CD: 50 Cent - The Massacre

Na een onbeduidend intro pompt er een heerlijk donkere beat door m'n speakers. Als de overige nummers van dezelfde kwaliteit zijn als In My Hood kan dit album inderdaad weleens de hype die er gecreëerd was gaan waarmaken.




Jammer genoeg is This Is 50 niet van dezelfde kwaliteit maar dit wordt meer dan goed gemaakt door het door Eminem geproduceerde nummer I'm Supposed To Die Tonight. Kon ik mij vroeger nooit zo vinden in de producties van Eminem, daar laat hij mij echter hier achter met een nummer dat op de repeat gaat. De grimmige sfeer die hij creëert in combinatie met de typische nonchanlante flow van 50 zorgen ervoor dat je nekkramp krijgt van het heen en weer bewegen met je hoofd, een heerlijk nummer!
Dan kom ik aan bij Piggy Bank. Dit nummer was wellicht nog meer gehyped dan het album zelf. Hierop gooit 50 namelijk met modder richting sterren als Fat Joe;"That fat nigga thought Lean Back was In The Club/ my shit sold 11mill, his shit was a dud", maar hij richt zich zelfs tot levende legende Nas; "Kelis said her milkshake bring all the boys to the yard, then Nas went and tattooed that bitch's name on his arm" . Ik denk zelf dat 50 hier iets teveel hooi op zijn vork neemt aangezien een reactie van Nas hierop, die tot op heden is uitgebleven, weleens het einde van 50's succesvolle carriere zou kunnen betekenen.




Hoezeer Eminem mij verraste met zijn productie op track 4 zo erg valt de productie op Gatman and Robbin mij tegen. Eminem spitt ook nog wat lines op dit nummer wat natuurlijk weer van de welbekende en hoogstaande kwaliteit is die we van Eminem mogen verwachten. Toch kan ook hij dit nummer niet naar een hoger niveau tillen, jammer.
Met de nummers Candy Shop, geproduceerd door de populairste producer van dit moment Scott Storch (o.a. bekend van Lean Back), Outta Control, jammer genoeg de één van de slechts twee Dr Dre productie van dit album, en Get In My Car nemen we tijdelijk afscheid van de grimmige sfeer die er tot nu toe was op dit album. Deze drie nummers zijn simpelweg met maar één gedachte geproduceerd; de dansvloer laten bewegen!
Met Ski Mask Way keren we weer terug naar de donkerdere kant van het album wat resulteert in nog een genot voor de oren. De donkere sfeer wordt doorgetrokken op A Baltimore Love Thing waar 50 de "relatie" tussen verslaafde en drugs romantiseert door zich voor te doen als de personificatie van drugs. Een orgineel en geslaagd concept.




Ryder Music is een heerlijk nummer waarop 50 de standaard brag-n-boast (opscheppen) teksten uit de kast trekt. Door zijn nonchalante flow weet hij dit nummer toch tot een track van niveau te brengen want in combinatie met de laid back beat van Hi-Tek zal ook dit nummer je weer pijn in je nek bezorgen.
Met Disco Inferno, doet mij denken aan een In The Club Pt2, en Just A Lil Bit zal 50 weer goede zaken doen op de dansvloeren over de hele wereld. Na dit kleine "club-intermezzo" komt Dr Dre samen met Mike Elonzo om de hoek kijken bij de productie van Gunz Come Out waarop 50 even laat horen hoe gangsta (*gaap*) hij wel niet is. Gelukkig is de beat zo dope dat ook dit nummer weer heerlijk wegluisterd.
De bijdrage van Tony Yayo, het volgende G-Unit lid dat een solo-album zal uitbrengen, op My Toy Soldiers schept hoge verwachtingen en ik kijk dan ook reikhalzend uit naar zijn album. Dit is echter geen nummer dat boven de rest uitkomt en is dat ook een wat minder nummer op dit album.




De beat op Position Of Power is verreweg één van de beste, zo niet de beste, waar 50 ooit overheen heeft gerapt. De voor mij onbekende producer Jonathan "JR" Rotem levert hier een waar meesterwerkje af. Dit nummer luister je één keer en daarna nog een keer en nog een keer en nog een keer en nog een keer... je snapt het wel
Jammer genoeg gaat 50 tegen het einde op de wat softere, zoete hiphop over. Build You up, God Gave Me Style en So Amazing zullen alle drie zeer goed in de smaak vallen bij je 14 jarige zusje maar mij doet het weinig. Natuurlijk moet 50 als zakenman ook denken aan deze doelgroep maar toch vind ik het jammer.
Gelukkig sluit hij het album officieel af met een heerlijke harde beat waarover 50 z'n rustige flow even aan de kant zet en, voor zijn doen, vrij wild spitt. Een hele opluchting dat hij dit album niet laat doodbloeden met drie mierzoete tracks maar nog even los gaat op I Don't Need Em
Als laatste van de 22 (!!!) nummers staat er als bonus track nog een remix van Hate It Or Love It, een nummer van The Game (de laatste succesformule uit de Aftermath-stal), waarop de hele G-Unit nog even te horen is.