Tales of Hearts R

Tales of Hearts kwam in 2008 in Japan uit op Nintendo DS. Na de remake in 2013 voor PlayStation Vita in het Japans bleef het even stil, maar gelukkig: uitgever Bandai Namco kondigde aan dat Tales of Hearts R ook naar het Westen zou komen. Als Tales-fan van het eerste uur kon ik niet wachten. En dan is het eindelijk zover: ik kan eindelijk weer ongegeneerd op een handheld op het toilet gamen omdat de RPG weer te verslavend en lastig los te laten is. De Vita-oplader ligt naast mijn bed, zodat ik de ochtend erop weer even een halfuurtje voor het werk kan gamen. Maar waarom is het zo verslavend?

Tales of Hearts R

Het verhaal begint vrij simpel: elk mens heeft een spiria, een kristal in mensen die alle emoties omvat. Soms kantelt een spiria te veel naar een emotie waardoor een persoon ziek wordt. Sommige mensen hebben het voorrecht om in de spiria van mensen te kijken en dingen weer recht te zetten. De opa van Kor Meteor is zo iemand. Hij leert Kor deze gave, die hij wel heel snel nodig gaat hebben. Want vrij snel erna komt Kor Kohaku en haar broer Hisui Hearts tegen. Kohaku wordt aangevallen door een heks die haar spiria wil. In het gevecht dat volgt ontploft Kohaku’s spiria in stukken. Hierdoor heeft Kohaku geen gevoel meer en gaan Kor en Hisui op pad om de stukken te vinden. Maar ze hebben geen idee wat er allemaal aan de hand is en waarom de spiria van Kohaku zo speciaal is.

In een andere Tales-game heb je altijd wel een personage die je niet mag, maar in Tales of Hearts R is dat niet het geval. Ze zijn bijvoorbeeld erg gevat, zoals Kunzite, de robot die sommige uitspraken van anderen heel objectief à la Spock van Star Trek kan benaderen. Maar het zijn vooral Kor Meteor en Hisui Hearts die mooie dialogen hebben. Kor is tot over zijn oren verliefd op Kohaku en als beschermende broer is Hisui het daar helemaal niet mee eens. En dan is er nog de onervaren jonge meid Beryl Benito, die heel graag een schilder in koninklijke kringen wil worden. Ja, ze is de enige die op zijn Japans echt vol in een hoge piepstem kan gaan, maar als je JRPG’s speelt ben je dat ondertussen wel gewend. Net zoals de Engelstalige stemmen soms niet overkomen. Dus audio op Japans en Engelse ondertiteling aan, en dat probleem is verholpen.

Tales of Hearts R

Het verhaal en personages zijn een ding, maar ook het verloop in de gameplay voelt goed aan in Tales of Hearts R. Nergens heb je het gevoel dat je terug moet om te grinden voor meer ervaringspunten, en je krijgt mondjesmaat alle mogelijkheden uitgelegd. Zo is het vechten in realtime. Je bestuurt één personage van de groep van vier. Bij de rest kun je heel precies instellen wat ze moeten doen. Er zijn zelfs regels in te stellen. Hisui is bijvoorbeeld een vrij basic healer die ook aardig wat schade kan doen. Als rol kun je hem healer of offensive maken, maar het is zonde om hem alleen maar te laten genezen. In de geavanceerde optie kun je instellen dat hij diegene met minder dan 25 procent levensmeter moet helen, om daarna door te gaan met wat zijn rol is. Handig! Vooral omdat de personages niet zo slim zijn om het zelf te bedenken. De intelligentie van je teamgenoten is soms dan ook erg onhandig als je niet duidelijk aangeeft wat ze moeten doen in de strijd.

Tales of Hearts R

Zelf vechten gaat om timing. Val je een monster vaak genoeg achter elkaar aan, dan word het soms rood en komt het met een speciale aanval. Die kun je blokken door op het juiste moment op de juiste knop te drukken. Veel aanvallen zorgt soms ook voor momenten waarop je een monster de lucht in kan gooien, om er daarna flink op in te meppen. Soms gloeit daarbij het portret van een teamlid op. Als je met je vinger op de touchscreen op dat portret tikt, dan komt er een combinatieaanval met desbetreffende teamgenoot. Hierdoor word je meer betrokken bij de actie, je moet blijven opletten bij aanval en verdediging.

Het enige grote minpunt in Tales of Hearts R zijn de random gevechten. We waren er in eerdere delen eindelijk vanaf, maar nu loop je over de grote kaart en opeens is er een vijand. In Tales of Xillia zag je ze van tevoren al rondlopen en kon je ervoor kiezen het gevecht te mijden. Helaas, nu niet en als je weet waar je naartoe moet, zul je alsnog moeten vechten. Grafisch ziet de game er op z’n Tales uit. Het enige probleem zijn de popups van verder gelegen gebouwen, bomen of bruggen, vooral erg duidelijk te ervaren op de landkaart. Dat stoort.

Uiteindelijk trekken het verhaal en de onderlinge relaties tussen de personages meer aan dan dat de minpuntjes afstoten. Tales of Hearts R zorgt voor een gedegen JRPG op de PlayStation Vita. Grafisch misschien niet te vergelijken met de grote consolebroers, maar het heeft een van de betere verhaallijnen van de serie. En daar gaat het bij elke Tales-games juist om. Nu nog de random niet te mijden gevechten eruit en een betere intelligentie van je computergestuurde teamgenoten erin en ik was helemaal blij geweest. Een aanrader voor elke JRPG-fanaat met een PlayStation Vita.

Pluspunten
Minpunten
Cijfer
  • Verhaal en personages
  • Gevechtsysteem houdt het uitdagend
  • Typische 'Tales of' JRPG
  • Intelligentie van teamleden
  • Onzichtbare vijanden op de landkaart
  • Grafisch wat matig
8
Gespeeld op PlayStation Vita.