CD: At The Close Of Every Day - De Geluiden Van Weleer

Michel (methodmich)
De bio van ATCOED vertelt het verhaal achter de keuze om met een Nederlandstalig album te komen. Eggersman en Kabboord wilden hun verleden en achtergrond in beeld brengen en "liederen van troost en bemoediging" schrijven. Een loffelijk streven in deze barre tijden. Het verraadt een zekere religieuze achtergrond en goed beschouwd is troosten en bemoedigen ook bij uitstek een functie die religies zouden moeten hebben. Denk echter niet dat de heren je willen bekeren of hun mening er door willen drammen. Nee, ook fervent atheïsten kunnen aan De geluiden van weleer het nodige luisterplezier beleven.

Alle nummers klinken namelijk als een kerkklok. Melodieus zit het goed in elkaar, terwijl eenvormigheid wordt vermeden. Bovendien is de Nederlandse taal absoluut geen verarming binnen het geluid van ATCOED. Het past wonderwel goed, hoewel het vreemd blijft een band die je vooral van Engelstalige songs kent ineens in je moerstaal te horen zingen. De ietwat donkere stem van Eggersman klinkt daarbij fijn en vertrouwd, waardoor troost en bemoediging dichterbij lijken dan je misschien vermoedt. Door bovendien de omlijsting bewust klein te houden, schiet men het doel nergens voorbij. Gitaar, bas, drum, orgel en zang is ruim voldoende om de boodschap over te brengen. Echte calvinisten zijn dan ook wars van toeters en bellen. De heren deden overigens alles samen. De enige die gezellig aan mocht schuiven was Erik de Jong, beter bekend als Spinvis. In Het hellend vlak verzorgt hij de tweede stem, die prima aansluit bij die van Eggersman.



Het is niet de enige song die je ergens doet denken aan de Nederlandstalige pop van Meindert Talma of Gorki, zonder dat je nu kunt stellen dat ATCOED daar erg oplijkt. Het geluid is op zich al uniek genoeg, de teksten maken het af. Die zijn, op de Jimi Hendrix / Doe Maar-cover Bang na, allemaal van ATCOED zelf. Hier zit die troost in, hierin spelen gebeurtenissen uit het verleden een rol, evenals de natuur en vooral het water en de zee. Het zijn schitterende teksten voor hen die zich kunnen laven aan poëzie en literatuur, maar duidelijk mag zijn dat zinnen als: "onthef mij van het aanzien des persoons", "tis dwingelandij waarnaar dit riekt" en "hij die steeds maar kennis gaart, maar nimmer wijsheid baart" bij de Watskeburt-generatie als abracadabra in de oren zal klinken.

Het is dan ook niet dat publiek dat deze fraaie CD tot zich zal nemen. Dat is voorbehouden aan de liefhebbers van melodieuze pop. Zij zullen songs als Uffelte en Oude man snel genoeg een plaatsje in hun hart geven, zoals alle nummers op deze plaat hun eigen charme kennen. Het is maar net waar je zelf de meeste troost en bemoediging in kunt vinden.

Dit gedurfde project verdient, ook al vanwege het werkelijk fantastische artwork dat u beslist moet zien, dan ook alle lof. Vanwege de durf, maar zeker ook vanwege de uitvoering. De geluiden van weleer is een stukje onthaasting in een al maar sneller draaiende maatschappij. Het beluisteren ervan is wellicht ook een stukje bezinning, terwijl de songs ondanks de boodschappen nog altijd veel meer VPRO dan EO zijn. Het zal mij niet verbazen als dit over tien jaar een standaardwerk in de serieuze Nederlandstalige muziek zal zijn. Mijn liedboek zal nog vaak opengeslagen worden.


Label: Volkoren / Munich Releasedatum: 12-september-2005
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!