Boek: Chantal van Gastel - Ik wist het

Mia Robbins volgt graag haar intuïtie. Daarom zegt ze haar goedbetaalde baan als junior marketingmanager op om een bloemenzaak te beginnen in een oud, lichtelijk vervallen pand op een rustig stadsplein. Een gok is het zeker, maar wel een goede. Niet alleen wordt Mia’s bloemenwinkel binnen no time een succes, ze ontmoet ook nog eens Feo, de man van haar dromen. Letterlijk. Een paar keer per week droomt Mia over een man van wie ze weet dat hij de ware is, maar wiens gezicht ze nooit goed ziet. Totdat ze in de rij staat bij de tostibus op het plein en ze Feo ziet. Long, dark and handsome. Én de man uit haar dromen.

Chantal van Gastel leest voor uit Ik wist hetChantal van Gastel leest voor uit haar nieuwe boek Ik wist het

Plotformule
Klinkt als een typische chicklit, hè? Toch is het dat niet helemaal. Die intuïtie van Mia blijkt namelijk meer te zijn dan gewoon intuïtie: Mia is helderziend. Dit maakt Ik wist het direct interessanter, omdat het een vernieuwend element bevat. En hoewel je door datzelfde element na tien bladzijden denkt de hele verhaallijn te weten – ik bedoel maar: helderziend + de man uit haar dromen = wat denk je zelf? – is dat onmogelijk. Want naast een reeks onverwachte gebeurtenissen komt er ook nog een tweede man in Mia’s leven, iemand die ze niet zag aankomen. Toch?

De lovestruggles van Mia spelen – zoals verwacht van een dergelijk boek – een prominente rol. Kiest Mia voor de spannende en spontane tostiboy Feo of voor de zorgzame freelanceverslaggever Axel? In de meeste chicklits is dat vrij snel duidelijk, maar Chantal van Gastel heeft haar best gedaan om het tot het einde spannend te houden. En hoewel je natuurlijk vermoedens hebt, weet je Mia’s keuze pas aan het eind zeker. Pluspunten daarvoor. Daarnaast is het knap hoe Van Gastel Mia’s zesde zintuig brengt. Voor de nuchtere types onder ons wordt dat zesde zintuig snel overdreven, maar doordat ze het niet te zwaar aanzet, wordt het in een zekere zin geloofwaardig.

Ik wist het


Mia en co.
Ook de personages zijn erg leuk. Mia is creatief, spontaan, gedreven en lekker zichzelf – een personage dat je de wereld gunt, niet één die je na honderd bladzijden zat bent. Feo en Axel zijn ook op zo’n manier neergezet dat je vanzelf van ze gaat houden. Al heb je natuurlijk wel een voorkeur. Voor de vaste lezers van Van Gastel is er ook nog een leuk easter egg: Mia’s eerste klant is Ruben Zuidhof, de grote liefde van Isa uit de Zwaar-serie (Zwaar verliefd, Zwaar beproefd en Zwaar verguld).

Hoewel Mia de hoofdpersoon is en je haar het best leert kennen, raak je ook gehecht aan de andere personages. Winkelhulp Viola, bloemenbezorger Eddie, barvrouw Cara, Axels nichtje Noëlle, Charlie de wonderkat; de personages pakken je op hun eigen manier in en hebben elk een eigen verhaal. En Van Gastel brengt dat web aan verhalen op een subtiele, soms zelfs onverwachte manier samen.

Gastelmagie
En dan is daar natuurlijk nog de schrijfstijl van Chantal van Gastel. Zo Ontzettend Leuk. Even een voorbeeld: ‘De hand van Feo dwaalt over mijn rug, maar ik kan alleen maar letten op die agressieve blik die zich door me heen boort. Het zou me niets verbazen als zij die bierglazen via telekinese kapotgegooid zou hebben. En ik heb nog nooit zo veel mascara op iemands wimpers gezien. Hoe krijg je zoiets voor elkaar? Ze schept het er vast met een spatel op.’

Glazen bol
Ik wist het heeft alle elementen van een standaard chicklit: de lovestruck hoofdpersoon, de hotte tegenspeler en voorspelbare momenten die kunnen irriteren, ook al horen ze in dit geval bij Mia’s helderziendheid. Maar dit boek heeft ook ‘vernieuwende’ elementen, zoals datzelfde zesde zintuig, twee love interests in plaats van één en een eind dat eens niet voor honderd procent voorspelbaar is.

Als je niet houdt van een reeks aan toevalligheden in een plot, heen en weer geslingerd worden tussen Team Axel en Team Feo niet jouw ding is, of als chicklits sowieso niets voor jou zijn, dan kun je dit boek beter in de schappen laten staan. De rest van de mensheid raad ik aan om het te lezen. Mocht je het boek leuk vinden, dan heb ik maar één ding te zeggen: ik wist het.