CD: Flea - Helen Burns

Michael Balzary oftewel Flea is een muzikant die de meeste mensen kennen als de hyperactieve bassist van de Red Hot Chili Peppers. Dit jaar is het alweer dertig jaar geleden dat de band werd opgericht en Flea vond dat het nu wel eens tijd werd voor een soloalbum.

Flea - Helen Burns ep

Voor de opnames van de tracks op het mini-album Helen Burns moeten we terug naar 2007. De Red Hot Chili Peppers hadden de afmattende Stadium Arcadium-tour achter de rug en de bandleden waren toe aan een rustpauze. Flea ging met toetsenist en drumtechnicus Chris Warren aan de slag in zijn thuisstudio om te werken aan een aantal nummers waarmee hij al een tijd rondliep. Helen Burns is gebaseerd op het gelijknamige personage uit de klassieke roman Jane Eyre van de Engelse schrijfster Charlotte Brontë. Het resultaat is een avontuurlijk, grotendeels instrumentaal album geworden.

Net als bij voormalig Pepper John Frusciante is ook het solowerk van de inmiddels 50-jarige Flea behoorlijk experimenteel en totaal afwijkend van wat hij met zijn band The Red Hot Chili Peppers doet. Helen Burns opent met '333', een nummer dat zichzelf aanvankelijk introduceert als een stuk muziek dat ook uit een Martin Scorcese-film had kunnen komen. Heerlijke jazzmuziek waarin een contrabas en een trompet domineren. Als oud-Red Hot Chili Peppers-drummer Jack Irons zijn fusion-achtige drumwerk inzet doet het nummer wel wat aan Flea's nieuwe superband Atoms For Peace denken. Op 'Pedestal Of Infamy' lijkt Flea ons mee te nemen naar het begin van de zeventiger jaren met een nummer dat wel wat aan het werk van Soft Machine of Mike Oldfield doet denken. Ook 'A Little Bit Of Sanity' klinkt alsof het van de soundtrack van een obscure blaxploitationfilm komt en zo onverwacht als het nummer begint, is het zo'n anderhalve minuut later ook alweer voorbij.

Na 'A Little Bit Of Sanity' is het tijd voor de titeltrack met punklegende Patti Smith op zang. Zelden hoorden we Smith dramatischer zingen dan op deze, door 'The Godmother of Punk' zelf geschreven ballade. '333 revisited' is het vervolg op het openingsnummer van dit album waarin Flea er weer heerlijk op los experimenteert. Het nummer klinkt alsof de muzikale duizendpoot samen met DJ Shadow in een tijdmachine is teruggereisd naar de jaren zeventig om er samen met de mannen van Kraftwerk op los te jammen. Het resultaat is een wederom experimenteel en filmisch stuk muziek. Als afsluiter volgt het bombastische 'Lovelovelove' waarop we het koor van de door Flea opgerichte Silverlake Conservatory of Music horen zingen, ondersteund door harmonicaspeler Keith Barry (Thelonius Monster).

Bij diehard-fans zullen de opnames al een tijd bekend zijn. In 2012 werd het album al in digitale vorm uitgebracht voor een goed doel. Ook verscheen er een maxisingle in een oplage van 900 exemplaren met originele handtekening van de bassist en een stukje van een bassnaar die Flea tijdens de Stadium Arcadium-tour had gebruikt. Uiteraard is deze in Nederland uitgebrachte 12-inch inmiddels een kostbaar collector's item geworden en zullen de meeste muziekliefhebbers het moeten doen met dit glimmende schijfje. Met Helen Burns laat Flea horen dat hij muzikaal veel meer in huis heeft dan alleen maar het plukken en hameren op zijn bassnaren. Een in alle opzichten zeer geslaagd solodebuut dat het verdient om door veel mensen beluisterd te worden.