Interview: Fernando Ribeiro van Moonspell

Het is zaterdag 11 juli wanneer ik op Fortarock te Nijmegen de show van Satyricon moet verlaten voor een interview met Fernando Ribeiro van de Portugese dark gothic metalband Moonspell.

Moonspell bestaat al zo'n 20 jaar, eerst onder de naam Morbid God en vanaf 1992 definitief als Moonspell. De muziek is een combinatie van doom, black en gothic metal met hier en daar een snufje mediterrane folkinvloeden. Intro’s worden veelal verzorgd door Fernando, wiens stem diep en mysterieus de luisteraars toespreekt, waarna grunts en imponerende gitaarriffs volgen.

Van een afstandje zie ik hem al zitten aan een campingtafel, zonnebril op, biertje erbij. Het interview is later dan in de eerste instantie gepland was omdat de band zelf te laat was, dus nadat we handen hebben geschud vraag ik dan ook geïnteresseerd of ze het druk hebben. Dit is absoluut het geval: ze zijn net aangekomen vanuit Duitsland, waar ze een succesvol optreden hebben gegeven op RockHarz. Fernando zucht dat hij blij is weer in Nederland te zijn. Voor de zekerheid vraag ik of hij dat alleen maar zegt omdat ik Nederlands ben, waarop hij terug grapt met een "Yes!"... maar nee, de coffeeshops spelen een grote rol in zijn liefde voor ons landje.



Moonspell, met Fernando Ribeiro als derde van links


Fernando begint met een heerlijk Portugese tongval te vertellen dat ze al sinds 1996 in Nederland optreden en zich altijd erg welkom voelen. De fans hier zijn altijd enthousiast en bovendien helpt het dat Moonspell een goed contact heeft met Anneke van Giersbergen, die bekend is bij ons Hollanders als de voormalig zangeres van The Gathering. Vanavond zal zij samen met Moonspell op het podium staan voor onder andere het nummer 'Scorpion Flower'. Toch wil hij Nederland geen tweede thuis noemen, Portugal is en blijft zijn 'alma mater', ondanks dat het conservatiever is en minder open-minded. Zijn hart ligt er, hoewel hij vier tot zes maanden per jaar van huis is. Hij ziet zichzelf als iemand die leeft van en voor de muziek, een drifter. Zijn sociale leven noemt hij moeilijk door de beperkte aanwezigheid in zijn thuisland, hij vindt het een 'rollercoaster' en prijst zich gelukkig met het gezelschap van zijn band wanneer ze onderweg zijn. Waar relaties en dergelijke kunnen eindigen zijn de verhoudingen met medebandleden stabieler.

Graag wil ik weten wat hij vindt van de fans. Heeft hij veranderingen gezien in de fanbase van Moonspell en van metal in het algemeen? Jazeker, een nieuwe generatie heeft de weg gevonden naar bands die aan de roots van metal staan. Dit brengt een jonger, maar ook een vrouwelijker publiek met zich mee. En daarmee komen we aan op het favoriete onderwerp van de warmbloedige Fernando: vrouwen. Waar er vroeger maar weinig vrouwen te vinden waren in de metalscene en deze bovendien nogal 'butch' waren volgens Fernando, zijn er tegenwoordig meer vrouwen in de scene en deze zijn bovendien in staat hun vrouwelijkheid te behouden, zoals Anneke.

Fernando is erg gefascineerd door de vrouwelijke kant en hij vindt het een essentieel onderdeel van het leven, iets dat nodig is om balans te houden. In zijn muziek komt dat tot uitdrukking door gastzangeressen als onze Anneke en bij optredens in Portugal werkt hij met kleine vrouwenkoren. Het schrijven van muziek doet hij met vrouwen in gedachten. Wanneer het hen aanspreekt nemen ze vanzelf wel hun vriendjes mee, zo redeneert hij. Ook is hij erg in contact met zijn eigen vrouwelijke kant, hoewel hij me op het hart drukt dat hij hetero is. "You can write that in capitals please", zegt hij met een knipoog. HETEROSEKSUEEL. "But not a homofobe", voegt hij nog snel toe.

Nu we het toch hebben over de fans ben ik benieuwd wat zijn standpunt is over het downloaden van muziek. Hierbij zie ik hem voor het eerst even twijfelen over een antwoord. Het is lastig, geeft hij toe. Als artiest heeft hij het idee klem te zitten tussen enerzijds de muziekindustrie die al jaren veel te veel gevraagd heeft voor cd's en anderzijds de fans die uit wraak daartegen zijn gaan downloaden. Toch heeft een cd meer te bieden dan alleen muziek op een schijfje. Vooral in het materialistische Westen ziet hij nog wel een markt voor cd's, omdat hij gelooft dat mensen toch graag iets tastbaars willen hebben voor hun geld. Bovendien koop je met een cd ook een stukje kunst, vaak zijn de afbeeldingen geschilderd en vormen de teksten een poëtische toevoeging. Ook is een goed contact met de fans en vooral ook een kleine afstand tot die fans erg belangrijk voor muzikanten. Het schept een binding waardoor fans meer geneigd zijn cd's en merchandise te kopen. Veel advocaten en zakenlui proberen economische en commerciële oplossingen te vinden voor de muziekindustrie, maar Fernando vindt de oplossing simpel: "Make stuff more emotional, all the time. With Moonspell, people get emotions".

Op de achtergrond is de Noorse black metal band Satyricon nog volop aan het spelen en Fernando merkt op dat hij een groot fan van ze is en ze graag had zien optreden vandaag. Even overweeg ik om voor te stellen het interview af te kappen en gezellig samen te gaan kijken, maar ik heb de ballen niet. We praten dus maar door over de andere bands in het metalwereldje. Fernando drukt me op het hart ze de groeten te doen als ik straks het interview heb met hun drummer, Frost. Behalve metal is hij ook erg verknocht aan fado, de Portugese vorm van het levenslied, maar ook Björk en post-rock als 'Godspeed You! Black Emperor' worden genoemd als favorieten. Ik maak van de gelegenheid gebruik om te vragen waarom Fernando geen stagenaam heeft, zoals veel (vooral Noorse) collega's wel hebben. Het is deel van het metalcliché om een nickname te hebben, iedereen heeft er wel een. Fernando werkte tot aan 1996 met een pseudoniem dat hij nu soms nog voor andere projecten gebruikt, zoals zijn fado werk. 'Langsuyar' schrijft hij voor me in mijn boekje, wat de naam is van een vrouwelijke mythische vampier. Voor Moonspell vindt hij zichzelf "more of a Fernando". En wie kan beargumenteren dat zo'n naam een charmante Portugees misstaat?

We krijgen een seintje dat we het gesprek moeten afronden en hoewel ik nog veel meer wil vragen en ik het idee heb dat we nog een hele tijd hadden kunnen zitten kletsen aan deze campingtafel met beiden een plastic flesje Bavaria in de hand, stel ik nog snel de vraag wat hij de Nederlandse fans wil meegeven. Hij antwoord dat het cliché is, maar dat ze echt graag in Nederland spelen en er trots op zijn dat ze hier op Fortarock mogen staan. Bovendien kunnen de fans in 2010 een nieuw album en nieuwe tour verwachten.

We nemen afscheid en ik verheug me om hem nog in volle glorie op het podium te zien later die avond. Het is een bijzonder man die erg hartelijk overkomt, een charmante zuiderling, maar bovenal iemand die hart heeft voor muziek. Want daar gaat het tenslotte om.

Website van Moonspell
Festivalverslag Fortarock The Festival