Resident Evil HD-Remake
Ik was een jaar of 12 toen ik voor het eerst met mijn zuurverdiende centjes (lees: geld afgetroggeld van familie) mijn eerste console kocht. Het was een PlayStation One (want stoer) en daar moest natuurlijk een vet enge game bij. Toentertijd was ik helemaal fan van de Alone in the Dark-serie en ik las in de Power Unlimited dat dit de game was waarbij je in je broek scheet van de spanning. Dus dat was het spel dat ik moest hebben!
Goed, geloof mij maar dat mijn rectum behoorlijk getraind is door Resident Evil. Daarom was ik niet helemaal gerustgesteld toen Capcom de HD-remake van een remake van Resident Evil aankondigde. Want hoe leuk, en vooral hoe eng, kan een spel zijn dat je vroeger tot in den treure hebt gespeeld? Aan het verhaal is immers niets veranderd. De items die je nodig hebt liggen nog allemaal op dezelfde plek, want de PlayStation had niet de rekenkracht om dat elke keer op een andere plek te leggen. Niet dat ik daar nu behoefte aan had, want mijn grijze massa liet mij behoorlijk in de steek toen ik het spel voor de eerste keer opstartte.
Bij het opstarten van RE begon de ellende al. Moet ik kiezen voor alom gehate tankbesturing of de nieuwe ADHD manier van beweging. De tankbesturing heeft als voordeel dat je minder last hebt van steeds veranderende camerstandpunten en het ziet er wat natuurlijker uit. De nieuwe besturing is wel een stuk effectiever als je zombies wilt ontwijken. Het ziet er alleen uit alsof je door de villa rent als een Duracell-konijn. Maar goed, ik heb het liever praktisch dan mooi. Tweede probleem waar je meteen tegenaan loopt is dat je in het begin al de keuze kunt maken welke kostuum je aan hebt. De keus tussen de originele Jill en Chris en de BSAA-versie ervan is leuk gedaan, maar zie je helaas niet terug in de tussenfilmpjes. Voor een spel wat vroeger op 1 schijfje van 700MB moest is dat begrijpelijk, maar bij een remake verwacht ik dat dit wel het geval is.
Uiteraard zitten de originele stemmen en gesprekken er nog in. Die waren toen al slecht en het is nu niet veel beter. Gelukkig wordt er niet veel gesproken en moet de game het vooral van zijn spanning hebben. En potverdorie, dat zit er nog steeds in. Het zit hem in het feit dat wij de afgelopen jaren steeds wilden dat games toegankelijker werden. Gezondheidsmeters die vanzelf worden aangevuld, genoeg kogels om een klein land de oorlog te verklaren en overal checkpoints. Ow, zie je wat liggen? Snel oppakken, want misschien heb je het ooit nodig.
Games van tegenwoordig zijn een stuk makkelijker. In RE kun je niet even in een hoekje zitten en je bent gezond. Nee, je moet op zoek naar groene plantjes om jezelf weer beter te maken. Maar als ze op zijn dan ben je het bokje. Afhankelijk met wie je speelt heb je maar zes of acht item slots. Je moet echt keuzes maken wat je wel en niet meeneemt en dat kan betekenen dat je terug moet gaan via de gang vol met zombies. Ondertussen moet je je afvragen wanneer je voor het laatst het spel hebt opgeslagen, want dood gaan betekent tientallen minuten hard werk door de plee spoelen.
Dat kan best pittig zijn als je geen die-hard gamer bent. Resident Evil is dan ook een spel dat niet meer helemaal in deze tijdsgeest past. Limitaties zoals vaste camerastandpunten en continu moeten backtracken voor items zijn oude relikwieën van vroeger en maken een game niet perse beter. Daarbij kan de moeilijkheidsgraad van RE voor gamers, die net beginnen of pas na het vierde deel van de serie zijn ingestapt, behoorlijk hoog liggen. Want als je Resident Evil 1 en Resident Evil 6 naast elkaar legt, dan zijn het bijna totaal andere games. Waar je bij RE 1 altijd met 1 doelpunt achterstaat omdat je jezelf niet kunt verdedigen (expres te weinig kogels, expres extra zombies op belangrijke plekken) krijg je bij RE6 genoeg kansen om het spel in jouw voordeel te beslissen (kogels in overvloed, genoeg checkpoints etc).
Om te kunnen genieten van Resident Evil moet je een heel groot fan zijn van de serie en je flink vermaakt hebben met het eerste deel. Of de hedendaagse games helemaal zat zijn en een flinke uitdaging willen hebben. Ow, en uiteraard zenuwen van staal hebben…
