The Evil Within

The Evil Within is een greatest hits-collectie. Ontwikkelaar Tango Gameworks presenteert met deze game een soort collage van allerlei elementen uit survival horror-klassiekers zoals Resident Evil en Silent Hill. Het enige probleem daarmee is dat The Evil Within uiteindelijk geen eigen stem ontwikkelt.

Shinji Mikami keert met The Evil Within eindelijk terug naar zijn survival horror-roots. Deze legendarische Japanse ontwikkelaar was eerder verantwoordelijk voor Resident Evil, Dino Crisis, God Hand en Vanquish. Vooral de mechanieken in zijn spellen zijn zeer invloedrijk geweest. Voor de The Evil Within zet Mikami niet weer de wereld op zijn kop, hij leent van een van zijn meesterwerken: Resident Evil 4.

The Evil Within deelt heel wat gelijkenissen met de Capcom-klassieker. Zo zit de camera achter de rechterschouder van de protagonist. Wanneer je richt, zoomt het scherm lichtjes in en vervolgens is het aan jou om de aanstormende 'zombies' neer te knallen. De controls zijn hier ook lichtjes houterig en clunky, zonder dat je je echt beperkt voelt. Ten slotte maakt The Evil Within net als zijn grote broer gebruik van zwarte balken boven en onder het beeld om een 'cinematische' sfeer te creëren.

De gameplay mag dan veel op Resident Evil 4 lijken, de toon van de game is totaal anders. The Evil Within is een game vol bloed en gore. Je vecht tegen verschrikkelijke monsters in donkere gangen en psychiatrische instellingen terwijl je steeds meer inzicht krijgt in het tragische verleden van de personages. Het desoriënteert de speler ook bewust door met ruimte te spelen. Zo ren je bijvoorbeeld door een gang en aan het einde beland je plotseling in een ondergrondse grot. Je begint je al snel af te vragen wat de realiteit is en wie controle heeft over de absurde wereld.

In die zin lijkt het veel meer op Silent Hill: het is psychologische horror. Het verwijst ook veel naar Silent Hill. Zo is 'The Keeper'-eindbaas een overduidelijke verwijzing naar Pyramid Head. The Evil Within kruipt je alleen nooit echt in de huid zoals Silent Hill 2 dat doet. Daarvoor is het niet origineel genoeg en, erger, zijn het verhaal en de personages te zwak.

Hoofdpersoon Sebastian Castellanos maakt de meest afgrijselijke dingen mee. Hij belandt in een bak vol bloed en lichaamsdelen, wordt achtervolgd door een gek met een kettingzaag en knalt het hoofd van honderden wandelende lijken af. Ondanks al deze nachtmerriescenario's stamelt hij alleen af en toe een 'what's going on?'.

Zijn onverschilligheid en absurd stabiele mentale staat demonteren enge situaties bijna volledig. Mogelijk is de intentie van zijn blanco persoonlijkheid bedoeld om het de speler makkelijk te maken om zich in hem te verplaatsen. Het tegenovergestelde is waar: het haalt je uit de game. De rest van de personages zijn niet veel beter. Hun beperkte en slecht geacteerde dialogen zorgen ervoor dat je nooit om ze geeft. De game laat qua verhaal ook veel te veel vragen onbeantwoord. Misschien leggen ze pas allerlei dingen uit in de aankomende DLC, maar dat mag niet de bedoeling zijn.

Door dit alles is The Evil Within nooit echt eng, tenzij je Resident Evil 4 ook eng vond. Intens is het wel, en dat is vooral dankzij de geweldige eindbazen. Simpelweg schieten is niet genoeg. Je moet constant in beweging blijven, want één klap is vaak al dodelijk. De baasgevechten eisen bovendien dat je de omgeving verkent en tegen het monster gebruikt. Een ander positief punt is dat de game niet bang is om telkens nieuwe situaties en vijanden te presenteren. Nieuwe omgevingen en vijandtypes volgen elkaar in rap tempo op. De boel blijft daardoor fris aanvoelen.

The Evil Within mag dan veel van RE4 lenen, het voegt er twee interessante mechanieken aan toe. Je hebt een pistool, shotgun en sniper rifle, maar je beste wapen is een kruisboog. Niet zomaar een kruisboog ook, maar eentje waar je verschillende soorten pijlen in kunt zetten. Je hebt pijlen die vijanden bevriezen, pijlen die exploderen, pijlen die vijanden verblinden en meer. De pijlen geven de game een extra tactisch laagje.

Een andere nieuwigheid is het gebruik van lucifers. Vijanden die op de grond liggen, kunnen direct afgemaakt worden door ze in de fik te zetten met lucifers. Je kunt hier slim gebruik van maken door bijvoorbeeld een groepje vijanden met de shotgun neer te schieten, waarna je ze allemaal tegelijk kunt verbranden met een enkele lucifer. Daarmee bespaar je kostbare munitie.

De gameplay is dus zeer solide, het is dan ook zonde dat het technische aspect een stukje minder is. Bepaalde grafische elementen zien er erg last-gen uit, al merk je dat gelukkig niet zo snel door alle sfeervolle filters en het feit dat het vaak donker is. Erger zijn de texture pop-ins en framedrops. Door dit alles geeft de game een ietwat ongepolijste indruk.

Conclusie
The Evil Within is niet het kroonjuweel op Mikami's werk geworden. Het is een prachtig collage van klassieke survival horror-games geworden. Toch is het ook licht teleurstellend, want je hebt toch altijd liever een origineel kunstwerk.