Film + CD: The Phantom Of The Opera
Maar dan komt er een nieuwe eigenaar van de Opera. Raoul (Patrick Wilson), een jeugdliefde van Christine. Zoals men zegt, oude liefde roest niet en dat geldt ook voor hun kalverliefde. Tot groot ongenoegen van het Spook. Hij zint op wraak en een moord is het gevolg. De jacht is geopend, maar Christine is helemaal in verwarring. Het Spook is compleet gestoord, dat is duidelijk. Maar toch, iets dat zulke magische muziek maakt, kan dat gek zijn? Is er echt een spook, of is dit monster slechts een mens? Waar verstopt hij zich? Een miniem verhaal, zoals dat hoort bij een grote musical. Aïda was ook slechts geïnspireerd op een kinderboek. De Lion King, ach, die spreekt voor zich. Dat kan in een musical, waar de gehele entourage het verhaal verrijkt. Een situatie wordt niet in een paar zinnen uitgelegd, maar daar gaat een lied overheen van een paar minuten. Dan heb je zo een tweetal uur vol.
Blijft er wel iets over na de vertaalslag naar het grote doek? Het is duidelijk geen gewone film, maar een filmversie van de musical. Niet zo gek, als Andrew Lloyd Webber zelf een oogje in het zeil heeft gehouden. De uitgebreide attributen en specialeffects die nu mogelijk waren, zijn een groot voordeel boven de theaterversie. Overal branden massa’s kandelaars en het klatergoud is weldadig aanwezig in elk shot. De Gotische pracht en praal is nog groter. Het Spook slaapt zelfs in een zwaanvormig bed. Hoe romantisch. Hoe kitsch.
Nadeel is wel dat het plat blijft. Het is een film. Net zoals in de musical zelf, komen nummers met een andere tekst in een iets ander toonhoogte of intensiteit terug, keer op keer. Alle nummers hadden ook wel in een uurtje gepast. Precies wat de soundtrack eigenlijk biedt. Na afloop zitten de nummers nog minstens drie dagen in je hoofd. Leuk onder de douche, leuk voor de buren. Op de zang is niets aan te merken. De jeugdige stem van Emmy tegenover de oudere stem van Gerard Butler komt zeer goed uit de verf. Minpuntje is wel dat Minnie Driver niet zelf zingt, als enige. Deceptie zelfs. Dat terwijl ze toch echt wel kan zingen en zelfs een CD uit heeft. Misschien viel ze bij nader inzien toch tegen, al zijn haar acteerprestaties geweldig. Ze speelt geen Italiaanse bitch, ze is een Italiaanse bitch!
Het grootse masker van het Spook is verdwenen. De man schijnt zelf zijn maskers te maken, want er komen verschillende kleinere vlakken voorbij. Op zich begrijpelijk, want bij close-ups kan de achterliggende acteur zijn mimiek gebruiken die anders onzichtbaar was gebleven. Aan de andere kant is het onaardse van het maskergelaat nu wel verminderd. Totdat het afgaat, dan blijkt dat het Spook in de jaren ook behoorlijk met de foundation heeft leren werken.
Ach ja, ga erheen zoals je naar een musical zou gaan. Ook diegenen die niet naar een musical zouden gaan. Ga niet zitten wachten op een diepgaand verhaal, maar laat je vervoeren door de dramatiek van de muziek. Ondanks de eindeloze herhalingen toch de kracht achter deze film. Alles is sterk overdreven in beeld gebracht, vol over de top glamour, maar deze kitsch is goed te pruimen. Men wil vermaakt worden, naar een andere wereld genomen worden. Juist deze sterk romantische beelden met de loeiharde orgelmuziek dringen in je hoofd. Het spook mag dan misschien niet echt zijn, het zit wel in je hoofd!
