The Hunger Games: Mockingjay - Part 1

Nadat Katniss de Quarter Quell heeft overleefd en aangekomen is in District 13, begint het echte werk pas. Samen met de knappe koppen van dat district, dat ondergronds gebouwd is en klaarstaat om het Capitool te vernietigen, gaat Katniss aan de slag om het Capitool de finaleklap te bezorgen. Dat gaat alleen natuurlijk niet zonder slag of stoot. Na twee Honger Spelen is Katniss zowel fysiek als mentaal uitgeput. Ze heeft dan ook veel moeite om zich te focussen op haar ene doel: Peeta, die na de Quarter Quell door het Capitool gevangengenomen is, bevrijden en daarmee de oorlog voor eens en altijd eindigen.

De andere twee Hunger Games-films werden over het algemeen positiever ontvangen dan van tevoren verwacht werd. Het fenomeen, gecreëerd door Suzanne Collins, werd door de enorme populariteit al vroeg een boxofficehit. Maar is het meer dan alleen maar doelloos blockbustergeweld? Zit er een groter idee achter? Mockingjay: Part 1 is in de reeks waarschijnlijk de film met het grootste 'idee'. 

The Hunger Games en Catching Fire waren beide kwalitatief goede boekverfilmingen. Er wordt door de scriptschrijvers goed bij de inhoud van het boek gebleven, zonder de gedachte van het boek daarmee te verliezen. Mockingjay doet hetzelfde. De film volgt het boek bijna volledig, maar er is hier en daar een toevoeging of er is juist iets weggelaten. Dit met het doel om de film ook begrijpelijk te houden voor de mensen die het boek niet hebben gelezen. Dit leverde de reeks al eerder punten op en hij mag deze punten dit keer weer ontvangen.

Dat eerdergenoemde 'idee' wordt het best op het grote doek gebracht door Jennifer Lawrence. De inmiddels wereldwijd bekende actrice draagt deze film, zoals ze dat al twee keer eerder deed. Door het uitstekende acteerwerk weet Lawrence iets los te maken bij de kijker. Ook een opvallend karakter in deze film is Effie Trinket (Elizabeth Banks). Volledig uit haar comfortzone in District 13, komt ze ijzersterk terug als begeleider van Katniss. Een rol die haar dan ook eigenlijk als enige past. Banks weet een interessant karakter neer te zetten, door de ironische humor en verfijnd acteerwerk. Ook Josh Hutcherson, die de rol van Peeta portretteert, is sterk in deze film, mede door de emotionele laag die in zijn acteerwerk zit. Coryfee Julianne Moore, die de president van District 13 (Alma Coin) speelt, levert ook weer goed acteerwerk af. 

Waar Mockingjay wel aan lijdt, is dat het erg opbouwend is. Het valt te vergelijken met het geval van Harry Potter. Het een-na-laatste deel van die reeks leed ook aan te veel opbouwingen, waardoor die film haast saai werd om te kijken. Het saaie is niet het geval bij Mockingjay, mede omdat het laatste half uur zo spannend is dat de kijker naar het welbekende puntje van de stoel getrokken wordt. De anderhalf uur daarvoor zijn niet saai, omdat er wel telkens dingen plaatsvinden die betekenis hebben voor het verhaal. 

Een verbetering ten opzichte van de andere twee films zijn de special effects, die groter zijn dan ooit. De vernietiging in deze film wordt door het juiste gebruik van de special effects goed overgebracht op beeld, en dat blijkt toch altijd weer een vak apart. Veel gore valt niet te zien in deze film, maar enkele gruwelijke beelden staan de kijker wel te wachten.

Mockingjay: Part 1 lijdt dus enigszins aan een geval van misschien net iets te veel opbouw. Het wordt daardoor echter geen slechte of saaie film. Het wordt namelijk goedgemaakt door de constante stroom van gebeurtenissen waar de kijker in mee wordt gesleurd. Ook het uitermate goede acteerwerk is iets wat charme verleent aan deze film en de acteurs kunnen uiteraard goed acteren als zij ook in de juiste specialeffectsomgeving neer worden gezet, zodat ze iets hebben om mee te acteren. Lezers van het boek zullen weten waar deze film uiteindelijk verder zal gaan, voor de andere kijkers is het nog erg spannend nadat de end credits gaan rollen. The Mockingjay will return, wel over bijna een jaar. Aftellen maar!