Shin Megami Tensei IV

Shin Megami Tensei is tegenwoordig vooral bekend dankzij Persona 3 en 4. De spinoff is daarmee populairder geworden dan de mainline titels. De volgende Persona-game komt daarom straks uit op de PS4, terwijl Shin Megami Tensei IV (SMTIV) op de 3DS moet vertoeven. De game is zó onbelangrijk dat Europeanen pas vijftien maanden na Amerika een 'digital only'-versie krijgen. SMTIV mag dan gedegradeerd zijn tot het hardcore broertje van Persona, het blijft een uitmuntende cyberpunk RPG.

Voor diegenen die nooit een MegaTen-game hebben gespeeld: ze zijn misschien het beste te beschrijven als een soort volwassen Pokémon (geen ripoff overigens, SMT bestaat al heel lang). Het is Pokémon-achtig omdat je demonen kunt temmen, om ze vervolgens in gevechten te gebruiken. Demonen vang je niet met een pokéball, je moet in plaats van vechten een gesprek met ze aangaan. Ze stellen vragen en eisen bepaalde items. Als je ze vervolgens tevreden weet te stellen (ze zijn vaak bedrieglijk) worden ze lid van je party. De demonen levellen met ervaringspunten, leren nieuwe skills en een paar kunnen zelfs evolueren.

Tot zover is het niet veel anders dan Pokémon, maar SMT gaat nog zo veel dieper. Een van de belangrijkste elementen in de game is de mogelijkheid om demonen te fuseren. Deze nieuwe sterkere demonen nemen de skills van de oude demonen over. De combinaties die je hiermee kunt creëren zijn oneindig en spannend. Ik heb zelf obsessief zitten fuseren met behulp van deze tool. Ik heb de game tot nu toe zestig uur gespeeld, maar twaalf daarvan heb ik puur zitten staren naar fusie-menu's. Nu snap ik hoe en waarom mensen die Football Manager spelen verslaafd raken.

Shin Megami Tensei IV speelt zich af in het 'eastern Kingdom of Mikado'. Mikado is een vredige, middeleeuwse gemeenschap die nog onderscheid maakt tussen het gewone volk en de bourgeoisie. De stille hoofdpersoon wordt verkozen om een Samurai te worden, wat gewoon de politie moet voorstellen. Bijzonder aan de Samurai is dat ze een gadget hebben waarmee je dus die demonen kunt temmen. Naast de orde in stand houden, is het hun taak om de ondergrondse demonenkuil Naraku te verkennen en vijandige monsters te verslaan.

Na een paar uur spelen krijg je de opdracht om het diepste niveau van Naraku te bereiken. Als de hoofdpersoon en zijn compagnons daar aankomen, ontdekken ze de waarheid over de wereld. Zonder iets te spoilen, de game begint vanaf dat moment pas echt. Wat volgt is een groots avontuur die je minstens vijftig uur bezig houdt.

Gevechten maken gebruik van het 'press turn'-systeem dat Atlus in SMTIII heeft geïntroduceerd. Het komt erop neer dat je een extra beurt krijgt als je zwakke punten van vijanden uitbuit. Als je een aanval mist, raak je juist een beurt kwijt. Dezelfde regels gelden ook voor je vijanden, dus je moet je party goed uitbalanceren om zoveel mogelijk zwaktes af te dekken. Gevechten zijn spannend omdat iedereen in feite een glass cannon is. Je moet altijd op je hoede zijn, want de vijand hoeft maar één keer goed toe te slaan om heel je party neer te halen.

Net als in de meeste MegaTen-games krijg je tijdens sleutelmomenten in het verhaal keuzes voorgeschoteld. Jouw antwoord op de morele dilemma's bepalen welke eindroute je ingaat: law, chaos of neutral. Het is deze keer wel een beetje voorspelbaar en minder uitgediept, maar het feit dat gecompliceerde thema's zoals religie, filosofie en politiek aan bod komen, maakt veel goed.

De game is helaas ook op andere aspecten minder dan zijn voorganger. SMTIV is gewoon lang niet zo complex als SMTIII (een PS2-game). SMTIV heeft kleinere dungeons, je kunt overal saven en bazen gaan vaak binnen de minuut neer (andere MegaTen-games staan juist bekend om lange epische gevechten). Er zijn duidelijk concessies en aanpassingen gemaakt om het echt een handheld-game te maken.

3DS als platform betekent ook lagere productiewaardes. De demonen in je party worden tijdens gevechten weergegeven als plaatjes. Dit is uiteraard een stap terug van de geanimeerde modellen in de PS2-games. De omgevingen zijn ook een beetje repetitief en lang niet zo indrukwekkend als in vorige games. Gelukkig blijft de soundtrack wel overeind, die is weer fantastisch.

Het grootste minpunt is misschien wel de omgekeerde curve in de moeilijkheidsgraad. Normaal gesproken dienen games steeds moeilijker te worden om de speler te blijven uitdagen. Bij SMTIV gebeurt het omgekeerde. Het begin van de game is absurd moeilijk, je moet constant saven omdat Game Overs bijna spontaan kunnen gebeuren. Tegen het einde is het dankzij je overpowered demonen niet lastiger dan de gemiddelde Kirby-game. Blijkbaar wordt er uitdagende end-game content verkocht als DLC, maar fuck dat.

Conclusie
Shin Megami Tensei IV is een top RPG. Het is spannend, verslavend en de serie blijft een unieke lekkere vibe houden. Tegelijkertijd is het spel minder dan zijn PS2-voorganger. Het feit dat het een handheld-game is, heeft de gamedesign op een negatieve manier beïnvloed. Hopelijk keert de serie ooit terug naar zijn welverdiende status, maar voorlopig gaat Persona 5 voor.

Pluspunten
Minpunten
Cijfer
  • Fuseren van demonen bezorgt eindeloos plezier
  • 'Press turn' blijft een spannend vechtsysteem
  • Het verhaal behandelt gecompliceerde thema's
  • De soundtrack is fantastisch
  • Kleinere dungeons, kortere baasgevechten
  • Lage productiewaardes (geen geanimeerde demonen)
  • Omgekeerde curve in de moeilijkheidsgraad
8,5
Exclusief voor Nintendo 3DS.