Unbroken

Angelina Jolie kennen we allemaal wel van haar (toch wel) glansrijke carrière als actrice. Dit wilde ze na de dood van haar moeder echter gaan afbouwen en dus klimt ze de regisseursstoel op. Dit deed ze al eerder voor haar debuut: de film In The Land of Blood & Honey. Deze film werd over de hele wereld op zijn zachtst gezegd niet goed ontvangen. Met Unbroken gaat Jolie dus voor de herkansing. Gelukt of toch gewoon maar kappen met dat regisseren, Angelina?

In Unbroken volgen we Louis Zamperini, die door wat geluk en hard trainen uitgroeit tot een olympisch atleet in oorlogstijd. Al snel is zijn glansrijke carrière ten einde als de oorlog begint en zal hij moeten meevechten aan de zijde van Amerika. Zamperini wordt blijkbaar opgeleid tot bombardeur, want dat is waar zijn plek is in het vliegtuig, dat hij deelt met zijn crew. Wanneer deze crew echter op een reddingsmissie wordt gestuurd, crasht het vliegtuig en begint een overlevingsslag op water en later in een van de gruwelijke jappenkampen.

De film zit cinematografisch prima in elkaar. De scènes, die zich afspelen in het vliegtuig, zijn buitengewoon mooi en vlot in beeld gebracht en zo gefilmd dat het, ondanks het ontbreken van een 3D-effect, voor de kijker lijkt alsof hij zelf achter de knoppen zit. Ook de sets, die overigens volledig werden gebouwd in Australië en dus nooit echt in Japan, zijn geloofwaardig en blijken voor de camera een ideale speeltuin voor mooie longshots. De scènes in het jappenkamp leveren misschien wel awardwaardige prestaties wat betreft het acteerwerk op, want wat wordt er een hoop (acteer)geweld ingezet.

Waar Unbroken jammer genoeg wel aan lijdt is dat het verhaal, en alles wat daarbij komt kijken, tergend langzaam op gang komt. Voor het script huurde Jolie ditmaal de Coen-broers in, en die staan er nou eenmaal om bekend om alles zo diep mogelijk proberen af te vlakken wat betreft verhaallijn en dialoog. Bij Unbroken lijkt de magie die dit opleverde in hun voorgaande films simpelweg niet te werken en dat is jammer. De film wordt overigens wel body gegeven door hoofdrolspeler Jack O'Connell, een nieuwkomer als het om zulke grote producties gaat. Deze klus weet hij wel goed te klaren.

 

Unbroken wordt uiteindelijk toch te veel aangetast door de langdradigheid van sommige scènes. Daardoor maakt de film de hoge verwachtingen, die het vooraf kreeg, absoluut niet waar. Jolies film is qua cinematografie en setdesign goed materiaal, maar nog niet awardwaardig. Een Oscar zal er dan ook nog zeker niet in zitten. Misschien moet Jolie toch nog maar eens op les bij haar man Brad Pitt, die als producer hit na hit scoort, om het vak mondjesmaat onder de knie te krijgen, want bij Unbroken krijgt een kijker toch echt het gevoel dat de naam alleen maar wordt gebruikt om de film aan de man te brengen. We weten allemaal dat Jolie het daar niet meer voor hoeft te doen.