Monster Hunter 3 Ultimate 3DS

Ik weet niet waarom, maar games waar je als een autist een level uit je hoofd moet kennen om het uit te kunnen spelen trekken mij enorm. Japanners houden er ook enorm van en het is dan ook niet verwonderlijk dat er games als Demon’s Souls en Monster Hunter in dat land grote hits zijn. Demon’s Souls heeft het ook gemaakt bij ons, maar de franchise Monster Hunter is nog niet zo bekend bij het grote publiek. Tijd om dat te veranderen moeten Nintendo en Capcom hebben gedacht. Ze zijn aan de gang gegaan om een Wii U- en een 3DS-versie van Monster Hunter Tri te maken.

Een remake? Nee, eerder een hele grote uitbreiding van het origineel. Er is zo ongeveer 50% meer content in deze versie, dus van een remake is haast niet meer te spreken. Er zijn ook monsters uit de PSP-versie, die nooit in het Westen is uitgekomen, aanwezig, dus voor ons voelt het zelfs nieuwer dan voor de Japanners.

Voor de mensen die de franchise niet kennen: in Monster Hunter jaag je op monsters. Je kiest jouw favoriete personage uit een stuk of zestien mogelijkheden. De een is goed in zware bijlen, de ander gebruikt een lans, maar wil je met vreemd uitziende zware geweren of juist met precisie een sniper zijn, dan kan dat. De klassiekers als boogschutter en ridder met zwaard en schild zijn natuurlijk aanwezig. Qua monsters is er ook veel variatie. De een is nog groter en agressiever dan de ander en soms vraag je jezelf af hoe je zo’n beest ooit neer moet krijgen. Tel daarbij een tijdslimiet voor een level op en je weet het al: dit gaat wel even duren voordat je eindelijk succes hebt. In de versie die ik speelde was er een keiharde tien minuten per monster en er waren drie speelbare levels. In die tien minuten moet je de omgeving doorrennen, terwijl je kleinere monsters doodt en moet zoeken naar een manier om bij de ‘baas’ van het level te geraken.

Elk level bestaat uit eilandjes en ze zijn verbonden met ‘wegen’. Tip van de dag: ga nooit bij een rand van een eiland vechten. Sommige wegen zijn eenrichtingsverkeer en dat is soms best lastig als je net met de baas aan het knokken bent en hij duwt je net tegen de rand van dat eilandje aan. Je schiet dan terug naar een ander eiland van het level. Als het eenrichtingsverkeer is, wordt het omlopen en verdoe je kostbare tijd. En die tijd heb je vaak wel meer dan de tien minuten die in de demo gegeven is, maar de gevechten duren lang en dan is het door zo’n foutje zonde om het level niet te halen.

Drankjes en geld spelen ook een rol, want tijdens zo’n gevecht ga je veel levensdrankjes gebruiken. Of antigif, of andere problemen die je tegen kunt komen als je tegen een groot beest vecht. Je uitrusting, inclusief wapen, raakt ook kapot, dus die moet je ondertussen ook kunnen repareren, anders sla je geen deuk in een pakje boter meer. Goed uitgerust op pad gaan dus, anders is je jagersbestaan vrij snel afgelopen.

Monster Hunter 3 Ultimate heeft veel bazen en sommige zouden niet onderdoen voor eindbaas in een ander spel. Als een doldwaze op ze afrennen en in gaan hakken is dan negen van de tien keer niet de tactiek die je moet gebruiken. Het proberen kan altijd, maar je merkt al snel dat je heel snel het onderspit delft. Je bent een jager en een jager leert zijn prooi kennen. Aanvalspatronen, zwakke plekken, tegen de tijd dat je een monster neer hebt gekregen weet je zijn naam, zijn gedrag en zijn pincode. Vervolgens kun je het dode beest gaan kaalplukken, want elk gedood monster levert spullen op die je kunt gebruiken om jezelf sterker te maken. Materialen voor een beter schild, harnas, wapen en meer zijn er te vinden.

Het grote nadeel van de Nintendo 3DS voor Monster Hunter-spelers is het gemis van een tweede analoge stick. Zonder is het zeker wel te spelen, maar ik heb geen twee duimen aan mijn linkerhand, dus de camerabesturing op de digitale vierpuntdruktoets moeten doen, terwijl je rent met de analoge stick, is niet echt ideaal te noemen. Het touchscreen heeft een icoontje waardoor je de camera bestuurt, maar in een intens gevecht ben je zo druk bezig dat je zeker in het begin er nog aan moet denken dat het kan. Een Circle Pad Pro is dus zeker een aanrader om te spelen zoals elke Monster Hunter-game bedoeld is: met een tweede analoge stick om de camera altijd heel precies te besturen.

Grafisch is er niets op aan te merken en dat is iets goeds in dit geval. Het is de makers gelukt de Monster Hunter-sfeer over te brengen naar de handheld, met daarbij de intimiderende monsters en omgevingen. Monster Hunter 3 Ultimate is lastig, je moet zeker niet denken dat je het even uitspeelt tussen de lunch en het avondeten in. Jammer is het gemis aan online features. Er zijn dan ook alleen lokale netwerkopties om met vrienden de beesten te lijf te gaan, maar dan moeten ze de game ook hebben. De Wii U-versie heeft wel internetmogelijkheden. Als je de game voor beide platformen hebt zijn de savegames onderling uitwisselbaar. De Japanners zijn al een jaartje bezig met deze game, wij mogen op de Nintendo 3DS op monsters gaan jagen vanaf maart. De Wii U-versie komt ook in die maand.