Evenement: Best Kept Secret festival 2013
Safaripark de Beekse Bergen zag er afgelopen weekend heel anders uit dan normaal. In plaats van gecamoufleerde jeeps, ouders met verrekijkers en rondrennende kinderen was het terrein omgetoverd tot festivalterrein voor de eerste en nu al uitverkochte editie van het Best Kept Secret festival. Ongeveer 15.000 ontdekkingsreizigers trokken dagelijks over deze nieuwe vlakte op zoek naar de geheimen van het terrein en hun tijdelijke bewoners. Gewapend met een simpel uitvouwboekje met blokkenschema en overzichtskaart of een modernere app (helaas nu nog alleen voor de iPhone) bewogen mensenmassa's zich tussen de muziekpodia. Drie podia en een DJ-area pronkten tussen de bomen en aan het zandstrand van het meer. Hier traden meer dan zestig artiesten aan om hun kunsten te vertonen aan het toegestroomde publiek. Vanaf het campingterrein trokken de meesten te voet richting de prachtige locatie, anderen kwamen via de shuttle boat over het meer aan vanaf de bungalows. Daar had de organisatie alvast voor iedereen een sixpackje bier in de koelkast gezet, wat al een beetje aangaf hoe de sfeer en de intentie van de organisatie was voor dit fonkelnieuwe festival. Geen gehaast, gemoedelijkheid, niet te grootschalig, een scherpe muziekprogrammering met een bepaalde lijn en aandacht voor goed en duurzaam eten en drinken. Samen met zijn allen genieten was het devies, ook al regende het soms pijpenstelen.
Deze aandachtspunten kwamen het hele weekend duidelijk naar voren. Het terrein was weids opgezet maar alle podia waren binnen 5 minuten lopen te bereiken, tussen de groene bomen stonden talrijke eetstandjes van zelfstandige ondernemers die goed en gezond voedsel hoog in het vaandel hebben staan. De prijzen lagen hierdoor ook iets hoger, maar je liep wel weg met een smakelijke pittige linzensoep, een verse steenovenpizza, een Indian BBQ-gerecht, varken van het spit of een sterke, vers gezette espresso. Ook dacht de organisatie meteen aan het milieu en voerde een succesvol statiegeldsysteem door waardoor er op het terrein nauwelijks vuil op de grond lag, wat ook weer bijdroeg aan de goede sfeer en mooie omgeving.
Dat de organisatie ook luistert naar zijn publiek viel al vanaf de lancering van de website en social media apps op. Vragen werden vrijwel direct beantwoord online en ook tijdens het driedaagse festival werd commentaar ten harte genomen. Na lange rijen bij de toiletten stonden er een dag later een heleboel plaskruizen extra. Het vrij slechte geluid in de tent werd iets verbeterd door meer speakers op te hangen, al waren er nog meer nodig voor de achterste helft om een goede balans te krijgen. Ook het 3g-netwerk was vaak niet bereikbaar. Maar het moet zeker gezegd, voor een eerste editie was BKS13 verder erg succesvol en goed georganiseerd.
Ook muzikaal trok Friendly Fire in combinatie met het Duitse Scorpio een lijn: scherp programmeren met her en der grotere en toch gedurfde namen en veel nieuwe aanwas. Die lijn bracht met zich mee dat een groot deel van de muzikale invulling zich in de alternatieve of indierock niche en melancholische hoek viel, maar er waren voor vele andere genres wel degelijk enkele opties.
Bloc Party
De eerste dag leek qua mainstage programmering nog het meest op een groot Engels festival aangezien The Maccabees, Bloc Party en Arctic Monkeys hier hun klanken over het strand lieten schallen. Alle drie de bands gaven degelijke shows weg en kregen het publiek al goed in de benen. Dat Alex Turner over de jaren gegroeid is als artiest en podiumbewoner was ook te merken. De gebalanceerde setlist en de technisch uitstekende show zorgde voor een prima 'afsluiter' vrijdag.
Arctic Monkeys
'Afsluiter', want er kon na de Monkeys onder meer nog gestuiterd worden op de rauwe raps van Tyler, the Creator en de beukende noise-beats van Fuck Buttons. Die vrijdagavond was Macklemore & Ryan Lewis wellicht een vreemde eend in de bijt en voor velen misschien niet 'alternatief' genoeg meer sinds 3FM er een hele hype van maakte. Toch barstte de tent uit zijn voegen en Macklemore toonde lef door in het eerste helft van zijn set al zijn singles en meest bekende hits er doorheen te jagen. Het sloeg aan, maar liet hem tevens achter met een halfvolle tent, mede omdat de Arctic Monkeys als een muzikale magneet mensen richting het strand trok.
Macklemore & Ryan Lewis
Dat er nog meer mensen in de tent paste dan bij Macklemore bewees Alt-J op zaterdag: voller dan dit kon niet en de tent bleef ook gevuld gedurende het magische optreden. Diepe bassen, etherische electronica en hypnotiserende backdrops en belichting zorgden voor een fantastische show die tot de hoogtepunten van het weekend gerekend kan worden, en dat vonden alle driehoekjes-uitbeeldende liefhebbers vast ook.
Alt-JEen paar uur eerder mochten de oudgedienden van Swans de tent in een extra lange set inbouwen in hun karakteristieke muren van geluid, met frontman Michael Gira als charismatisch en intimiderende dirigent.
Swans
Ook het Nederlandse Mozes and the Firstborn oogstte met hun energieke show lof bij podium 2. Agnes Obel trad vervolgens op in de tent, maar trok ondanks haar gouden plaat voor Philhamonics aan het kortste eind zaterdag. Het werd een te eentonig concert, waarvan het volume maar tot halverwege de tent droeg en daar werd opgeslokt door het toenemende geroezemoes. Damien Rice was voor het eerst in vijf jaar weer op Nederlandse bodem en bewees dat je in je eentje wel kan overtuigen en zelfs een heel veld met duizenden mensen stil kan krijgen. Zijn setlist bracht het publiek in extase met zijn bekendere hits, meezingmomenten en zelfs een toneelstukje, waarin hij drie glazen wijn achter elkaar wegtikte alvorens hij 'Cheers Darlin''inzette.
Damien Rice
Velen trokken hierna in een serene roes richting slaapzak, maar een deel kon de oogleden waar openslaan zodra de eerste geluiden van Savages door het intieme tentje bij podium 3 galmden. De vier dames vertolkten hier na middernacht een retestrakke en intense post-punk show waar je U tegen zegt. De sfeer was broeierig en vol woede en intensiteit spuugde zangeres Jehnny Beth haar woorden het publiek in, dat haar energie vervolgens met liefde in ontvangst nam en erop losging.
Savages
De zondag werd overschaduwd door een boel regen; hard, veel en elk uur van de namiddag leek het los te gaan, maar het mocht de pret niet al teveel drukken. De bandjes in tenten kregen hierdoor weer wat extra publiek. Local Natives hadden geluk en begonnen hun folky muziek in een droge periode op het hoofdpodium en kreeg het strand daardoor weer redelijk bezet. Palma Violets leek een uurtje later overal schijt aan te hebben en de heren rockten er als jonge honden lustig op los: "Fuck het stille en onbeweeglijke Pinkpop" riepen ze, Best Kept Secret deed voor hoe het moest bij hun shows blijkbaar. Het publiek voorin moshte, pogode en crowdsurfde zich suf, maar doordat de mannen de rammelrock iets te losjes lieten rammelen hield de rest van het veld de aandacht niet helemaal vast tot aan het einde van de set.
Palma Violets
Waar de zanger van Palma Violets op een Hans Teeuwen aan de speed leek, was Kurt Vile te vergelijken met een Herman Brusselmans aan de kalmerende middelen. Hijzelf en zijn muziek straalden totale bezieling uit en alles mocht een tandje lager draaien. Het lome karakter van de show leek even te werken, maar halverwege de set verslapte de spanningsboog en vertrokken de eerste mensenmassa's al richting podium 2.
Portishead
Hier bewezen Beth Gibbons en kompanen dat ze ondanks hun schichtige en afstandelijke voorkomen op het podium allen harten stal; propvol stond het weer in de tent. Gibbons zingt nog steeds als een aartsengel, de band speelde perfect, de setlist was indrukwekkend en meeslepend en het kippenvel stond een uur lang op de armen van de luisteraars. Zelfs de toegestroomde ADHD-ers van Palma Violets keken verdoofd en muisstil in het publiek mee en zagen hoe Portishead het publiek om hun vingers wond. Of het nu de beukende klanken van 'Machine Gun' waren die je organen mee lieten trillen of de ultieme tranentrekker 'Roads', alle noten kwamen snoeihard je ziel binnen. Geen wonder dat de tent geheel gevuld bleef tot de laatste noten klonken en het publiek daarna pas massaal richting afsluiter Sigur Rós stroomde.
Sigur Rós
De IJslandse band is voor de één de ultieme afsluiter en voor de ander een gestamel van elfenklanken op te vage muziek. Om de zaak kracht bij te zetten had de band gelukkig hier weer een orkest meegenomen en het nieuwe materiaal van de aanstaande plaat Kveikur bracht de band een donkerder en rauwer tintje, dat op deze donkergrijze dag en avond zeker niet misstond. 'Hoppípolla' bracht samen met de wat bekendere nummers van Takk wat verlichting, maar het nieuwe materiaal en de langgerekte apotheose van het album ( ) trokken live vooral de aandacht. Het was een zeer waardige afsluiter van een bijzonder mooi nieuw festival. Met de oorvliezen nog natrillend van het gitaar- en dronegeweld van het laatste nummer trokken de duizenden bezoekers terug het bos en de nacht in. Best Kept Secret festival opent als nieuwkomer oersterk en zal hopelijk volgend jaar nog meer geheimen prijsgeven.
Tekst: Joost Melis
Foto's: zaterdag/zondag/sfeerfoto's door Joost Melis, vrijdag en foto 2 door Michella Kuijkhoven
Binnenkort verschijnt op FOK! ook de uitgebreide fotoreportage
