CD: White Magic - Dat Rosa Mel Apibus
'Shit happens' pleeg ik wel eens te zeggen om een opdrachtgever een hart onder de riem te steken. Om daar dan aan toe te voegen: 'only a lot of it happens here'. Het blijft een opdrachtgever, niet waar?
Waarom deze schijnbaar onsamenhangende quote? De voortekenen waren zo gunstig: zangeres en frontvrouwe Mire Bilotte van White Magic werd vergeleken met stemmen als Nina Simone, Billie Holiday, Grace Slick, Karen Dalton en Nico, en dat nog maar onder andere. Een eerdere EP, 'Through The Sun Door' werd hogelijk geprezen door de pers, en de promo kopt: "White Magic brings a new music - a new sound".
Dat Ros Mel Apibus is Latijn, en ook zonder het woordenboek te raadplegen weet ik dat het vertaald zoiets moet betekenen als: 'de saaiste en sufste muziek aller tijden, de Kermisklanten meegerekend'. Hoe hoger ze stijgen, des te harder vallen ze. Dat Ros Mel Apibus ontbeert elke vorm van tempo, inclusief traagheid. Vijftigplus minuten kabbelen voort en worden gevuld met het gekweel van la Bilotte. In twee maanden China heb ik geen tonen kunnen waarnemen die dichterbij onze Westerse definitie van 'vals' komen, en ik kan de lezer verzekeren dat de verzamelde Chinese kunstwereld een verdraaid goede poging gedaan heeft. White Magic probeert, vermoed ik, een duister donker album op de groeven te leggen. Helaas verzandt het in een potpourri van stijlen, waaronder zelfs Afrikaanse en tropische invloeden. De stem van Bilotte gaat in brede streken van hoog naar laag, van donker naar uitbundig, onder begeleiding van gehamer op piano (ik kan het niet anders noemen, is ze toonladders aan het oefenen?), of goed bedoeld getokkel op gitaar, en mag daarbij nog niet fluisterend een nat doekje aanbieden aan Nina Simone, Billie Holiday, Grace Slick, Karen Dalton of Nico. Onvast, spanningsloos, in disharmonie met de rest van de muziek (zonder dat het spannend wordt), doelloos. Als ik een vals loeder was, en dat ben ik inmiddels, zou ik haast zeggen dat Pro-tools hiervoor is uitgevonden.
Wat Bilottes White Magic op Dat Rosa Mel Apibus te horen geeft is simpelweg teleurstellend. En dat een heel album lang, geen lichtpuntje te ontdekken. Rommelig, sfeerloos. In eerste instantie een vervelend album, maar gaandeweg wordt het irritant. Met alle respect voor het feit dat de ene kunstvorm mij wellicht minder aanspreekt dan de andere (en niets zo persoonlijk is als kunst), denk ik, als Bilotte onder het mom van kunst weer eens een noot om zeep helpt: het is genoeg... genoeg... White Magic is ver verwijderd van enige magie...
Label: Drag City/Munich Releasedatum: 13 november 2006
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
