Game of Thrones: Mockingbird

Deze recap gaat over de zevende aflevering van het vierde seizoen van Game of Thrones. Hij bevat spoilers, dus wees gewaarschuwd!

De magistrale laatste scène van vorige week nog vers in het geheugen hebbende, keek ik uit naar de aflevering van deze week en hij stelde niet teleur. Al blijft Game of Thrones het logistieke probleem houden van te veel personages en te veel verhaallijnen om alles de aandacht te geven die het verdient, deze keer waren de scènes bijna allemaal van hoog niveau. Bijna allemaal.

game of thrones s4e7
Cersei en Gregor Clegane

De scène in Castle Black, waarin Jon Snow de zoveelste poging doet om zijn broeders te waarschuwen voor het naderende gevaar voelt als een herhaling van zetten. De elementen zijn weer aanwezig: Ser Allister doet gemeen, Jonas Slint doet gluiperig en meeloperig, en Samwel behoedt Jon voor verdere blamage. Het wordt weer tijd dat er iets gebeurt in Castle Black, want momenteel valt daar niet veel te beleven. Ook de herintroductie van Ser Gregor “The Mountain” Clegane deed me weinig. Hafþór Júlíus Björnsson, de inmiddels derde acteur die in de huid kruipt van de gewelddadige massa, is wel groot maar niet erg dreigend qua uitstraling. En met een halve regel tekst (volgens mij niet eens een volzin) komt hij vooral over als een dommekracht.

Gelukkig is de rest beter te hebben. Sterker nog, deze aflevering blinkt uit in wat subtielere karakterontwikkeling dan we de laatste tijd gezien hebben. Laten we eens beginnen bij Arya en The Hound. Het is mooi om te zien dat ze van elkaar leren. De manier waarop het tweetal omgaat met een stervende boer zegt enorm veel over de ontwikkeling die beide personages hebben doorgemaakt. Arya wordt steeds duisterder en meedogenlozer, terwijl Sandor hier en daar wat trekjes van compassie begint te vertonen. Het is een leuke verwijzing naar vroeger als ons duo Rorge en Biter, die in seizoen twee op weg naar de Knight’s Watch nog in een kooi zaten, tegenkomt. Arya is in ieder geval niet vergeten wie ze zijn en prikt Rorge precies op de plek waar The Hound een minuut eerder nog het hart aanwees. Snelle leerling wel. De bekentenissen van Sandor geven Arya wat meer inzichten in zijn leven en misschien wel een lesje dat zij niet de enige is die geleden heeft.

gotDe Hond en zijn puppy

Dan het Nederlandse naakt. Michiel Huisman (Daario) weet Danaerys wat te, eh, ‘ontdooien’, zodat burgemeester van de friendzone Jorah Mormont zijn advies eindelijk over de bühne krijgt. Een mooi moment voor de getergde ridder, wanneer Dany hem daar ook het krediet voor geeft.

Het is me overigens een beetje onduidelijk waarom het nodig was om Melissandre naakt te laten zijn in haar scène met Selyse. Niet dat ik klaag! Maar het voegde verder weinig toe aan een scène die al weinig toevoegde aan het verhaal van Dragonstone, behalve nog eens benadrukken dat Selyse op zijn zachtst gezegd haar geloof wat té serieus neemt. Zelfs de priesteres gaat er pragmatischer mee om.

De hoogtepunten van deze aflevering zijn voor mij de scènes in King's Landing met Tyrion en Sansa’s belevenissen in The Vale. Om met die laatste te beginnen: Petyr was weer erg creepy, helaas compleet met wisselend accent. Zijn kus met Sansa vond ik maar meh. Ten eerste omdat bah en ten tweede omdat het shot gekopieerd leek uit een soapserie, met Lysa die op de achtergrond toevallig net precies getuige was. Een beetje een makkelijk en goedkoop shot. Ik vond het overigens heerlijk dat Sansa Robin een corrigerende tik gaf nadat hij in een soort kinderachtige woedeaanval raakte. Die jongen moet wat mij betreft echt vaker en harder geslagen worden. Ik vind hem bloedirritant, dus het schept mij genoegen. En dat dan vervolgens die andere irritante bewoonster van het luchtkasteel door de maandeur gegooid wordt, dat was alleen maar het kersje in mijn appelmoes.

got
Winterfell, winter editie

Ten slotte gaan we over naar ons aller favoriete imp Tyrion, die wat ongemakkelijk op de blaren zit van zijn vurige uitspraken van vorige week. In drie mooie scènes, prachtig ingetogen geacteerd van Dinklage, wordt Tyrion teleurgesteld door zijn eigen broer die niet kan vechten, de waarschijnlijk enige vriend die hij ooit gehad heeft die niet wil vechten en ten slotte hulp aangeboden krijgt van een man die zijn hele familie haat. Naast Dinklage vond ik trouwens zijn gesprekpartners ook alle drie erg goed acteren. Mooie intieme scènes met Bronn als hoogtepunt. De man is misschien wel de eerlijkste man in King’s Landing en zijn afscheid van Tyrion was mooi en oprecht.

Maar goed, Oberyn gaat dus proberen een berenklauw te maken van The Mountain, Petyr zal aan de hofhouding van Lysa moeten uitleggen waar zijn vrouw is gebleven en Arya moet een gewonde Hond verzorgen, haar kans om te ontsnappen is waarschijnlijk nooit groter geweest. Genoeg om op te herkauwen. En dat zal het ook moeten zijn, want volgende week geen Game of Thrones. Dat weekend viert men in de Verenigde Staten Memorial Day en dat is blijkbaar geen moment voor bloed, ingewanden, seks en kwaliteitsdialogen. We zullen dus langer moeten wachten op onze fix. Maar aangezien de volgende aflevering The Mountain and the Viper heet, hebben we wel iets om naar uit te kijken.

got
Oberyn neemt zijn kans op wraa... eh, gerechtigheid