CD: Coldplay - Viva La Vida or Death And All His Friends

Joost Melis (Pink_Floyd)
Het succes van Coldplay zal niemand ontgaan zijn de afgelopen jaren, van Kink FM tot Sky Radio werden hun tracks vele malen door de ether geslingerd. Op zich al een prestatie om zulke diverse radiostations van hetzelfde materiaal te voorzien. Het universeel aansprekende geluid van Coldplay zal door zijn gereguleerde bombast, falset uithalen van Chris Martin en vaak ietwat zoete bijsmaak lang niet bij iedereen in de smaak vallen, maar met dit geluid heeft de band inmiddels miljoenen huiskamers weten te bereiken. Sinds kort ligt hun nieuwe kindje in de winkel, Viva La Vida Or Death And All His Friends. Twee jaar na de release van X&Y komt de Engelse groep met een album waarop verandering hoog in het vaandel leek te staan.


Martin heeft de afgelopen twee jaren meerdere malen vermeldt dat er een ommekeer in het geluid aan zat te komen. De intensieve tour door Zuid-Amerika en Spanje uit 2007 zou zijn weerslag hebben gehad op de creatie van de composities. Op subtiele wijze zijn er wel enkele latin of Spaanse invloeden verwoven in het web dat Coldplay ditmaal heeft gesponnen. Zo komt er bij de openingstrack 'Life In Technicolor' een voorzichtig Spaans gitaartje naar boven borrelen en zouden ook de toegevoegde handclaps in 'Cemetries Of London' en 'Lost!' opgepikt kunnen zijn van een dansende latina in Buenos Aires. Degene die, buiten de bandleden zelf uiteraard, de grootste invloed heeft gehad op het geluid is producer Brian Eno. Zijn karakteristieke sfeerscheppingen zijn onmiskenbaar en mede door deze invloeden is de lijn Coldplay - U2 nog steeds te trekken. Eno drukte zo ook al eens zijn stempel op het album The Unforgetable Fire van de Ierse rockgroep. 'Cemetries Of London' kent, met zijn gitaarriffs en -solo, parallellen met U2 ten tijde van die plaat en met Rattle And Hum.

Coldplay heeft een prima balans weten te vinden tussen het ingetogen en dromerige van de eerste plaat, het indierandje van A Rush Of Blood To The Head, het overweldigende bombast van het laatste werkje en slaagt erin daarnaast toch vernieuwend te zijn. Chris Martin heeft zijn falset vaker in de kast laten staan ditmaal, al komt dit karakteristieke Coldplay-element nog wel enkele malen terug (zoals in '42'). Martin heeft zijn bereik zelfs naar beneden bijgesteld in 'Yes', waar zijn stem soms wat geforceerd klinkt.


Het geheel is een uiterst geslaagd product geworden waarin experimenteren niet uit de weg is gegaan. Luister bijvoorbeeld eens naar de overgang in '42', die begint als een ouderwets kabbelende Martin-track, maar via dreigende gitaargeluiden á la Radiohead doorstart in een pittiger en gedurfder nummer. De sterke punten van Coldplay blijven daarnaast een grote rol spelen, bombast (zij het met begrenzer), melodie en de kracht van de vocalen. 'Lovers In Japan/Reign Of Love', 'Yes' en het sublieme duo 'Violet Hill' en 'Viva La Vida'. zijn hier het bewijs van. Coldplay heeft een dijk van plaat afgeleverd die zich qua kwaliteit zeker kan meten met A Rush Of Blood To The Head. Nu nog hopen op een plekje op Lowlands...

Label: Parlophone Datum: Juni 2008 Waardering: