CD: Augustines - Augustines
Twee jaar geleden kwam Rise Ye Sunken Ships, de debuutplaat van We Are Augustines, uit. Dit was een prachtplaat vol met verdriet, hartenzeer, wanhoop en frustraties die frontman Billy McCarthy parten speelden. McCarthy leefde in een kweekvijver van misère en verwerkte de zelfmoorden van zijn schizofrene moeder en broer, de vele pleeggezinnen en het alcohol- en drugsmisbruik om hem heen waarschijnlijk deels door het muzikaal van zich af te schrijven en zingen. Een plaat die zijn pijlen recht op je ziel afvuurde. McCarthy en kompanen zullen toch niet nog zo'n zwartgallige plaat afleveren?
Het tweede album lijkt in het teken van verandering te staan. Er is een nieuw bandlid, drummer Rob Allen, en het drietal verruilde de oostkust van de Verenigde Staten (Brooklyn) voor de westkust (Seattle). Ook keert de band terug onder hun originele naam, simpelweg Augustines (de oorspronkelijke bandleden waren allen geboren in augustus). Er is tevens een muzikale omslag: de grauwe en benauwde sfeer heeft plaatsgemaakt voor meer bombast en hoopvolle verwachtingen. Op 'The Avenue' en het daaropvolgende 'Highway 1 Interlude' resoneert nog wel het duistere verleden door inzet van diepe donkere contrabas- en celloklanken en de jammerkreten van McCarthy. Het geluid klinkt over het algemeen echter gepolijster dan op het rauwe, soms tegen het lo-fi aanschurkende, debuut. Medeverantwoordelijke hiervoor is Peter Katis, de man die ook de knoppen bediende bij enkele platen van The National.
Het resultaat levert niet meteen heel originele muziek op, maar is dat erg als de blauwdrukken van de klanken afkomstig zijn van Bruce Springsteen, The Killers, The Gaslight Anthem en Arcade Fire? Titels als 'Don't You Look Back' en 'Now You Are Free' geven tekenen van hoop en nieuwe mogelijkheden weer en zelfs een nummer met de titel 'Cruel City' klinkt opbeurend door de pompende, bijna Afrikaanse, percussie en samenzangkoortjes. Augustines lijkt herboren, maar stiekem zorgde pijn in de ziel en mistroostigheid voor een mooiere plaat. Desalniettemin is er zeker toekomst weggelegd voor deze band, het geluid is toegankelijker dan voorheen en valt nog steeds in de smaak.
