Film: Die Hard 4.0

Je moet onder een steen geleefd hebben wil je er nog nooit één gezien hebben. De eerste Die Hard is dan ook één van de betere actiefilms ooit gemaakt. De film bracht ons John McClane (Bruce Willis), een politieagent die steeds weer op de verkeerde plaats op het verkeerde tijdstip was. Een actieheld die verre van onkwetsbaar is en meestal tegen het einde van de film enkele liters bloed kwijt was. Slechteriken ging hij te lijf met alles wat hij maar tegen kwam en hij was gekend om zijn grote arsenaal aan oneliners. Veel mensen zijn opgegroeid met het personage McClane en nu is hij terug. Wederom op de verkeerde plaats en het verkeerde tijdstip, alleen dit keer moet hij ook nog zien te voldoen aan de hoge verwachtingen.




Wat nu weer?
McClane krijgt de routineopdracht om de jonge hacker Matt Farrell (Justin Long) op te pakken en naar het bureau te brengen. Al snel blijkt dit niet zo makkelijk te gaan als gedacht. Een groep terroristen wil de VS platleggen door het transportsysteem, communicatie en de elektriciteitscentrales lam te leggen. Farrell heeft hier, zonder zijn medeweten, aan mee geholpen. De terroristen onder leiding van Thomas Gabriel (Timothy Olyphant) willen hun sporen uitwissen en dat betekent dat Farrell uit de weg geruimd moet worden. Gabriel krijgt hierbij hulp van Mai Lihn (Magie Q) en Rand (Cyril Raffaelli). Terwijl Gabriel een klopjacht op McClane en Farrell start, proberen zij achter de daders te komen en ze te stoppen. Dit wordt bemoeilijkt doordat de terroristen langzaamaan slagen in hun plan en de stad in een steeds grotere chaos terecht komt.




Oud vs. Nieuw
Willis is inmiddels al weer enkele jaren ouder geworden, maar de rol van McClane gaat hem nog steeds goed af. Het is even wennen dat hij dit keer kaal is, maar daarna is het weer ouderwets genieten van de oneliners. Long is in het begin van de film redelijk irritant, maar naar mate de film vordert vindt hij goed zijn draai. Olyphant mist het talent van Alan Rickman en Jeremy Irons. Toch gaat de rol hem redelijk af, vooral de groeiende frustratie over McClane weet hij goed te verbeelden. McClane is een ouderwetse agent in een nieuwe tijd. Hij heeft het niet zo op nieuwe technologie, wat voor de nodige verwarring zorgt. Ook de kungfu gebruikende Maggi Q en de parkourstijl van Raffaelli zijn nieuwe uitdagingen voor McClane. De kracht van Die Hard 4.0 ligt in de stunts. Het is een verademing om eindelijk weer eens een film te zien waar niet alles met de computer gemaakt is. Bij het merendeel van de stunts is er geen computer aan te pas gekomen. Zelfs niet als er een auto tegen een helikopter wordt gelanceerd. De Die Hard-serie stond altijd al bekend om zijn 'over the top' actiescènes en deel 4 is daar geen uitzondering op. Al doet een scène toch wel erg aan True Lies denken. De sets zijn dit keer gewoon echte sets, dus geen ellenlange scènes die voor een greenscreen zijn opgenomen. Het is gewoon weer ouderwetse filmmagie, wat toch opvallend is bij een film die als onderwerp de gevaren van nieuwe technologie heeft.




Yippee-ki-yay, Motherfucker
Bruce Willis laat zien dat zijn leeftijd geen belemmering is om het karakter McClane nog één keer van stal te halen. De actie is weer lekker hard en er valt genoeg te lachen om de foute oneliners. De film laat zien dat de computer niet het belangrijkste is om een goede actiefilm te maken. Die Hard 4.0 geeft de kijker wat zij verwacht en dat is meer dan je kunt zeggen van de andere grote films van deze zomer.


Label: Fox Releasedatum: 28 juni 2007 Kijkwijzer:
Waardering film: