. Veel dinosauriërs zijn tot leven gewekt als pop of met stop-motion animatie. Daardoor bleef er veel tijd over om de shots die er wel zijn zo perfect mogelijk te maken. De grote shots met de T-Rex zijn ook voornamelijk in het donker, wat de belichting van een niet-bestaand object net dat beetje makkelijker maakt. Door deze keuzes (22 jaar geleden) staat de film ook vandaag nog steeds als een dijk.
De film heeft niks aan zijn kracht uit 1993 moeten inboeten. Voor mij was dit de eerste keer dat ik een grote film in de bioscoop zag. Een volle zaal, bak popcorn en die avond is mij altijd bijgebleven. De vervolgfilms waren minder indrukwekkend dan deze film, hoewel The Lost World wel een tijdelijke wederopstanding van de hype teweegbracht. Jurassic World zorgt niet voor een vergelijkbare hype, maar later deze week komen we erachter wat de impact van deze nieuwe film op het publiek zal zijn.
