Film: Repo Men
Ergens in de nabije toekomst kunnen kunstorganen voor niet misselijke bedragen op afbetaling gekocht worden bij The Union. Remy (Jude Law) is een van hun repo man, waarbij repo een afkorting is voor repossession, oftewel beslaglegging. Hij haalt doodleuk (met de nadruk op de eerste lettergreep) organen terug als mensen te ver achterlopen met betalen. Kundig met een mes en koel als een kikker hebben hij en zijn collega en goede vriend Jake (Forest Whitaker) schik in hun werk. Remy's leven verandert echter compleet als hij na een werkongeluk zélf een kunsthart krijgt. Hij realiseert zich voor het eerst dat de 'cliënten' die hij van hun organen afhelpt mensen met een naam en een familie zijn. Door dit besef kan hij zijn klussen niet meer klaren en gezien het feit dat hij op provisiebasis werkt, heeft hij geen inkomsten meer. En dat terwijl hij zijn hart moet afbetalen om het niet kwijt te raken aan een van zijn collega's...
De soms nogal bloederige actiefilm Repo Men opent met een verwijzing naar Schrödinger's kat, een gedachte-experiment als kritiek op de kwantummechanica waarin een organisme (in dit geval dus een kat) tegelijkertijd levend en dood is. Deze quasifilosofische opening ten spijt is dit speelfilmdebuut van regisseur Miguel Sapochnik een van-dik-hout-zaagt-men-planken-sci-fi-thriller. Denken is dus - zeker in het begin van de film - geen vereiste, ook omdat Remy af en toe in een voice-over nog eens haarfijn uit de doeken doet hoe het allemaal zit.
Het meest storende aspect van Repo Men is het feit dat de makers ondanks de aanwezigheid van een aanzienlijk aantal getalenteerde acteurs zo veel saaie, eendimensionale karakters hebben gecreëerd. Hierdoor leef je niet mee met de personages. Noch met Remy (Jude “kille kunstkop” Law), noch met Jake (Oscarwinnaar Forest Whitaker), die geen enkele nuance kent, terwijl Whitaker toch een scala aan emoties en nuances aankan. En al helemaal niet met gelegenheidsbijrolspeelster Carice van Houten, die de chagrijnige, ongenuanceerde zeur Carol (Remy's vrouw) speelt. Fans van de actrice kunnen zich - net als de drievoudig Gouden Kalf-winnares zelf - beter beperken tot de Nederlandse cinema, waar ze wel de mogelijkheid krijgt haar talenten ten volle in te zetten en te benutten.
Gelukkig zijn er ook acteurs die er nog wel wat van weten te maken, zoals de van oorsprong Braziliaanse mooie Alicia Braga. Haar karakter Beth (de love interest van de schuinsmarcherende Remy) mag dan zo'n beetje al haar organen vervangen hebben, het is Braga die de meest authentieke en beste performance van de film. Liev Schreiber (als Frank, de letterlijk gewetenloze baas van Remy en Jake) speelt zonder veel moeite een emotieloze klootzak die je als kijker heerlijk kunt haten.
Zoals gebruikelijk bij een film die het van de actie, de bloedspatters en de gevechten moet hebben, is het verhaal weinig verheffend of verrassend. Helaas is er ook nog her en der plaats voor tenenkrommende bakvisromantische wauweldialogen tussen Remy en Beth. Dat het verhaal naarmate de film vordert iets beter wordt, kan het geheel niet redden. Repo Men is een van die werken die bewijst dat een goede cast en een an sich interessant uitgangspunt niet per definitie een prima resultaat opleveren. Wat deze rolprent tevens aantoont is dat behalve katten, ook films gelijktijdig zowel levend als levenloos kunnen zijn.
