CD: Tom McRae - All Maps Welcome
Na het beluisteren van zijn derde album, All Maps Welcome, valt direct op dat McRae geleerd heeft van die fout. Qua geluid zit deze plaat weer een stuk dichter bij zijn eerste. McRae laat zich ondersteunen door een band, die als constante factoren drums, gitaar en bas kennen. Verder worden er in veel nummers een cello, piano en viool ingezet, terwijl er ook nog ruimte is voor instrumenten als een pedal steel.
Dat laat zich lezen als een gevarieerd werkstuk, maar dat valt in de praktijk erg tegen. Natuurlijk, McRae heeft nog altijd een aparte stem. Hij zingt hoog en licht beklemmend, een beetje een kruising tussen Jeff Buckley en Ozark Henry. Het is een stem die je kan grijpen, maar op den duur ook kan gaan irriteren. Zeker als de muzikale begeleiding rammelt. Dat is op deze plaat het geval. De bandleden spelen prima en de composities zijn heus wel in orde, maar lieve help, in hele stukken van de plaat gebeurt er niets. Het kabbelt maar voort, McRae zingt zijn her en der intelligente teksten over liefde en de wereld, terwijl de band het hele nummer door vrijwel hetzelfde doet. Amper merkbare versnellingen, wendingen, bruggetjes. Geen dynamiek en dus vrij saai.
Het is dan ook niet toevallig dat in de nummers waarin de drum ineens heftig gaat klinken en McRae zijn zang wat begint te rekken en vol overgave in zijn refreinen opgaat, je opeens iets gaat verzitten in je stoel. Dezelfde stoel waarin je steeds verder was weggezakt. Het maakt van nummers als Silent Boulevard, Packing For The Crash en Strangest Land de hoogtepunten van de plaat. In laatstgenoemde song speelt een neuriënd koor een belangrijke bijrol. Het zijn wat weinig hoogtepunten op een plaat die overigens wel ijzersterk begint, met For The Restless, een melodieuze song met pakkend refrein. Zoals op deze vier songs wil je McRae horen, niet als op die andere songs die vooral als achtergrondmuziek dienst zullen gaan doen.
Een score van vier op elf maakt dat ik vrees voor deze plaat. Het debuut was veel sterker en voor mij toch niet langer dan enkele maanden interessant, waarna ik dat album nog slechts af en toe uit de kast haalde. Dit album geef ik nog minder levensduur. Dat ligt niet aan de kwaliteiten van McRae, die wel degelijk goed kan zingen en goede nummers kan schrijven, maar wel aan de dodelijke saaiheid van het merendeel van zijn nummers op deze plaat. De beoordeling is naar boven afgerond, maar had eigenlijk tweeëneenhalf moeten zijn.
Label: Sony / BMG International Releasedatum: 31-mei-2005
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
